Αν οι ένοικοι κάθε πολυκατοικίας αποτελούν μια μικρογραφία της κοινωνίας και η συνέλευσή τους ένα πρώτο δείγμα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης… τότε την έχουμε πολύ πολύ άσχημα ως λαός.

Όρθιοι μπροστά στην πόρτα του ασανσέρ, πίσω από την κλειστή τζαμένια πόρτα, οι άνθρωποι αυτοί -πάντα με απόλυτα σουρρεαλιστικό τρόπο- ξεδίπλωναν σε όλο του το μεγαλείο ό,τι πιο μικρό, επικίδνυνο και άθλιο έκρυβαν στον ίδιο τους τον εαυτό. Τώρα με την κρίση το κακό… παράγινε. Ευτυχώς που γύρισαν στο πατρικό και «τα παιδιά», για να ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα με το χιούμορ τους. 

Παρένθεση: λέγοντας «τα παιδιά» εννοούμε τους ανύπαντρους σαραντάρηδες που είτε έμειναν άνεργοι, είτε επί μήνες απλήρωτοι και σφίγγοντας τα δόντια επέστρεψαν στο παιδικό τους δωμάτιο. Στα μαθητικά τους χρόνια ήταν λίγο φίλοι -πήγαιναν όλοι στο ίδιο σχολείο. Συναντιούνται και πάλι στο ασανσέρ με πικρό χαμόγελο, όπως έκαναν στα χρόνια του λυκείου λίγο πριν από τις εξετάσεις. Και ανταλλάσσουν, με άλλη αιτία, την ίδια στιχομυθία μέχρι το ισόγειο: -«Πώς πάει;», -«Δεν πάει… εσύ;», -«…». Κλείνει η παρένθεση.

Αυτά «τα παιδιά», που ζουν στο παιδικό τους δωμάτιο, έχουν ξαναγίνει έφηβοι: Πάνε για καφέ μια φορά τη βδομάδα με το χαρτζηλίκι στην τσέπη, βλέπουν την κοπέλα σε πλατείες και πάρκα και δεν έχουν δικαιώματα στο τηλεκοντρόλ. Αυτοί οι σαραντάρηδες δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να ξανανιώσουν ενήλικες. Για αυτό το λόγο πηγαίνουν στις συνελεύσεις τις πολυκατοικίας. Και καταλήγουν… να «τρολάρουν» την αποθέωση του παραλόγου.

Ας δούμε ποια είναι τα θέματα που απασχολούν αυτήν την μικρο-κοινωνία, με πόση ωριμότητα τα συζητά και πώς, τελικά, τα αντιμετωπίζει.



Πρώτο θέμα συζήτησης:

-Μένω ακριβώς από κάτω σου, έχεις παιδιά και περπατάνε και ακούω τα βήματά τους και δεν μπορώ να ησυχάσω!

Από που να το πιάσεις; Για ποιο από όλα να ψάξεις να βρεις επιχείρημα; Την ώρα που ο εμβρόντητος ένοικος-κατηγορούμενος προσπαθεί να ψελίσει «όλοι έχουν παιδιά», οι σαραντάρηδες-έφηβοι, με την ανωριμότητα που τους χαρακτηρίζει, έχουν «ρίξει» την πρώτη «τρολιά»: «Πάρε δυο ανεμιστήρες και προσάρμοσέ τους στα κεφάλια των παιδιών να τα κάνεις ελικοπτεράκια και να πηγαίνουν για κατούρημα πετώντας», λέει ο ένας, που έχει φροντίσει να κρυφτεί πίσω από δυο πλάτες. Η είσοδος της πολυκατοικίας τραντάζεται από τα γέλια, των ανδρών-οι γυναίκες έντρομες προσπαθούν να καταλάβουν ποιανής ο σαραντάρης το «πέταξε», μην είναι το δικό της παιδί που ειρωνεύεται τον κόσμο. Ντροπή!


Δεύτερο θέμα συζήτησης:

-Το Σάββατο που είχες τη γιορτή σου κάλεσες φίλους. Αν ήθελες να γιορτάσεις να πας στα μπουζούκια, εδώ δεν είναι κλαμπ!

Εδώ κοιτάζοναι όλοι βαριεστημένοι, δεν μπαίνει κανείς στον κόπο, μόνο οι σαραντάρηδες-έφηβοι γυρίζουν προς τον δεύτερο κατηγορούμενο της ημέρας και σαν να μην έχουν εγκλιματιστεί του λένε: “Γιόρταζες; χρόνια σου πολλά, να ζήσεις!”


Τρίτο θέμα συζήτησης:

– Η κυρία στον τρίτο, στο διαμέρισμα της πρόσοψης, όχι σε αυτό από πίσω που βλέπει ακάλυπτο, άπλωσε ρούχα την Τετάρτη, ενώ ο κανονισμός της πολυκατοικίας Α ΠΑ ΓΟ ΡΕΥ ΕΙ να απλώνουμε ρούχα στην πρόσοψη.

Σκανδαλισμένη η ομήγυρη, ζήτησε να της γίνει σύσταση της κυρίας να αγοράσει μια απλώστρα.


Και πάμε στο καυτό θέμα:

-Πετρέλαιο θα βάλουμε φέτος; Και ποιες ώρες θα ανάβουμε καλοριφέρ;

Εδώ η μικρογραφία της κοινωνίας αποδεικνύει πόσο ανάλγητη και καθόλου αλληλέγγυα είναι. Με επιχειρήματα όπως «δεν είμαστε πτωχοκομείο», «εγώ δεν θα πληρώνω για να ζεσταίνεται ο άλλος» και «να ξοφλήσουν τα κοινόχρηστα τώρα», η απόφαση λαμβάνεται ομόφωνα: Η πολυκατοικία θα βάλει πετρέλαιο, όμως εκείνοι οι οποίοι δήλωσαν αδυναμία να το πληρώσουν θα πρέπει να ΞΗΛΩΣΟΥΝ τα σώματα του καλοριφέρ, όπως άλλωστε προβλέπεται και από τον κανονισμό της πολυκατοικίας.

Διότι εκείνοι που έτυχε να μείνουν άνεργοι, ή επί μήνες απλήρωτοι, χωρίς ταυτόχρονα να μπορούν να επιστρέψουν στο πατρικό για να γίνουν και πάλι παιδιά, δεν πρέπει να ζεσταθούν ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΣΠΟΝΤΑ…