Είναι το νέο βόλεμα! Πολιτικοί, υπουργοί, πρώην υπουργοί, σύζυγοι και συγγενείς υπόδικων ισχυρών της εξουσίας, οι ίδιοι οι υπόδικοι, σελέμπριτι, καλλιτέχνιδες του έντεχνου, ποιοτικού (σαν ανέκδοτο ακούγεται!) τραγουδιού, σταρούμπες της βλαχοπόπ πίστας, καλοντυμένες με ακριβά αξεσουάρ παρουσιάστριες της σοβαρής ενημέρωσης (κι άλλο ανεκδοτάκι!), ημίγυμνες χαζοχαρούμενες σταρ της ψυχαγωγίας, άλλες που κάνουν στροφή και τομή στην παρουσίαση της χώρας, μπορεί και του πλανήτη (καινούργιο συκώτι θα βάλουμε απ’ τα γέλια σήμερα και μπα σε καλό μας!), καλοθρεμμένοι σύζυγοι με ένα «εγώ» σαν το Empire State Building (μόνο και μόνο γιατί δεν υπάρχουν οι Δίδυμοι Πύργοι, αλλιώς θα τους προτιμούσαν), μοντελάκια πλαστικοποιημένα, χειροποίητα, όλοι αυτοί είναι έξαλλοι με τους δημοσιογράφους!  Οι λόγοι; Πάμπολλοι!

Ψευδείς ειδήσεις, ιδιοτελή κίνητρα, υποκινούμενα κείμενα, «πληρωμένες» επιθέσεις από «εξάσφαιρα» των ισχυρών, αλλότρια και μυστικά συμφέροντα, χρηματισμοί, όσον αφορά στην ενημέρωση και στους δημοσιογράφους που την καλύπτουν! Και μη ξεχνάμε και το σουξέ πλέον «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που βαρούν τα τέλια της κοινής γνώμης. Φυσικά οι πολιτικοί, φυλακισμένοι, ελεύθεροι, εν ενέργεια ή σπίτια τους, ξεχνούν πως για όλους εκείνους που κατηγορούν, φταίνε οι ίδιοι! Θέλει δυο να χορέψεις τάνγκο και διαφθορέα, ο διαφθαρμένος! Άσε που για κάθε έναν λακέ της εξουσίας –διότι δε θα ισχυριστούμε φυσικά πως δεν υπάρχουν!- έχει πέντε που τρέχουν στα πεζοδρόμια και κάνουν τη δουλειά τους κόντρα σε απειλές, εκβιασμούς και προθέσεις χρηματισμού. Και όπως λέει και η καραμέλα του πολιτικού ρεπορτάζ, που ίσως κάποτε, κάποιος ανέλυσε για να γίνει σήμερα απόφθεγμα-τσιτάτο, «η γενίκευση είναι η αρχή του φασισμού», άρα δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι.

Και αυτοί που κατηγορούν τους «συνεργάτες» τους δημοσιογράφους θα είχαν τίτλο πάνω απ τις φωτογραφίες τους, σε εφημερίδας από εκείνες τις παλιές, της καλής ατρόμητης εποχής του τύπου, «φωνάζει ο κλέφτης»… Παγκόσμια, η δημοσιογραφία και όχι μόνο εδώ, παρουσιάζει κλινικά συμπτώματα! Οι παραδοσιακοί εκδότες έχουν παραδώσει, προ πολλού έντυπα άρα και όπλα, και γενικώς μέσα σε διοικητικά συμβούλια, σε επαγγελματίες παντός είδους και διαπλοκή. Και αν αναζητούμε κακούς, ας πάμε στην αιτία του, εκεί, όπου η ελευθεροτυπία στραγγαλίζεται από το καθεστώς που της δίνει την ίδια της την υπόσταση. Βέβαια, είναι πολύ πιο εύκολο να τα βάλεις με τον «Χ», «χαλασμένο» δημοσιογράφο παρά με τ’ αφεντικό του, που τον επέλεξε, στέλνοντας τους άλλους σπίτια τους…  Και αν μας φταίνε, κύριοι της πολιτικής και πολίτες που τους επιλεγούμε, οι δημοσιογράφοι, να μη ξεχνάμε πως «ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι, είτε καλός, είτε κακός, αλλά χωρίς ελευθερία, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Τύπος δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από κακός».

 

Οι «celebrity» ψυχαγωγοί καταγγέλλουν του κριτικούς…

Οι κύριοι Λιάγκας και Σεφερλής ξιφουλκούν κατά των τηλεκριτικών και συναντιούνται στο ίδιο μένος, όπου ουδείς μπορεί να τους επικρίνει, κατακρίνει ή έστω και δειλά απλώς κρίνει. Η Κατερίνα Καινούργιου ανοίγει μέτωπο με τον Κοσμά Βίδο και την Νάνσυ Νικολαΐδου, η Ελεονώρα Μελέτη με την Ντέπυ Γκολεμά και όλους όσοι δουλεύουν στα έντυπα!

Ο πρώην κατάξανθος και τώρα καστανός, άρα πιο έντεχνος τραγουδιστής Νίκος Οικονομόπουλος διορθώνει τίτλους και κάνει υποδείξεις στους δημοσιογράφους, γενικά να μην ασχολούνται με τα προσωπικά του, αλλά με τα επιτεύγματα του τα όποια μας παραμένουν παντελώς άγνωστα! Η καλή του κ. Οικονομόπουλου, η πρωταγωνίστρια -λένε- Βίκυ Κάβουρα, πάλι, είναι πολύ ταλαιπωρημένη από τα πρωτοσέλιδα των έντυπων που ασχολούνται μαζί, λες και ανέστειλε η «Καθημερινή» έκδοση για να προλάβει να συμπεριλάβει ρεπορτάζ για τους έρωτες της. Ένας κύριος Αργυρός της πίστας, επίσης, δραματοποιεί το κυνήγι των δημοσιογράφων, που άλλη δουλειά δεν έχουν παρά να ασχολούνται μαζί του. Η παντελώς άγνωστη και παγερά αδιάφορη Τζούλια Νόβα, μοντέλο, με προσωπική επιτυχία το ότι μοιάζει με την Δούκισσα Νομικού υποτιμά και παρατηρεί σφοδρά -αντί να νιώθει ευγνωμοσύνη- τους δημοσιογράφους που μπαίνουν στο κόπο να της κάνουν μια ερωτησούλα για να μην παραπονιέται, που πέρασαν οι κάμερες από μπροστά της και μόνο που δεν την έσπρωξαν να φύγει απ τον δρόμο τους! Ο Ρέμος να καλλιεργεί το μυστήριο της εγκυμοσύνης της καλής του, ή να εκμυστηρεύεται το δράμα του για όσους τόλμησαν, αυτόν τον λαϊκό, να τον κατηγορήσουν για τις σαμπάνιες και τα 15.000 ευρώ εισιτήριο, στη συναυλία του στη Μύκονο! Μόνο πως τραγουδούσαν μέλη της Ένωσης Συντακτών στα back vocals, δεν μας είπε, με σκοπό ζωής να του αρπάξουν το ασύρματο μικρόφωνο…

Σε όλους η ζωή διαρρηγνύεται και ζουν μεγάλα δράματα από τους «κακούς», «παλιανθρώπους», «ανήθικους» δημοσιογράφους και «εμπαθείς», «διαπλεκόμενους», «ιδιοτελείς» δημοσιογράφους που κάνουν τηλεκριτική. Όλοι τους πολεμούν, οι αντίπαλοι στην ίδια ζώνη τηλεθέασης, οι εφάμιλλοι στις απέναντι πίστες, οι συνεργάτες στα πάνελ, οι διευθυντές με όπλα τους δημοσιογράφους άλλων μέσων. Στην περίπτωση δε των δημοσιογράφων που κάνουν τηλεκριτική, τους πολεμούν και οι ίδιοι πόλεμοι δια αντιπροσώπου! Τους ανταγωνίζονται και τους ζηλεύουν! Όλοι. Περιθώριο δικού τους λάθος δεν υπάρχει. Η αλαζονεία, ο ναρκισσισμός, ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια, η αυταρέσκεια, δεν αφήνει περιθώρια, πως μπορεί, ίσως, κάπου να μην έχουν σε ΟΛΑ δίκιο! Πως πιθανόν κάτι να κάνουν λάθος οι ίδιοι. Ειδικά στην περίπτωση των τηλεαστέρων είναι αστείο το ότι οι ίδιοι κρίνουν και συχνά περιγελούν τους συναδέλφους τους, τους άλλους τηλεαστέρες, χωρίς καμία αιδώ και τσίπα και με σφοδρότητα μεγαλύτερη απ’ των κριτικών. Στην περίπτωση τους, ως «ξερόλες» και αλάθητοι έχουν κάθε δικαίωμα. Στην περίπτωση όμως, των επαγγελματιών, όχι! Αυτοί δεν ξέρουν, δεν τους υπολογίζουν και τους ζηλεύουν και καλά θα κάνουν να μένουν όλοι σιωπηλοί και να βαράνε προσοχές μπροστά στο μεγαλείο τους! Μόνο φωνές δεν ακούνε σαν εκλεκτοί του Θεού, σύγχρονες Ζαν Ντ’ Αρκ της φωτογένειας! Για αυτούς, πιο drama queen από ότι γνώρισε η χώρα ποτέ, ισχύει αυτό που έλεγε ο Μαρκ Τουέιν: «Στη ζωή μου έχω περάσει από φρικτές καταστάσεις!… Μερικές μάλιστα συνέβησαν στην πραγματικότητα»!  

 

Έντεχνοι: Η σημασία του να είναι κανείς αγέλαστος!

Στην Ελλάδα όλα πάντα χωρίζονται στα δυο, όπως η Ερυθρά Θάλασσα για να περάσει ο Μωυσής κατά τη διάρκεια της εξόδου απ την Αίγυπτο. Υπάρχει το «εμπορικό» και το «ποιοτικό» στο θέατρο, το τραγούδι, το θέαμα γενικώς και τη τηλεόραση. Η τελευταία όσον αφορά στη ποιότητα της, βασίζεται στα χαμηλά νούμερα. Όσο πιο χαμηλά, τόσο πιο ποιοτική η εκπομπή ή η σειρά! Απλά το κοινό, δεν ήταν έτοιμο να δεχτεί το προχωρημένο θέμα των δημιουργών! Οι «ποιοτικοί» είναι συνήθως χαϊδεμένοι των ειδικευμένων σε heavy metal κουλτούρα, δημοσιογράφων, που δεν τους κρίνουν συχνά. Στο θέατρο, φυσικά, υπάρχουν κριτικοί που αν δεν αποθεώσουν τους πρωταγωνιστές θα υποστούν το μένος τους με ανοιχτές επιστολές στο τύπο εν γένει, σχόλια απαξιωτικά στα social media ή σφοδρές επιθέσεις σε συνεντεύξεις τους.

Όσον αφορά στο τραγούδι, όπως πρόσφατα προσέξαμε, οι καλλιτεχνάρες είναι πολύ ευαίσθητες και πληγώνονται αν τις κατηγορήσουν τόσο προσβλητικά ως ερωτευμένες, αν κρίνουν τα κιλά τους, τα ρούχα τους, ή το πως ερμηνεύουν στην σκηνή, άμωμες και άσπιλες, διότι «δεν δώσανε δικαιώματα», λες και τραγουδούν, έχοντας ασπαστεί το Σχήμα, μόνο στον Όρθρο, σε μοναστήρι, μοναχών με όρκο σιωπής. Το να παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου, πιστεύοντας πως είσαι το επίκεντρο του κόσμου, είναι τουλάχιστον θλιβερό! Φυσικά και εδώ, φταίει ο δημοσιογράφος! Ο κάθε δημοσιογράφος, αλλοίμονο! Να κάνει την εικόνα της έντεχνης αγίας, να δακρύσει; Αίσχος! Ας σπεύσουν οι αυτοχαρακτηριζόμενοι σύντροφοι της να ασπαστούν τον αγώνα της, κατά όλων που απλώς δεν την επευφημούν ή τόλμησαν να γράψουν ένα ανάλαφρο, σαχλό, βλακώδες, πιθανόν, λάθος σίγουρα, θεματάκι για αυτήν. Ας στηθούν οι γκιλοτίνες. Ας κοπούν κεφάλια! Οι αγέλαστοι Ροβεσπιέροι της κάθε νομιμότητας διατάζουν «τάξη», «ηθική» και «σοβαρότητα». Λες και η ποιότητα ή μη είναι πόζα και όχι αποτέλεσμα ολόκληρης ζωής! Πώς το έλεγε ο ένθεος Όσκαρ Ουάιλντ; «Η σοβαρότητα είναι το μοναδικό καταφύγιο των ρηχών ανθρώπων». Ω! Ναι!

Λοιπόν;

Επειδή λοιπόν, η δουλίτσα που διάλεξα σε όποια δημόσια έκφραση της τελεί υπό διωγμό από εκείνους που καλείται να αμφισβητεί την εξουσία τους, σε όποια παντοδυναμία τους, ας με αφήσετε να παραφράσω λίγο τον Μαρκ Τουέιν, λέγοντας: «Μη πείτε στη μάνα μου, πως είμαι δημοσιογράφος. Νομίζει πως είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο»… Και αν έχετε την καλοσύνη, μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Θα με υποχρεώσετε…