Όταν συναντήθηκα με το AIDS...

Τα τελευταία χρόνια είναι “trendy” να φωτογραφίζονται «επώνυμοι» που δείχνουν γυμνοί, με σκοπό την ενημέρωση του κόσμου για το AIDS. Η πρόθεση καλή, το αποτέλεσμα από αδιάφορο έως υποκριτικό, αφήστε που βαριέμαι το ίδιο θεματάκι κάθε χρόνο με τα σχόλια των δημοσιογράφων να επικεντρώνονται στις γυναίκες που ποζάρουν με τα πιο προκλητικά οπίσθια… Τριάντα κάτι χρόνια μετά αφότου ξέσπασε ο «εφιάλτης», ελάχιστοι οροθετικοί μπορούν να δημοσιοποιήσουν το θέμα τους για να τους αντιμετωπίσουν αντίστοιχα μ’ εκείνους που πάσχουν από… ζάχαρο (λέμε τώρα).

Η «συνάντησή μου» με το AIDS ήταν εφιαλτική. Δεν βρίσκω διαφορετική λέξη να περιγράψω αυτό που συγκλόνισε τότε την παρέα στο πανεπιστήμιο. Πολιτικές επιστήμες σπούδαζα τότε, αγάπη μεγάλη για τους ιδεολόγους αναρχικούς είχα και το παρεάκι… καταλαβαίνετε. Ο Ζαχαρίας, ο Αδάμις, ο Γιώργος, η Μυρτώ, η Ελένη, ξενυχτούσαμε, πίναμε, ακούγαμε ροκιές, μιλούσαμε για τον Μπερλίνγκουερ, την «σχολή της Φραγκφούρτης και την Ρόζα Λούξεμπουργκ» και τσακωνόμασταν για την έννοια του πολιτικού κόμματος στον Λένιν. Λατρεύαμε Alice Cooper, Ζαμπέτα, Μπέλου, David Bowie, Stranglers, Μπιθικώτση…

Ο έρωτας κυκλοφορούσε ελεύθερος. Εγώ είχα ήδη αποκτήσει μωρό, τα απαραίτητα του οποίου τα κουβαλούσα στο πανεπιστήμιο μέσα σε μια κόκκινη τσάντα με τον Σνούπι. Το μπαρ-ουζάδικο- καφενείο στο Πάντειο ήταν για τον Αλέξη μου κάτι σαν παιδότοπος(!). Κάποια μέρα, ενώ τ’ αγόρια παίζανε τάβλι, οι περισσότεροι καπνίζανε Άσσο και Marlboro, κάποιος άνοιξε την κουβέντα για την αρρώστια που από τους πιθήκους, όπως μας είπε, μεταδόθηκε στους ανθρώπους και μεταδίδεται σ’ εκείνους που έχουν ομοφυλοφιλικές σχέσεις… Στην πληροφορία δώσαμε τόση σημασία όσο και σε όσους πήγαιναν τότε κατηχητικό.

Έξι μήνες αργότερα και οι πληροφορίες που μετέδιδαν τα μέσα ενημέρωσης της εποχής έχουν σχεδόν πείσει όλους μας ότι είμαστε φορείς. Το εφιαλτικό που… έτρεχε σαν δεδομένο, ήταν ότι ασχέτως με το αν είχες μόνιμη σχέση εκείνη την εποχή, το AIDS μπορεί να το είχες κολλήσει από την προ-προ–προ–προηγούμενη σχέση που πιθανόν να ήταν μια συνάντηση σ’ ενα μπαράκι στο «όρθιο». Τ’ αγόρια έδειχναν περισσότερα ψύχραιμα. «Έδειχναν». Δεν ήταν.

Στην παρέα όλα μοιάζανε ίδια, αλλά η τοξίνη της πληροφορίας είχε αρχίσει να διαλύει το «αυθόρμητο». Θυμάμαι σαν τώρα που κουβεντιάζαμε το θέμα συνωμοτικά δύο-δύο. Η πιθανότητα να πάμε στο Παστέρ να κάνουμε εξέταση, ούτε που «επαιζε», καθώς δεν ήταν κανένας έτοιμος να διαχειριστεί την επόμενη φάση. Ποια φάση; Άντε και να κάναμε την εξέταση στο Παστέρ και αν προέκυπτε να βγει ένας θετικός; Μια ήταν η λύση και μοναδική: το κρέμασμα από πλατάνι. Ήταν ακριβώς έτσι όπως σας το γράφω. Υπήρχαν βέβαια και πάρα πολλοί που πίστευαν απολύτως, ότι το θέμα αφορούσε μόνο ομοφυλόφιλους, αλλά ακόμη περισσότεροι ήταν εκείνοι που ήταν πιο σίγουροι ότι η μετάδοση γινότανε με το φιλί, με την χειραψία, με την αγκαλιά… Χάος! Έτσι κάπως περάσαμε στο να θέλουμε να ξορκίσουμε τον εφιάλτη, επιμένοντας οι περισσότεροι να μην χρησιμοποιούν προφυλακτικό, ενώ οι φιλενάδες μου όλες, μα όλες, μα όλες σας γράφω, έπαιζαν ρώσικη ρουλέτα στο σεξ, καθώς το να ζητούσαν να φορέσει ο σύντροφος προφυλακτικό τότε δημιουργούσε την ίδια αντίδραση στον άντρα όπως εκείνη που προκάλεσε ο Άδωνις στον Γιώργο Παπαδάκη όταν τον χαρακτήρισε «Στάλιν»…

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν όταν μέσα στην γενικό πανικό που είχε δημιουργηθεί με τις πληροφορίες γύρω απο το AIDS, μια κολλητή φίλη μου τηλεφώνησε ξημερώματα με λυγμούς για να μου ανακοινώσει ότι ο φίλος της είχε πρησμένους αδένες στην περιοχή του λαιμού, πυρετό και πόνους παντού. Ο ίδιος ήταν ράκος… Ήξερε ότι είχε την αρρώστια. Περάσαμε περισσότερες απο 15 μέρες βιώνοντας την τραγωδία ότι δυο δικοί μας άνθρωποι γινόντουσαν «κοινωνικά απόβλητα»… Λίγες μέρες αργότερα υποβαστάζοντας την κολλητή μου την οδήγησα σε μικροβιολογικό εργαστήριο. Οι απαντήσεις τότε καθυστερούσανε μία εβδομάδα. Μία εβδομάδα ζούσαμε σε βαρύ πένθος. Με τον φίλο της δεν μιλούσανε πια. Eκείνος απομονωμένος στο σπίτι του, δεχότανε να μιλήσει μόνο σε δυο συμφοιτητές μας και έλιωνε στα δέκατα. Αποτέλεσμα; Ο Σπύρος το μόνο που είχε ήταν μια αμυγδαλίτιδα την οποία προσπαθούσε να καταπολεμήσει μόνο με παυσίπονα… H βεβαιότητα ότι είχε AIDS ήταν απαγορευτική νa απευθυνθεί σε γιατρό, καθώς δεν μπορούσε να διαχειριστεί το επόμενο στάδιο.

Η περίοδος που ο εφιάλτης μετατρέπεται σε γενικευμένη παράκρουση είναι όταν πεθαίνει από AIDS ο Μπίλυ Μπο. Πριν τον θάνατο αυτού του απίθανα χαρισματικού δημιουργού, είχε πεθάνει από την ίδια νόσο ο Κλάους Νόμι, ίσως ο πρώτος διάσημος καλλιτέχνης που γνωρίζαμε τότε… Θυμάμαι, η είδηση του θανάτου του με βρήκε στο Παρίσι και μου δημιούργησε ακαριαία μια κατάσταση… Όλοι νιώθαμε πως ήμαστε υποψήφιοι μελλοθάνατοι… Ξέρω πολύ καλά ότι η λογική είχε συντριβεί και ο τρόμος είχε εγκατασταθεί στα κρεβάτια μας με ότι αυτό σήμαινε…

Στην Ελλάδα, σε επίπεδο επικοινωνιακό δεν μπορώ να μην σταθώ σε δύο ανθρώπους που τέλη ’80 αρχές ’90 ενημέρωναν ψύχραιμα για το AIDS. Αυτοί ήταν ο Θάνος Ασκητής και ο Γρηγόρης Βαλιανάτος.

Σήμερα, στο 2014, φυσικά τα πάντα όλα έχουν αλλάξει γύρω από το AIDS. Καταρχήν, φίλοι μου που διαγνώστηκαν ως φορείς 17 χρόνια πριν, ζούνε μια εξαιρετικά ποιοτική ζωή πίνοντας ένα χάπι την ημέρα. Τα φάρμακα έχουν εξελιχθεί, επιστήμονες που ασχολούνται με το θέμα είναι εξαιρετικοί στην αντιμετώπιση όσων πάσχουν, ωστόσο σε κοινωνικό επίπεδο είμαστε ακόμη πίσω πολύ. Όσο για το τι συμβαίνει σε εργασιακούς χώρους; Τις περισσότερες φορές, αν μαθευτεί ότι κάποιος είναι φορέας μπορεί και ν’ αντιμετωπιστεί ακόμη σαν «λεπρός».

Με αφορμή, λοιπόν, την 1η Δεκεμβρίου, την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του AIDS, να θυμηθούμε και τον Klaus Nomi, o εξαιρετικά ιδιόμορφος αρτίστας που λάτρεψe το είδος που διέδωσε: την ποπ-ροκ όπερα. Γερμανός κόντρα τενόρος, με απόκοσμη εμφάνιση και με ρεπερτόριο που συνδύαζε οπερατικές άριες με ηλεκτρονική απόδοση. Το 1960 δούλευε ως ταξιθέτης στην Όπερα του δυτικού Βερολίνου, ενώ τις άριες που τόσο τιμούσε τις ερμήνευε σε μια γκέι βερολινέζικη ντισκοτέκ την Kleist Kasino. Το 1979 συνεργάζεται με τον David Bowie.