Είμαι δεκαεξάρης... σας γ@@ω τα λύκεια (video)

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μας ενοχλεί η «μόδα» των καταλήψεων.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή το λύκειο είναι χειρότερο από την προηγούμενη χρονιά. Και οι μαθητές όλο και πιο πνιγμένοι στα δικά μας αδιέξοδα.

Τα ξεχάσαμε, όμως, τα δικά μας.

Ξεχάσαμε πώς είναι να είσαι «δεκάξι».

Να μην υπάρχουν όρια στη χαρά, στη λύπη, στον έρωτα, στην κούραση, στον ενθουσιασμό, στο θράσος.

Να ανακατευόμαστε τα σαββατόβραδα, αγόρια και κορίτσια, στο γωνιακό τραπέζι της καφετέριας και να καπνίζουμε αχόρταγα από το «πακέτο ρεφενέ» –τα τσιγάρα έπρεπε να τελειώσουν πριν γυρίσουμε σπίτι για να μην πετάξουμε το πακέτο γεμάτο.

Να μας κοιτάει στραβά μια παρέα σαραντάρηδων από το δίπλα τραπέζι κι ο πιο θαρραλέος από μας να τους ρωτάει με αναίδεια: «Τι κοιτάς ρε μπάρμπα;» κι όλοι να γελάμε υστερικά.

Να τσακωνόμαστε στα διαλείμματα χωρίς όρους, όρια και αιτία: τα αγόρια για τον Ολυμπιακό, τα κορίτσια για τα αγόρια.

Να γυρίζουμε βράδυ στο σπίτι εξοντωμένοι και να πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με το συντακτικό, με την άλγεβρα, με τα αγγλικά και με τις ασκήσεις για το φροντιστήριο.

Τα ξεχάσαμε τα δικά μας.

Την κατάληψη που αποφασίσαμε στη δευτέρα λυκείου, πώς και γιατί την αποφασίσαμε, πόσο κόπο και τί τσακωμούς κάναμε στο γυμναστήριο για να γράψουμε «τα αιτήματα».

Πώς λέγαμε «αιτήματα» και νιώθαμε κάποιοι.

Πώς σβήσαμε το «αίτημα» για περισσότερες αδικαιολόγητες απουσίες: δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας, είπαν οι περισσότεροι.

Πώς ανέβηκε στην καρέκλα ο Γιώργος -πρόεδρος και γόης όλου του λυκείου- και τα διάβασε δυνατά, αργά και καθαρά.

Πώς γλυτώσαμε ένα μήνα μαθήματα αλλά μας έχασε ένα μήνα το σπίτι μας και μας «έκοψε» το κρύο στο γραφείο των καθηγητών τις νύχτες.

Τα ξεχάσαμε τα δικά μας.