Τι γυρεύουν δύο πολύ αγαπημένοι ερμηνευτές σε μία θεατρική σκηνή; Πού είναι το αλκοόλ και τα τσιγάρα; Γιατί δεν κρατούν μικρόφωνο;
Βράδυ Παρασκευής. Πήχτρα οι δρόμοι και οι κόρνες συναγωνίζονται τις ψιχάλες στο ποια θα σου τσαλακώσει πιο γρήγορα τα νεύρα. Το θέατρο Διάνα έχει φως, κόσμο και μια μεγάλη αφίσα με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου – Χρήστο Θηβαίο. «09:05», μουσικοθεατρική παράσταση…
Η σκέψη «τι στο καλό θέλουν δύο “μεγάλοι” στο σανίδι την ώρα που γεμίζουν στάδια και μουσικές σκηνές», λογική και επόμενη. Η απάντηση δόθηκε 2,5 ώρες μετά. Ρίσκαραν με κόστος προσωπικό και παρουσίασαν μια παράσταση που συνιστά βαθιά πολιτική πράξη. Με τον επαναστατικό παλμό των τραγουδιών τους εμφύσησαν μέσα μας το αίσθημα της αλληλεγγύης, έφεραν τούμπα συναισθήματα, εποχές και καταστάσεις. Κατέδειξαν τους φταίχτες του σήμερα και τους έβγαλαν επιδεικτικά τη γλώσσα. Άνοιξαν δρόμους και έκαναν το πρώτο βήμα. Δίπλα τους έξι αφοσιωμένοι μουσικοί. Και τα τραγούδια να μπαίνουν σαν Θεία Κοινωνία στα στόματά μας.
Ο λεπτομερής Παντελής Βούλγαρης στη σκηνοθεσία, ο Οδυσσέας Ιωάννου στον ρόλο του αφηγητή να υπενθυμίζει γεγονότα. (Προηγουμένως είχε σκάψει βαθιά μέσα στις λέξεις με τα δικά του πολύτιμα εργαλεία, τα χέρια του. Να βρει τις κατάλληλες, να τις ντύσει με τον κατάλληλο τρόπο, να τις κουμπώσει στο νόημά τους. Κι ύστερα να τις απλώσει πάνω στη σκηνή, προορισμένες να ρίξουν μικρές σφυριές πόνου).
Πάνω στη σκηνή παρήλασαν όλοι: Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Νικόλας Άσιμος, Παύλος Σιδηρόπουλος, Τάσος Λειβαδίτης, Κώστας Καρυωτάκης. Κι ύστερα τα δικά τους ερωτικά, βγαλμένα απευθείας από τη λίστα των αγαπημένων: «Να κοιμηθούμε αγκαλιά», «Πριν το τέλος», «Ημερολόγιο», «Ας χαθείς». Ο Παπακωνσταντίνου να κάνει τα χέρια του αγκαλιά που χωράει μέσα της τον κόσμο όλο (η Ελένη Ράντου να τον παρακολουθεί από το τελευταίο κάθισμα), ο Θηβαίος ανανεωμένος να παίζει με τα μάτια και τους ήχους και από πίσω τους θάλασσες, σύννεφα, ανοιχτοί ουρανοί, καλοκαίρια, ανθρώπινες φιγούρες και γραμμές τρένων. Να γεμίζει ο στίχος εικόνες…
Η παράστασή τους «09:05» είναι η ιστορία της Μεταπολίτευσης και μετά, του ελληνικού τραγουδιού, της ελληνικότητας που χάθηκε κάπου στη διαδρομή.
Η παράστασή τους έγινε σχεδόν αμέσως «μας». Γιατί ξύπνησε μνήμες, υπογράμμισε συλλογικές ευθύνες, έδειξε νέους δρόμους.
Και ναι, η συγκεκριμένη παράσταση μόνο πάνω σε μια θεατρική σκηνή θα μπορούσε να στηθεί. Γιατί απαιτεί ησυχία και τεντωμένα αυτιά…
