Διπλά απ’ το όνομα του Ζαν Κοκτώ, έχει πια εκείνες τις χρονολογίες, που σημαίνουν πως αξίζει η μνήμη, η οποία περισσεύει στην δαιδαλώδη φλυαρία της παύλας. Ο ποιητής, δραματουργός, ζωγράφος και σκηνοθέτης χωράει ξαφνικά στην τέχνη του, στη σκέψη του, στην αισθητική του όλο το διάστημα 1889-1963, και ας έκανε με τα δικά τους χρώματα τατουάζ πάνω στον 20ου αιώνα. Εμπνεύστηκε και αυτός απ’ τον σουρεαλισμό, αν και δοκίμασε έχοντας την τύχη να ζει στην γέννηση τους, πολλά κινήματα τέχνης, όπως τον ντανταϊσμό και τον φουτουρισμό. Στάθηκε, τέλος, στους βασικούς διαμορφωτές αυτού που έμελε να ονομαστεί avant-guard, δηλαδή κάθε τι πρωτοποριακού, πειραματικού και μπροστά απ’ την εποχή του εγχειρήματος κυρίως στους χώρους της τέχνης. Λέγεται πως ερωτευόταν παραφορά και, σκηνοθετώντας επικές σκηνές, διασημότητες και των δύο φύλων. Δεν ξεπερνιέται εύκολα το θεατρικό του έργο «Τα Τρομερά παιδιά» ενώ μνημονεύονται οι ταινίες του «Οι Τρομεροί Γονείς», «Η Ωραία και το Κτήνος», και «Ορφέας»…
Ας τον θυμηθούμε μέσα από έξοχους αφορισμούς του:
Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη. Πώς αλλιώς θα εξηγήσουμε την επιτυχία αυτών που αντιπαθούμε;
Η Ελλάδα είναι ένα πτώμα που το έχουν καταφάει οι μύθοι της.
Η ζωή είναι μια οριζόντια πτώση.
Η ανταμοιβή της τέχνης δεν είναι η φήμη ή η επιτυχία, αλλά ο εθισμός. Γι’ αυτό τόσο πολλοί κακοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τα παρατήσουν.
Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να μιλήσει για την τέχνη του, όπως ένα φυτό δεν είναι σε θέση να μιλήσει για φυτολογία.
Ο διάβολος είναι αγνός επειδή δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο το κακό.
Η ελεύθερη βούληση είναι το άλλοθι του Θεού.
Ο κινηματογράφος θα γίνει τέχνη μόνο όταν τα υλικά του γίνουν τόσο φθηνά όσο το μολύβι και το χαρτί.
Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους.
Η μεγαλύτερη τραγωδία για έναν ποιητή είναι να τον θαυμάζουν επειδή παρανοούν το έργο του.
Ο κριτικός πάντα συγκρίνει. Το μη συγκρινόμενο τού διαφεύγει.
Πρέπει να είσαι ένας άνθρωπος εν ζωή και ένας καλλιτέχνης μετά θάνατον.
Το να είσαι πρωτότυπος σημαίνει να θέλεις να είσαι όπως οι άλλοι και να μην μπορείς.
Για να διασκεδάσουν όσο το δυνατό περισσότερο οι θεοί, πρέπει το θύμα τους να πέφτει από ψηλά.
Όταν πρέπει να διαλέξει ποιος θα σταυρωθεί, ο όχλος θα διαλέξει πάντα να σώσει τον Βαραββά.
