Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: μου έχει συμβεί κι εμένα…
Ήταν ένα πρωινό καλοκαιριού στο λατρεμένο Ρέθυμνο, την πόλη δηλαδή όπου σπούδαζα. Είχε έρθει να με επισκεφθεί ο κολλητός μου ο Δημήτρης.
Αυτός στο μπάνιο, απολάμβανε ένα δροσερό ντους. Εγώ ανυποψίαστος κι αγουροξυπνημένος γύρισα το πόμολο της πόρτας και μπήκα στην τουαλέτα χωρίς να έχω καταλάβει ότι ο Μητσάρας βρισκόταν μέσα.
Μπήκα. Σήκωσα κεφάλι. Έσκυψα κεφάλι. Είδα. Γέλασα. Αμηχανία. Του έριξα ένα καντήλι -χωρίς λόγο- και βγήκα έξω. Δεν το συζητήσαμε ποτέ, ήταν ως μη γενόμενο το σκηνικό κι έκτοτε δεν το έχουμε σχολιάσει…
Υπάρχουν, όμως, διάολε και οι άλλοι. Αυτοί που δεν τους σκιάζει η θέα του μορίου του φίλου τους, εκείνοι που δεν νιώθουν αμηχανία μπροστά στην απροσδόκητη αυτή συνάντηση. Και δεν χαμπαριάζουν οι αθεόφοβοι να βγάλουν έξω τις μαλαπέρδες τους και να στηθούν κοτζάμ μαντραχαλαίοι μπροστά από την κάμερα του Buzzfeed προκειμένου να καταγραφούν οι αντιδράσεις τους.
Αυτοί, είναι. Δείτε τους. Κρίνετέ τους. Πειραματόζωα της π0ύτσ@ς...
