Οι Κυριακές είναι ματωμένες στην Ιρλανδία! Όταν λένε Bloody Sunday, εννοούν τέσσερα μεγάλα αιματοκυλισμένα γεγονότα, όπου ο Εγγλέζικος στρατός, σκότωνε αμάχους.
Και συνέβαιναν τη μέρα του Θεού για τους Καθολικούς Ιρλανδούς, που τα εργοστάσια ήταν κλειστά, που οι άντρες ήταν σπίτι και τα παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο.
Η πρώτη Ματωμένη Κυριακή έχει να κάνει με όλο το πολιτικό σκηνικό της Μεγάλης Βρετανίας, στα 1887. Σοσιαλιστές και αναρχικοί βγήκαν στους δρόμους του Λονδίνου, σε μια πρωτοφανή σε όγκο διαδήλωση για να καταγγείλουν τη βρετανική πολιτική στην Ιρλανδία αλλά και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης των Συντηρητικών, που καταδίκαζε την εργατική τάξη στην ανελέητη αλλά ακήρυχτη σκλαβιά. Όταν τα εργατικά μπλοκ από τις λαϊκές συνοικίες του Λονδίνου έφταναν στην πλατεία Τραφάλγκαρ 2.000 αστυνομικοί και 400 στρατιώτες χρησιμοποίησαν βία για να τους εμποδίσουν. Τρεις διαδηλωτές έχασαν εκείνη τη στιγμή, τη ζωή τους και 200 τραυματίες μεταφερθήκαν στα νοσοκομεία. Οι οργανωτές της διαδήλωσης συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν για έξι εβδομάδες. Ανάμεσά τους ήταν και ο θρυλικός Ιρλανδός συγγραφέας, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ και πάντα ελεύθερο πνεύμα, Τζορτζ Μπέρναρ Σο. Ήταν πάντα Ιρλανδός και ιδεολόγος, όσο και αν για την δεύτερη ιδιότητα του, έδινε τον ορισμός πως «ιδεολόγος είναι κάποιος που έβαλε σκοπό του να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο από την ανθρωπότητα». Εκείνη, η πρώτη Ματωμένη Κυριακή του Νοέμβρη του 1887 έκανε τους αριστερούς της Μεγάλη Βρετανίας, σε όποια ομάδα κι αν βρίσκονταν, να εγκαταλείψουν τον κόμμα των Ουίγων, δηλαδή των Φιλελευθέρων και να ιδρύσουν το ισχυρό μέχρι και σήμερα Εργατικό Κόμμα. Ήταν η πρώτη Ματωμένη Κυριακή ή Bloody Sunday στα αγγλικά και Domhnach na Fola στα ιρλανδικά…
Domhnach na Fola λοιπόν, 2! Το 1913. Κάτω από την Εγγλέζικη διοίκηση και εξουσία, οι κάτοικοι του Δουβλίνου ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Τουλάχιστον 26.000 οικογένειες ζούσαν σε 5.000 παραπήγματα. Η παιδική θνησιμότητα ήταν πρωτοφανής, μη θυμίζοντας ευρωπαϊκό κράτος, με 142 ανήλικα να πεθαίνουν ανά 1.000 κατοίκους. Ανεργία, φτώχεια, πείνα, αλλά και άθλιες εργατικές συνθήκες για τους τυχερούς που είχαν κάποια δουλειά, χωρίς δικαιώματα, σαν δουλεία. Τον Αυγούστου ξεκίνησε η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της Ιρλανδίας, που κράτησε μαζί με την ξεδιάντροπη ανταπεργία των εργοδοτών, σχεδόν έξι μήνες! Ηγέτης της απεργίας ήταν ένας θρύλος της Ιρλανδίας και σύμβολο των συνδικαλιστών όλης της Ευρώπης, ο Τζέιμς Λάρκιν. Ήταν Κυριακή, στις 31 Αυγούστου, όταν σε μία από τις διαδηλώσεις η αστυνομία άνοιξε πυρ, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο απεργοί και να τραυματισθούν εκατοντάδες. Εξουθενωμένοι πια, από τον άνισο αγώνα και την εκδικητή απεργία των εργοδοτών, οι απεργοί, χωρίς να μπορούν να ζεστάνουν σπίτια στον άγριο χειμώνα και να ταΐσουν τα παιδιά τους, θα επιστρέψουν στα εργοστάσια τον Ιανουάριο του 1914 με τα κεφάλια σκυμμένα… Ο σπουδαίος ιρλανδός και εμβληματική μορφή στην αγγλόφωνη ποίηση Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, βραβευμένος και αυτός με το Νόμπελ Λογοτεχνίας εξέφρασε την από ψυχής συμπαράσταση του στον αγώνα των απεργών και την αποστροφή του για τους πλούσιους, την εγγλέζικη εξουσία και την Εκκλησία που υποστήριζε το άδικο, γράφοντας το σπαρακτικό ποίημα «Σεπτέμβρης 1913»…
Ματωμένη Κυριακή της 21ης Νοεμβρίου του 1920: Από το 1919 μέχρι και το 1921, η Ιρλανδία, αγωνίζεται με κάθε τρόπο για την Ανεξαρτησία της. Είναι Κυριακή. 21 Νοεμβρίου του 1920. Το πρωί, στο Δουβλίνο, εκτελούνται από τον IRA 14 άγγλοι πράκτορες και οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, ο στρατός κατοχής των Άγγλων κάνει αντίποινα. Γήπεδο Κροκ Πάρκ στο Δουβλίνο. Οι Ιρλανδοί αγάπανε το ποδόσφαιρο, πως αλλιώς; Έχει μεγάλο ματς για το πρωτάθλημα, μεταξύ των ομάδων Τιπερέρι και Ντούβλιν. Ο στρατός κατοχής ανοίγει πυρ στις κερκίδες και σκοτώνει εν ψυχρώ, 15 ανύποπτους φιλάθλους. Αργότερα ο εγγλέζικος στρατός θα ισχυριστεί πως πυροβολούσαν προς το μέρος τους φίλαθλοι -μέλη του IRA! Όλη τη νύχτα μένεται ένας ανταρτοπόλεμος στους δρόμους του Δουβλίνου. Φωτιές, πυροβολισμοί, πέτρες, αίματα, βογγητά, φόβος και εκδίκηση χωρίς όρια πια. Στο Κάστρο του Δουβλίνου, που είχε μετατραπεί σε φυλακή, βρίσκονται νεκροί τρεις πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη του IRA, κάτω από συνθήκες που δεν θα ξεδιαλύνουν ποτέ. Η Ματωμένη Κυριακή νούμερο 3 βάφτηκε από το αίμα 32 νεκρών.
Οι Ματωμένες Κυριακές πέρασαν στην ροκ κουλτούρα σαν σύμβολα αντίστασης, αλλά και αδικίας, γιατί για την τελευταία –ευχόμαστε- την τέταρτη Bloody Sunday, έγραψαν εμβληματικά τραγούδια οι Ιρλανδοί U2, οι Stiff Little Fingers, ο πάντα πολέμιος κάθε εξουσίας Τζον Λένον –τόσο το «Sunday Bloody Sunday», όσο και το «The Luck of the Irish»- και ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ –το «Give Ireland Βack to the Irish».
Άγρια, ωμή, βίαιη, παράλογη η βία που την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 1972 εξαπολύθηκε στο Ντέρι της Βορείου Ιρλανδίας, όταν εγγλέζοι στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων άρχισαν να πυροβολούν άκριτα, κατά μιας ειρηνικής πορείας 10.000 καθολικών, που ζητούσαν την αποχώρηση των Βρετανών από τη Βόρειο Ιρλανδία και ένωσή της με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Σκοτώθηκαν καταμεσής του δρόμου 26 διαδηλωτές. Ανάμεσά στα θύματα βρίσκονταν 6 παιδιά! Τα πτώματα έχουν σφαίρες στις πλάτες! Έτρεχαν να ξεφύγουν απ’ το θάνατο και από τα τεθωρακισμένα οχήματα των Βρετανών. Η ανθρωπότητα πια, επικοινωνεί. Η διεθνής κατακραυγή είναι σαρωτική. Η συντηρητική κυβέρνηση του Έντουαρντ Χηθ σύρεται στο να ξεδιαλύνει και να αποδώσει ευθύνες για την εκτέλεση των άμαχων. Ο αρχιδικαστής Γουάιτζερι, που επελήφθη της υποθέσεως, δεν απέδωσε ευθύνες στους στρατιώτες, επειδή δέχθηκε τον ισχυρισμό τους ότι πυροβολήθηκαν πρώτοι από κάποιους διαδηλωτές, παρά τις περί του αντιθέτου καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων. Το περιστατικό επανήλθε στην επικαιρότητα το 1998, όταν ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, ανέθεσε στον Λόρδο Σάβιλ να επανεξετάσει την υπόθεση. 42 χρόνια μετά, δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες… Οι σφαίρες έχουν βρει σώματα, οι νεκροί δεν δικαιώνονται και οι Κυριακές δεν ανήκουν στον Θεό καθολικό ή αγγλικανό, αλλά συνεχίζουν να αιμορραγούν…
