Ήταν φυσική ξανθιά. Είχε ένα βλέμμα που ταξίδευε απ’ το λευκό γιγάντιο πανί του σινεμά, στη πλατεία και έπιανε σα βέλος καρδιές. Τα φρύδια της ευθεία προς τον ουρανό, όλο περηφάνια σου έκαναν στα ευθύβολα βέλη αμαζόνων. Και είχε και εκείνη την ελιά στο κάτω χείλος, που την αντέγραψαν γυναίκες σε όλες τις επόμενες εποχές και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου!
Από την κεντρική Ιταλία θα γίνει νωρίς πρωταγωνίστρια εκεί, αλλά και στην Γαλλία και στο ίδιο το κυριαρχικό Χόλιγουντ. Η ευρωπαϊκή εκδοχή της ξανθιάς σεξουαλικότητας της Μέρλιν Μονρόε είναι πιο εκλεπτυσμένη, καλόγουστη και διακριτική στη σαγήνη της. Δίπλα της, κυρίαρχα τα αρχετυπικά αρσενικά των παγκόσμιων θηλυκών ονείρων. Αλέν Ντελόν. Ρίτσαρντ Μπάρτον. Μαρτσέλο Μαστρογιάννι.
Νωρίς θα αποφασίσει πως το Χόλυγουντ την κάνει να βαριέται. Πολύ εικόνα, λίγη ουσία. Η επιστροφή στην Ιταλία θα σημαίνει μεγαλύτερης σημαντικής και πρόκλησης για την ίδια ρόλους και ας είναι και μικρής διάρκειας. Κάποτε θα αφοσιωθεί στο να μεγαλώνει παιδιά και να απολαμβάνει την γραμμική ομοιότητα της καθημερινότητας.
Κι όμως. Για εκείνη που δούλευε απ το 1953, από 17 χρονών, χρειάστηκε μια επιστροφή και έναν ρόλο, στα 1994, ατσάλινη και όλο εξουσία και συνάμα διαμαντένια Αικατερίνη των Μεδίκων στη «Βασίλισσα Μαργκό», για να της υποκλιθούν ως πρώτη ηθοποιό οι Κάννες.
Ήταν η Βίρνα Λίζα. Θρυλική καλλονή, δουλεμένη ηθοποιός, σταρ με λάμψη μεγάλης διάσταση. Από τις 17 Δεκεμβρίου του 2014 τα βαθιά, πράσινα μάτια της θα κοιτάνε μόνο μέσα από παλιές ταινίες. Και το βλέμμα της θα διαρκεί για πάντα.
Και ας έχει πεθάνει πια, η γυναίκα. Η σταρ σαγηνεύει αιωνία και χαμογελά. Με εκείνη τη σκανταλιάρικη ελιά στα χείλη…
