Πολύς κόσμος στην συγκέντρωση της Πανελλαδικής Απεργίας.
Ή καλύτερα, στις συγκεντρώσεις.
Γιατί ήταν πολλές και ογκώδεις: το ΠΑΜΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι φοιτητές και… κάτι λίγοι με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Επέλεξε ο καθένας την πλατεία του και τη μουσική του:
Στην Ομόνοια το ΠΑΜΕ και στη μικροφωνική ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδούσε: «Μας παίρνουν τη σοδειά φτηνά. Ε… όχι! Δεν πουλάμε».
Στα Χαυτεία ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς μικροφωνική αυτή τη φορά. Όπως και σε όλες τις προηγούμενες συγκεντρώσεις, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε ξεκάθαρα τη προτίμησή του στον επικό τρόπο ερμηνείας της Μαρίας Δημητριάδη. Όταν έφτασε η χροιά της φωνής της από την Ομόνοια στην Αιόλου, όλοι σιγοψιθύρισαν τη «Μπαλάντα του ξεσηκωμού»: «Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο, η οργή του λαού».
Οι φωνές των ερμηνευτών συχνά χάνονταν μέσα στα συνθήματα των συγκεντρωμένων: είχαν παλμό, αγωνιστική διάθεση και όρεξη για αγώνα.
Στην πλατεία Κλαυθμώνος πάλι, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν «φώναξαν», αλλά και δεν σιγοτραγούδησαν.
Κι ο ίδιος ο Γιάννης Μηλιώκας αν ήταν εκεί, θα είχε βαρεθεί να ακούει τον εαυτό του: «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες».
Μία… δύο…. τρεις…. τέσσερις φορές μέσα σε ένα μισάωρο.
Για πρώτη φορά στην ιστορία των συναθροίσεων, το πλήθος ανακουφίστηκε όταν άρχισαν οι ομιλίες.
