Ήταν κάπου το 2009 όταν ο φίλος μου ο Joel θα εγκατέλειπε την μπάντα του στην Αυστραλία και για ένα χρόνο θα έκανε μόνος του το γύρω του κόσμου, γράφοντας  για μουσικές και εμπειρίες από τα ταξίδια του σε ένα τοπικό περιοδικό. Όταν τον συνάντησα στον σταθμό στο Παρίσι , αμέσως τον ρώτησα πόσο μοναχική μπορεί να είναι αυτή η διαδρομή. «Τόσο όσο αυτό το κομμάτι», μου είχε απαντήσει και μου έβαλε να ακούσω τη μουσική που τον συνόδευε στα ταξίδια του. Ήταν το «About today», των National.

Λίγους μήνες μετά, βρίσκομαι στην Αθήνα. Στο διπλανό γραφείο ο Φροίξος Φυντανίδης κάθε βράδυ μετά την τρέλα της δουλειάς θα ανοίγει την μπύρα του, θα φουντώνει το τσιγάρο του, και θα βάζει στο youtube τις μουσικές του. «Τους ακούς αυτούς μικρή»; Και να μην θέλω δεν γίνεται,  είναι οι National που έχουν βγάλει το νέο τους δίσκο «High Violet» και τα τραγούδια τους έχουν γίνει το επίσημο soundtrack εργασίας στο γραφείο μας.

Τρία χρόνια μετά, ξανά πίσω στο Παρίσι, μπαίνοντας σπίτι ακούω έναν σκοτεινό μελαγχολικό ήχο να βγαίνει από τα μεγάφωνα του υπολογιστή της Ε. Αμέσως μου τραβάει την προσοχή. «Τι ακούς;». Το νέο κομμάτι των National. Κάθε νότα κι ένα συναίσθημα, κάθε στίχος και μια ιστορία. Ο δίσκος «Trouble will find me» είναι τόσο ερωτικός, μελαγχολικός, μοναχικός, γκρίζος, όσο και το Παρίσι. Από τότε γίνεται η μόνιμη μουσική συντροφιά μου στους περιπάτους  μου στην πόλη.

«Τι θα γράψεις στη στήλη σου την επόμενη βδομάδα»; Ο Φροίξος Φυντανίδης στην άλλη γραμμή του ακουστικού περιμένει την απάντηση. Θα πάω στο live των National και… «Οκ! Αλλά προσοχή μην το μάθει η Κωστιάνη!». Βλέπεις, σε αυτό το site είμαστε δηλωμένοι φανς! Φτάνει απλά να διαβάσετε το bio της Νάγιας, και θα δείτε ότι μπορεί να ζήσει μόνο τρώγοντας δημητριακά και ακούγοντας National!

Η μέρα της συναυλίας φτάνει. Η βρετανική μπάντα «This Is The Kit», το support γκρουπ μας ζεσταίνει από τους 5 βαθμούς  που επικρατούν έξω από την ιστορική αρένα του Zenith. Ανάμεσα στα κομμάτια που ακούγονται ξεχωρίζω το «Spinney», το οποίο έχει περαστεί ήδη στο mp3 μου…

 
Τα φώτα σβήνουν. Στην γιγαντοοθόνη φαίνεται το συγκρότημα από το Μπρούκλιν στα παρασκήνια, έτοιμο να ανέβει στην σκηνή. Η συναυλία αρχίζει με τον Matt Berninger να τραγουδάει το «Don’t swallow the cap» και το κοινό από κάτω να παραλυρεί. Βρίσκομαι ακριβώς μπροστά στη σκηνή. Το βλέμμα του μοιάζει με μανιακού, ερωτευμένου, τρελού, το σώμα του πάλλεται στους ρυθμούς της μουσικής και η φωνή του γίνεται μια τεράστια αγκαλιά για όλη την αίθουσα. «I should live in salt», «Sorrow», «Blood Buzz», «Demons», «Sea of Love»… Ανάμεσα στα κομμάτια ο Matt πίνει από το κρασί που έχει μαζί του πάνω στη σκηνή. Ο ήχος είναι τέλειος, η ατμόσφαιρα εκπληκτική και εμείς αρκετά συνεπαρμένοι από το performance του συγκροτήματος.
 
Το Graceless απογειώνει τη συναυλία και ο τραγουδιστής σπάει με οργή το μικρόφωνο στα πόδια του. Ακολουθεί το «About today»,  για να κατευνάσει τα πνεύματα. Αμέσως σκέφτομαι τον Joel, το μοναχικό του ταξίδι στο γύρω του κόσμου, την καθημερινή μοναξιά που βιώνουμε όσοι ζούμε μακρυά από τον τόπο μας, όσα και όσοι μου λείπουν εδώ. Έκρηξη συναισθημάτων.
 
Οκ…  Έχω κλάψει στο σινεμά, έχω κλάψει στο θέατρο… Ε! ήρθε και η μέρα που δάκρυσα σε συναυλία.

Το συγκρότημα μας χαιρετά. Μετά από 4 λεπτά επιστρέφει στη σκηνή για να παίξει τα τελευταία κομμάτια. «Lean», «Humiliation», «Mr. November» και επιτέλους το… «Terrible Love»! Ο τραγουδιστής κατεβαίνει στο κοινό, κάνει ένα γύρο στην αίθουσα και επιστρέφει στη σκηνή. Η μπάντα μαζεύεται στο κέντρο και πάει για το μεγάλο φινάλε. Τα αδέλφια  Aaron και Bryce Dessner παίρνουν τις ακουστικές κιθάρες και αρχίζουν να παίζουν το «Vanderlyle Crybabe Geeks». Ήταν η καλύτερη στιγμή της συναυλίας. Κι ο πιο αναίσθητος θα έπρεπε να είχε συγκινηθεί…

Η συναυλία τελειώνει, ο Matt πιάνει το μπουκάλι από το κρασί που έχει πάνω στην σκηνή, κατεβαίνει και μας δίνει να το πιούμε! Νομίζω θα έχω για πολύ καιρό αυτή τη γεύση του κρασιού στο στόμα μου, το άρωμα της κολώνιας του στα ρουθούνια μου, τους ήχους της φωνής του στα αυτιά μου και τα συναισθήματα που πλημμύρισαν την αίθουσα οι στίχοι του μέσα στην ψυχή μου. Ήταν μια συναυλία για όλες τις αισθήσεις… Μια συναυλία που δεν μπορώ να ξεχάσω…

Υ.Γ. Συγχωρέστε με, Νάγια Κωστιάνη…