Έχω διαβάσει πολλές παπάρες στη ζωή μου, τόσο από βλαμμένη περιέργεια (Δίδυμος γαρ), όσο και από υποχρέωση επαγγελματική. Και με τα χρόνια ήρθε το πετσί μου και σκλήρυνε και δεν με πειράζουν πια όσο πρώτα. Αλλά οι ασυναρτησίες του Κωστή Μαραβέγια ομολογώ ότι μου βγάλανε το μέσα έξω.

Τέτοια υψηλή συγκέντρωση μπούρδας πολύ σπάνια βρίσκεις. Από τότε που ψόφησε το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και οι πρασινοφρουροί απέκτησαν κοιλιές και πατσές έχουμε να δούμε τέτοιες ομορφιές. Τέτοια μικροαστική ξεδιαντροπιά, τέτοια σοροπάτη ξεφτίλα που αγγίζει τον πάτο του Βούθουλα. Άθελά του, ο Μαραβέγιας έγραψε ιστορία…

Για όσους δεν γνωρίζει τα γεγονότα, ορίστε τι σημείωσε ο λεβέντης και καραμπουζουκλής (και βεβαίως «ιλεγκάλ» κατά τον ίδιο) Κωστής:

«Αγαπημένε μου συνάνθρωπε, πόση βία ν’ αντέξεις πια σ’ αυτό τον τόπο; Βία “κρατική”, βία “αντιεξουσιαστική”, βία “χρυσαυγίτικη”, όλες βίες φασίζουσες και εν τέλει βαθιά εξουσιαστικές. Καταπονημένη και καταπατημένη από δαύτους της καρδιάς μας η μη βία.
Κι αφού μου ζητάς να πάρω θέση επίμονα κι αφού σου πω το προφανές Πρόσβαση στη Γνώση και στη Μόρφωση για Όλους, θα σου τραγουδήσω το υπόλοιπο.
(Σε Μι Ματζόρε )
Καμία αλληλεγγύη στον κανιβαλισμό της απόγνωσης και σε όποιον εκφραστή και εμπνευστή της με οποιαδήποτε ψυχογενή “ιδεολογικά” προσχήματα.
Καμία συμμετοχή στον πιθηκισμό της ιδιοτελούς συμπαράστασης σε άδικα “δίκαιους αγώνες” που φέρουν όπλα φωτιές και δακρυγόνα.
Τέλος, η ομορφιά θα μας σώσει αγαπημένοι. Κι αν η φωτιά σου φαίνεται όμορφη, βούτα στα μέσα σου να πιεις λίγο νερό αγάπης. Κάπου θα ‘χεις κι εσύ συνάνθρωπε. Θα ξεδιψάσεις.

ΥΓ. Θερμή παράκληση να καθαριστούν τα παγκάκια της Αθήνας από τα χημικά και τις μολότοφ. Θέλω να βγω με το κορίτσι μου σήμερα που ‘ναι Κυριακή, να τη φιλήσω σε παγκάκι.

Με αγάπη,
Κ. Μαραβέγιας»
 

Όλο αυτό το σακχαρούχο παραλήρημα, έφτασε να χαρακτηριστεί «λυρισμός» και ευγένεια ψυχής. Όλη αυτό το κωλογλύψιμο προς τα ταπεινότερα ένστικτα του μέσου μικροαστού, προς την αδήριτη ανάγκη του για άμεσο βόλεμα και την ακλόνητη πεποίθησή του ότι η πατρίδα μας θα ήταν καλύτερη αν καθόμασταν όλοι στ’ αυγά μας. Την ώρα που διαλύεται το σύμπαν, την ώρα που ακόμη και η κυβέρνηση παραδέχεται ότι η τρόϊκα της έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό, την ώρα που λιποθυμάνε οι συμπολίτες μας από την πείνα, την ώρα που ένα πιτσιρίκι χαροπαλεύει διεκδικώντας στοιχειώδη δικαιώματα, την ώρα που ο κόσμος καίγεται και τα γεφύρια πίσω μας κόβονται, έρχεται ο Μαραβέγιας να ικετεύσει ένα καθαρό παγκάκι και να εξισώσει μέσα σε έναν κουβά δικής του εμπνεύσεως και κατασκευής όλες της μορφές «βίας».

Μετά συγχωρήσεως, αλλά αυτό το πράγμα μόνο λυρισμός δεν είναι. O λυρισμός περιλαμβάνει μέταλλο, περιλαμβάνει θάνατο, περιλαμβάνει πράξεις ηρωικές. Περιλαμβάνει αυτό που έλεγε κάποτε ο Σαββόπουλος, όταν είχε ακόμη φλόγα στα στήθια: «Βλέπω πυρκαγιές, πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς κι είμαι μαζί σας». Αυτός είναι λυρισμός. Του Μαραβέγια οι ικεσίες δεν είναι τίποτε άλλο από φουρτούνα σε ένα φλιτζάνι τσάι. Καλές για τους μικροαστούς, κατάπτυστες για τους ανθρώπους με ψυχή και καρδιά.

Υ.Γ.: Να μη λησμονήσουμε εδώ ότι ο κάποτε «επαναστάτης» Μαραβέγιας τσίμπησε εκπομπούλα στη Δημόσια Τηλεόραση αν και πενθούσε στην πρώτη γραμμή το κλείσιμο της ΕΡΤ. Αν αυτό δεν είναι ξεδιαντροπιά, τότε εγώ ξέχασα τα ελληνικά μου.