Τις προάλλες ήρθε ένας κολλητός μου σπίτι. Μετά από έξι μήνες σχέση συναποφάσισαν να συζήσουν. Εκείνη πήρε την οδοντόβουρτσά της και μερικά πραγματάκια που κάθε γυναίκα θεωρεί απαραίτητα για να επιβιώσει (τα οποία άνετα γεμίζουν μια μίνι νταλίκα) και εγκαταστάθηκε στο σπίτι του.
«Μπράβο» του είπα! «Επιτέλους, μια γυναίκα που να γουστάρεις στο σπίτι! Είναι τέλεια ε;». Δεν ανταποκρίθηκε στον ενθουσιασμό μου. Μου εξήγησε ότι ενώ γουστάρει πολύ την συμβίωση, υπάρχουν στιγμές που θα ήθελε να ξυπνάει μόνος του το πρωί, χωρίς κανένα δίπλα του ή να γυρίζει από το γυμναστήριο και να δουλεύει στον υπολογιστή του, χωρίς κανένας να τον ρωτάει αν «θέλει να κάνουνε κάτι».
Ήπιαμε τρεις καφέδες συζητώντας για το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε την συμβίωση ώστε να έχει μακροημέρευση. Αποτέλεσμα δεν βγήκε. Γι’ αυτό θα συνεχίσω την κουβέντα μαζί σας…
Η φύση του ανθρώπου είναι μοναχική, σύμφωνα με πολλούς φιλοσόφους. Ποιοι είναι; (Να ψάξετε να τους βρείτε γιατί είναι πάρα πολλοί…). Αν αναγνωρίζουμε, λοιπόν, ότι η φύση του ανθρώπου είναι έτσι, τι κάνουμε; α) Το καταπολεμάμε (Μακιαβέλι, Χομπς, Καντ) ή β) το δοξάζουμε; (Σαντ, Ντιντερό, Νίτσε).
Σε προσωπικό επίπεδο ταυτίζομαι με την άποψη του αναρχισμού που υποστηρίζει ότι ο «διπλανός μου» είναι είτε αντίπαλος, είτε συνεργάτης μου. Πρακτικά. Συναντάω κάποιον ο οποίος έχει ένα ενδιαφέρον, μια επιθυμία, μια προσδοκία ακριβώς ίδια με την δική μου. Στο επόμενο στάδιο υπάρχουν δυο πιθανότητες: Ή θα συμμαχήσει μ’ εμένα, οπότε γίνεται συνεργάτης ή θ’ αποφασίσει να στραφεί εναντίον μου για ν’ αποκτήσει αυτό που και εγώ επιθυμώ, οπότε είναι αντίπαλος. Αν δηλαδή δεν μπορώ να τον κάνω σύμμαχο, γίνεται εχθρός. Έτσι, ζώντας ανάμεσα σε συνεργάτες και αντιπάλους ή βάζω όρους και χειρίζομαι τον άλλον ώστε να τον κάνω συνεργάτη (Μακιαβέλι) ή τον ανταγωνίζομαι στα ίσια μέχρι να νικήσω.
Συμφιλιώθηκα με την μοναχική τάση μου, παρά τις ανυπόφορες δυσκολίες αυτής της επιλογής. Αν και κατανοώ ότι για λόγους συμφέροντος και σκοπιμότητας μπορεί να πρέπει να παραιτηθώ απο τις εγωιστικές ανάγκες μου για να μπορέσω να συμβιώσω με άλλους, από τους οποίους πιθανόν να εξαρτώμαι. Υποστηρίζω, όμως, ότι μπορώ να υπάρξω χωρίς να συνδέομαι με τους άλλους, γιατί μπορώ απολύτως ν’ αυτοσυντηρηθώ. Με αυτό το σκεπτικό, δεν είμαι «κρεμασμένη» από κάποιον τρίτο για να με φροντίζει. Άρα, ξεπερνώντας ανασφάλειες, δεν έχω ανάγκη να δεχθώ συμβάσεις εν ονόματι της κοινωνικότητας.
Συνοπτικά θα γράψω, λοιπόν, ότι: Αν δεν σκεφθώ εγώ τον εαυτό μου, ποιος θα με σκεφθεί περισσότερο; Αν δεν αγαπήσω εγώ τον εαυτό μου, πως μπορεί να με αγαπήσει κάποιος άλλος; Αν αυτό δεν το κάνω τώρα, πότε θα το κάνω;
Πήρε κάποιο διάστημα, αλλά, σήμερα, μετά από μια διαδρομή συναντήσεων κατανόησα πλήρως ότι «δεν μπορώ να ζήζω χωρίς εμένα». Δεν έχω το δικαίωμα να απαιτήσω ή να ζητήσω από κανέναν να είναι δίπλα μου, αν εγώ δεν είμαι δίπλα σε μένα. Είναι τεράστια παγίδα και υποκριτικό να νομίζω ότι φροντίζω τον άλλον, θυσιάζω τα δικά μου «θέλω» για τον άλλον, υπηρετώ ή εξυπηρετώ τον άλλον, αγνοώντας ή παραμερίζοντας τις δικές μου επιθυμίες. Όταν συμβαίνει, είναι θέμα χρόνου αυτόν που εξυπηρετώ να τον «διαμελίσω» προκαλώντας του ενοχές, όταν διεκδικήσει εκείνος το δικαίωμα στην επιθυμία του. Το «φροντίζω για να ελέγχω» είναι αυτό που τόσο όμορφα ακούγεται «το κάνω για το καλό σου».
Και για να μην μένω στην θεωρία… Να τι ισχύει στην ερωτική σχέση: Ο μοναδικός λόγος για να πάω στο κρεβάτι με κάποιον είναι να αισθάνομαι την ανάγκη να πάω στο κρεβάτι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Η σχέση δεν είναι φυλακή. Είναι μια πορεία ανάπτυξης και για τους δυο. Αυτό συνήθως είναι επικίνδυνο, γιατί έχουμε μεγαλώσει με το στερεότυπο «να κάνεις πίσω, να συμβιβάζεσαι, να παραβλέπεις την καρδιά για την λογική, να υιοθετείς συμπεριφορές υποτακτικιάς ή υποτακτικού γιατί… Γιατί έτσι το κάνουν και οι άλλοι».
Οι πεποιθήσεις, λοιπόν, των ηλιθίων είναι οι εξής:
Α) «Πάρ’ τον τώρα και… ξέρεις εσύ. Θα τον αλλάξεις… με τον τρόπο σου».
Β) «Παντρέψου τον γιατί είναι από καλή οικογένεια και έχει και καλή δουλειά. Τι να τους κάνεις τους έρωτες όταν δεν έχει βρακί ν’ αλλάξει;»
Με αυτά και με τ’ άλλα, αιωρούμαστε συνεχώς ανάμεσα σε συνεργάτες και αντιπάλους…
