Τα τελευταία χρόνια δύσκολα κλαίω. Ίσως η μεγάλη προσπάθεια να δείχνω ψύχραιμη, με έκανε να αποχωριστώ μια συνήθεια που δεν ήταν και απο τις καλύτερές μου, αλλά συνέβαινε. Υπήρξα ευσυγκίνητη (παλιά). Όχι δεν έμοιαζα στην Μάρθα Βούρτση. Δεν είχα και δεν έχω το ταλέντο της. Όταν έκλαιγα, ήταν από νεύρα, από απελπισία, από κούραση ή γιατί δεν άντεχα τους αποχαιρετισμούς. Το έκανα άτσαλα και χωρίς κανένα στιλ.
Η συγκεκριμένη παραγωγή του ΑΝΤ1 από την πρώτη μέρα προβολής της μου δημιούργησε τόσο έντονα συναισθήματα όσο και μια μανιταρόσουπα χωρίς αλάτι. Τα έβρισκα όλα τόσο ξεπερασμένα. Ακόμη και ο Λάκης Γαβαλάς με φτερό, με προπέλα στο κεφάλι, με σκουλαρίκια στην μύτη, με μουστάκι και κόκκινο κραγιόν αντίστοιχο με εκείνο που φορούσαν οι χορεύτριες στο Moulin Rouge, μου έκανε τόσο εντύπωση, όσο και ένας οδηγός ταξί που κάνει σφήνα χωρίς να βγάλει φλας.
Χτες, Κυριακή βράδυ, η τηλεόραση από συνήθεια είναι ανοιχτή στον Αντένα και εγώ έχω γυρίσει απο ένα μμμ… όχι και πολύ συνηθισμένο Κυριακάτικο απόγευμα. Οι λόγοι πολλοί και δεν είναι η στιγμή να τους μοιραστώ, αλλά τα συναισθήματα χορεύουν στην ψυχή μου λυσσασμένα. Διαβάζω στα site τις πολιτικές ειδήσεις που αφορούν στις δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους τροικανούς και ξαφνικά… ακούω την μουσική απο την πολίτικη κουζίνα. Γυρίζω στην τηλεόραση, δυναμώνω το volume και παρακολουθώ τον Χρήστο Σπανό και την Μαρία να χορεύουν βαλς, με την μουσική της Ρεμπούτσικα. Ε, σε δευτερόλεπτα η γεύση μου έχει γίνει σκέτη αρμύρα. Νερό από τα μάτια σας λέω!
Η μουσική σε συνδυασμό με την έκφραση του ζευγαριού, μ’ έχει κάνει να νιώσω την γεύση από το φιλί, το πρώτο φιλί που μου έδωσε. Όταν την σήκωσε αγκαλιά και την στριφογύρισε και μία και δύο και τρεις φορές, ήθελα να μπορούσα να του εξηγήσω όσα δεν πρόλαβα να πω και δεν νομίζω ότι θα προλάβω… Η μουσική με πότιζε και εγώ ανίσχυρη για μεγάλους αποχαιρετισμούς πια, έπαψα να απασχολούμαι με την πίστα, την κριτική επιτροπή, το φόρεμα της Δούκισας και να καταλαβαίνω ότι αρκεί μια μελωδία που προκύπτει από το πιο αδιάφορο περιβάλον για να νιώσεις αυτά που ήξερες ότι έχεις διπλοκλειδώσει στο πιο κατάβαθο της ψυχής σου.
Δεν έχει σημασία αν η κριτική επιτροπή έβαλε 7, δεν έχει σημασία αν δεν με διαβάσεις ποτέ, δεν έχει σημασία αν δεν υπήρξαν ή αν δεν υπάρξουν τ’ αυτονόητα του μοιράσματος, (δυο μέρες στη θάλασσα, ένα ξεφάντωμα με φίλους, ένα ταξίδι στο Παρίσι ή μια μακαρονάδα για δύο). Σημασία έχει ότι μπορεί η μουσική από την πολίτικη κουζίνα και ένα ζευγάρι στο DWTS να δίνει την αφορμή για ένα κείμενο που ποιος ξέρει, κάποτε μπορεί και να το διαβάσεις…
Διαδίκτυο είναι αυτό… Αλλά το πιο σημαντικό -για μένα μόνο- είναι ότι το ζω τώρα αυτό και εκτίθεμαι κλαίγοντας!
