Οι άνθρωποι του παλιού καιρού σκέφτηκαν να περιορίσουν την αχαλίνωτη, όπως τη χαρακτήριζαν τότε, φλυαρία μερικών γυναικών με ένα φίμωτρο. Η μέθοδος του φίμωτρου αποδείχτηκε τόσο αποτελεσματική, ώστε επισημοποιήθηκε από νομοθέτες διαφόρων κρατών.
Στην Αγγλία τη χρησιμοποιούσαν μέχρι το 1824. Σε πολλούς παλιούς ισολογισμούς αγγλικών κοινοτήτων, αναγράφεται το εξής έξοδο: “Για την επισκευή του φίμωτρου, που χρησιμεύει προς τιμωρία του γυναικείου κουτσομπολιού και για την αγορά δύο σχοινιών του ιδίου, πληρώθηκαν 1 σελίνι 12 πένες”.
Τα γυναικεία αυτά φίμωτρα δεν ήταν όμοια με εκείνα που χρησιμοποιούνται σήμερα για τα σκυλιά. Αποτελούνταν από ένα σιδερένιο σκελετό, που το μπροστινό του μέρος ήταν εφοδιασμένο με μια μεταλλική γλώσσα, που έμπαινε στο στόμα της τιμωρούμενης, εμποδίζοντάς την να μιλάει.
Αν δε, παρόλο το φίμωτρο, η δυστυχισμένη και αδιόρθωτη γυναίκα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα της, το μεταλλικό έλασμα που υπήρχε μέσα στο στόμα της, της προξενούσε τόσους πόνους, ώστε έχανε τις αισθήσεις της.
Τέτοια φίμωτρα χρησιμοποιήθηκαν και στην Ελλάδα από τους Βυζαντινούς και αργότερα από τους Φράγκους.
