Πολύ ζορισμένες μέρες τούτες για τον τόπο, πάρα πολύ. Εκείνο που μοιάζει πάντως αφόρητο είναι η απληστία εκείνων που εν’ ονόματι του ελληνικού λαού και των κοινοβουλευτικών ελευθεριών, εμφανίζονται να είχαν ένα ειδεχθές κίνητρο: την αδυσώπητη μανία πλουτισμού με οποιοδήποτε παράνομο μέσο και τρόπο.

Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι λατρεύτηκαν και αποθεώθηκαν άνθρωποι από εκατομμύρια κόσμου, οι οποίοι ή  κάθισαν ή πρόκειται να καθίσουν στο «σκαμνί» εξαιτίας εγκλημάτων εναντίον του λαού, των δικαιωμάτων του οποίου κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Αξιοθρήνητα ανθρωπάκια τελικά, άσχετα αν κατά την διάρκεια της σύντομης εξουσιοφρενούς ζωής τους, ανάλωσαν την ενθρόνισή τους στα έδρανα της βουλής των Ελλήνων, με κυρίαρχο στόχο την απόκτηση «κομπινεζόν πολυτελείας» αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ.

Είναι φυσικά αδύνατο να κατανοήσω τον μηχανισμό σκέψης εκείνου που ως κρατικός λειτουργός συνεργάζεται με το παρακράτος, αποφασισμένος να γίνει εθνικός προδότης, εισπράττοντας μίζες, εξάγοντας «μαύρα χρήματα» στο εξωτερικό, χωρίς να σκεφτεί ούτε μία φορά προφανώς ότι μπορεί κάποια στιγμή ν’ αποκαλυφθούν τα χυδαία ανομήματά του. Παρασύρθηκαν τόσο παράφορα από την ανελέητη ηδονή του ασταμάτητου προσωπικού πλουτισμού σε επίπεδο αυτισμού. Τι εννοώ;

Μα μόνο αυτιστικός-εγκληματίας μπορεί να είναι εκείνος που δεν αισθάνεται ότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι κάποια στιγμή ακόμη και ο πιο συγκροτημένος απατεώνας του κοινού ποινικού δικαίου, κάνει το μοιραίο λάθος. Προφανώς, όταν σούρνανε τα «μαύρα χρήματα» σε φιλόξενες «τρούπες» του εξωτερικού, την νύχτα στο μαξιλάρι τους πριν κοιμηθούν, δίνανε συγχαρητήρια στον ελεεινό εαυτό τους που κατόρθωσε ν’ ατιμάσει όλους όσους τους εμπιστεύτηκαν. Αυτό που αποδεικνύεται πιο επικίνδυνο ακόμη και απο τον χειρότερο φασίστα στρατηγό είναι η βλακεία σε συνδυασμό με την απληστία ενός δημοκρατικού εκλεγμένου άρχοντα ο οποίος τοξινωμένος από το πάθος του για συσσώρευση πλούτου, μετατρέπεται σε προδότη, που με λυσσασμένο τρόπο εξευτελίζει όρκους. Με τελικό σκοπό, τι;

Παρακολουθώντας τις ιστορίες όλων αυτών των αξιοθρήνητων εξουσιοφρενών, καταλήγω ότι ο δημόσιος εξευτελισμός τους κάνει αξιοθρήνητους. Πόσο μπορεί  τελικά να γελοιοποιηθεί ένα ανθρωπάκι, μπροστά στην αφόρητη επιθυμία του να κάνει τζακούζι μέσα σε 10.000 τετραγωνικά, τρώγοντας τρούφα με φασιανό και αλείφοντας το άθλιο κορμί του με αιθέρια έλαια από αποσταγμένες ορχιδέες φορώντας το μπουρνούζι της δημοκρατίας;
 

*Η φωτογραφία ανήκει στην ταινία “Το Μεγάλο Φαγοπότι” κι επιλέχτηκε εντελώς τυχαία.