Μυρίζω άγριες μέρες και νύχτες να έρχονται. Όσο θυμάμαι τα πολιτικοκοινωνικά γεγονότα στην χώρα απο το ’81 και μετά, καθώς έχω ζήσει και μεταδόσει ιστορίες που γέμιζαν τις οθόνες με λάμψεις, καπνούς, κυνηγητά, δηλώσεις αξιωματούχων, μαύρες κουκούλες που έκρυβαν τους αιωνίους «γνωστούς-άγνωστους», (καθώς νομίζω ότι διαθέτω όχι κάτι ιδιαίτερο από μια απλή λογική σε συνδυασμό με στοιχειώδεις γνώσεις αναταραχών που ανέτρεψαν συστήματα), προτείνω άμεσα να βρεθεί κάποιος ή κάποιοι που τούτη εδώ την στιγμή δεν θ’ αφήσουν να συμβεί ένα τραγικό γεγονός: Το να φύγει από τη ζωή ο Ρωμανός. Ο Χρήστος Ξανθάκης επιχειρηματολόγησε με εξαιρετικό τρόπο έτσι ώστε να αντιληφθεί και ο πιο άσχετος τον χαρακτήρα του επείγοντος στη διάσωση του συγκεκριμένου ανθρώπου.
Οι μέρες που έρχονται είναι πολύ άγριες… Χτες το βράδυ, στο κέντρο της Αθήνας ήταν συγκεντρωμένοι περισσότεροι απο 3000 αστυνομικοί. Ο Ρωμανός αργοσβύνει. Ο Νταβούτογλου έρχεται. Στις 6 Δεκεμβρίου είναι η επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου. Και πλησιάζει η μέρα της ψήφισης του προϋπολογισμού κάτω από τις τραγικά ασφυκτικές για την πολιτική ηγεσία πιέσεις των τροϊκανών.
Ο Ρωμανός δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απο ένα παιδί που είχε παραβατική συμπεριφορά. Και ο πιο άσχετος ξέρει ότι η πλειοψηφία των παιδιών στην αντίστοιχη ηλικία, μπορεί να εκδηλώσει ανάλογη συμπεριφορά και που για εντελώς τυχαίους λόγους άλλα την εκδηλώνουν σε υπερθετικό και άλλα σε λιγότερο υπερθετικό βαθμό. Φοβάμαι πάρα πολύ, ναι είναι ακριβώς όπως το γράφω, ότι αν τούτη την στιγμή δεν επικρατήσει απόλυτη ωριμότητα και σωφροσύνη ώστε να σωθεί η ζωή του, το σύστημα κινδυνεύει με αυτανάφλεξη.
Ελπίζω ότι θα βρεθεί άμεσα ο τρόπος εκείνος που θ’ αποσυμπιέσει τον θυμό γιατί όσοι νιώθουμε, ξέρουμε ότι θα είναι τουλάχιστον βλακώδες να μην προειδοποιήσουμε. Με λίγα λόγια πιστεύω ότι η νομιμοποίηση του συστήματος μπορεί να χαθεί ακαριαία αν ο Ρωμανός πεθάνει.
