Είμαι μητέρα και θήλασα τις κόρες μου, όπως και εγώ είχα θραφεί από τη μάνα μου. Το γυναικείο σώμα, όπως κατά τη διάρκεια της κύησης ταΐζει το μωρό του, έτσι κάνει και όταν κρατάει το παιδί αγκαλιά. Ναι, είμαστε θηλαστικά, αλλά με αυτό το χάρισμα του λόγου, όπου ο θηλασμός δεν είναι μόνο επιβίωση, αλλά ουσία ζωής, μοίρασμα, μύηση, σχέση ιερή πάνω και πέρα από την λογική, την ανάλυση, τις λέξεις. Η μάνα και το παιδί της, η ύπαρξη της ζωής, η τρυφερότητα και το θαύμα ενός νεαρού πλάσματος στον κόσμο, τόσο εύθραυστου και αφημένου στη στοργή για επιβίωση, δεν είναι κάτι που εκχωρείται, εκτίθεται και επιδεικνύεται, αλλά πολύτιμα προφυλάσσεται και φροντίζεται.
Θέλω λοιπόν να πω, πως ένα μεγάλο happening -για να το αποκαλέσω όπως του ταιριάζει- διοργανώθηκε στο Κέντρο της Αθήνας, στο Ζάππειο. Ένα happening για τον δημόσιο θηλασμό, το οποίο τα ΜΜΕ της χώρας έσπευσαν να καλύψουν με πρεμούρα. Οι μητέρες που μίλησαν, αφού θήλασαν τα μωρά τους μπροστά στις κάμερες, έθεσαν το πρόβλημα να θηλάζεις σε δημόσια θέα, ειδικά σε εμπορικά κέντρα, ρεστοράν, μαγαζιά και δημοσιές. Σε πολλές από αυτές έχει τύχει όταν το κάνουν να τους ζητούν να σταματήσουν. Τέτοιο επίπεδο είχαν αυτοί που το ζητούσαν και τέτοια χαμηλή αντιληπτικότητα έχουν! Οι ίδιες ενοχλούνται απ’ τις συστάσεις -μιας και για νομικές απαγορεύσεις δεν μιλάμε- και αταβιστικά οργανώνουν έναν σωρό δημόσιους θηλασμούς.
Και ναι! Είναι πολύτιμος ο θηλασμός, αλλά και η αγκαλιά του ταΐσματος με μπιμπερό, για την υγεία του παιδιού, το δέσιμο με τη μάνα αλλά και αυτό που ο Κορνήλιος Καστοριάδης σε μία δημόσια συζήτηση τους, έλεγε πως «με το γάλα της η μητέρα μεταγγίζει στο παιδί όλο το φαντασιακό και θεσμικό πλαίσιο του πολιτισμού μέσα στον οποίο θέλει να το εγγράψει». Για την τροφή του μωρού, δε, είχαμε δημοσιεύσει παλιότερα σε αντίστοιχο θέμα στο newpost.gr, μια τοποθέτηση του ψυχιάτρου και ψυχαναλυτή Αθανάσιου Αλεξανδρίδη που ανάμεσα σε άλλα έλεγε: «… Η μητέρα, σε κατάσταση ονειροπόλησης, ευτυχώς «ξεχνιέται» και έτσι δεν έχει μπροστά της μόνο ένα βρέφος αλλά το μελλοντικό παιδί, έφηβο, νεαρό άνδρα ή γυναίκα. Όπως και στο νανούρισμα αρχίζει και λέει «τρελά» πράγματα (όπως «κοιμήσου και παράγγειλα στην πόλη τα προικιά σου»), εξαιρετικά όμως χρήσιμα για να δομήσει το ασυνείδητο μυθιστόρημα με το οποίο θα επενδύσει τη ζωή του παιδιού της. Στα σύγχρονα μάλιστα ζευγάρια όπου όλο και περισσότεροι πατέρες αναλαμβάνουν τον θηλασμό του παιδιού, όταν αυτό περνά στο μπιμπερό, και αυτοί παλινδρομούν και κατασκευάζουν το φαντασιακό μυθιστόρημα του δικού τους παιδιού. Το παιδί βέβαια, ως ενεργό στοιχείο μέσα στην αλληλοεπίδραση από τις πρώτες κιόλας ώρες της ζωής του, τροφοδοτεί με ερεθίσματα τους γονείς και επηρεάζει και αυτό τη σύνταξη του μυθιστορήματος». Είναι δηλαδή πολύ πολύτιμες οι στιγμές αυτές για να σκορπιούνται στις δημοσιές του κόσμου μας…
[fullimage]17282[/fullimage]
Ναι και, όλες, μόλις γινόμαστε μάνες, άλλωστε, είμαστε πολύ περήφανες που χαρίσαμε ζωή και μπορούμε και να την θρέψουμε κιόλας. Νιώθουμε τεράστια ικανοποίηση σαν ανθρώπινα όντα και κάποιες στιγμές ανωτερότητα, απ’ αυτή μας την ικανότητα. Όμως, ακριβώς όπως όλα τα ιερά πράγματα, προσωπικά δεν θα επέλεγα ένα εμπορικό κέντρο, όπου ανάμεσα σε καφέδες, μαρέγκες, τυροπιτάκια, βιτρίνες με τσάντες, παπούτσια, ρούχα και αλλά καταναλωτικά είδη, να θηλάσω το παιδί μου. Δεν θα ‘θελα αυτή την ιερή μου στιγμή να την κάνω δημόσιο θέαμα.
Ναι, είναι φυσικό πράγμα. Όμως και η γέννα είναι φυσικό πράγμα. Δόξα σοι ο Θεός δε χρειάζεται πια να γεννάμε κάτω απ’ την ελιά, όπως οι γιαγιάδες μας, που επίσης θήλαζαν στην άκρη στο χωράφι, μην έχοντας άλλη επιλογή και που κανείς δε σοκαριζόταν ή τους απαγόρευε να το κάνουν! Η γέννηση ενός νέου ανθρώπου γίνεται σε ιατρικούς χώρους με κάθε δυνατή επιστημονική παρακολούθηση για μητέρα και παιδί. Και οι γιαγιάδες μας, μπορεί να ‘ταν αναγκασμένες να θηλάσουν κάτω από τις ελιές και στην άκρη στο χωράφι, όπως και γεννούσαν όπου τις έβρισκαν οι πόνοι, αλλά δεν ήθελαν να τις βλέπουν να θηλάζουν τα παιδιά τους. Εκεί λειτουργούσε το πρωτόγονο ένστικτο επιβίωσης και πρόληψης και οι περισσότερες φοβόντουσαν το κακό το μάτι που θα τις ζήλευε και θα τους κόβονταν το γάλα.
Και πάλι προσωπική άποψη εκθέτω. Ο θηλασμός είναι κάτι το ιερό. Δεν θα τον μοιραστώ με σερβιτόρους, περαστικούς, πιθανόν, διαστροφικά μυαλά, που ίσως να σκεφτούν άλλα όσο εγώ κρατώ το πολύτιμο μωρό μου. Και ακόμα στη διάρκεια που μοιράζομαι με το βρέφος μου τη ζωή, αντέχω να μην πάω για ψώνια στα εμπορικά κέντρα, ώστε να χρειαστεί να το θηλάσω κάτω από τις διαφημίσεις των πολυεθνικών εταιρειών ρούχων που συνήθως κατασκευάζονται και από παιδιά, λίγο μεγαλύτερα από τα βρέφη της αγκαλιάς μας. Η ευαισθητοποίηση, δηλαδή, στο θέμα του θηλασμού, δεν γίνεται δίπλα στα κραγιόν και στις πούδρες που χρησιμοποιούν πλακούντες και όχι μόνο για πρώτη ύλη. Και ίσως ο ακτιβισμός σε τέτοια θέματα, πλήρως οικουμενικά, να πρέπει να είναι περισσότερο συστηματικός και στοχευμένος και όχι αποτέλεσμα παρόρμησης, στο περιθώριο καταναλωτικής εξόρμησης…
Όμως δικαίωμα της κάθε μάνας είναι να επιθυμεί να δημοσιοποιήσει την ανάγκη της να θηλάζει όπου θέλει, χωρίς να την κοιτούν, χωρίς να της κάνουν συστάσεις και να προσποιούνται πως δεν υπάρχει ακόμη! Έτσι θέλει! Και πάει και το διατρανώνει έξω από την Βουλή… Σπεύδουν κυρίες πολιτικοί να τοποθετηθούν στο πλευρό τους και να σηκώσουν την σημαία της κοινωνικής ευαισθησίας, άλλα και τα κανάλια να καλύψουν το μη θέμα, γιατί τονίζω ξανά, πως απαγόρευση δεν υπάρχει! Όμως οι γυναίκες σε αυτό τον τόπο, αυτό το πρόβλημα έχουν; Αυτά είναι τα θέματα που καίνε; Και σε εκείνα που βρίσκεται η ευαισθητοποίηση των καναλιών;
Ποιες απολύονται μόλις μείνουν έγκυοι; Ποιες πληρώνονται λιγότερο από άνδρες συναδέλφους; Ποιες μαστίζει ποσοστιαία η ανεργία χωρίς λύπηση; Ποιες ως άνεργες δεν τους παίρνει ο δημόσιος παιδικός σταθμός τα παιδιά τους γιατί είναι μόνο για εργαζόμενες, ώστε να βγουν έξω να ψάξουν για δουλειά; Ποιες δεν έχουν που να αφήσουν το βρέφος τους για να επιστρέψουν στη δουλειά; Ποιες εμφανίζονται στην υποαπασχόληση ενώ δουλεύουν 8ωρα; Ποιες δεν έχουν για γάλα σκόνη ειδικό και λιμοκτονούν τα παιδιά τους; Ποιες δεν καλύπτονται αν δεν είναι στο δημόσιο παρά μόνο για δυο μήνες, όπου αν δεν απολυθούν, επιστρέφουν ενοχικά στη δουλειά, που όχι να θηλάσουν δημόσια, άλλα να θηλάσουν σκέτο δεν θα μπορούν πια; Τις κυρίες πολιτικούς τις βολεύει το μόνο θέμα των μητέρων της χώρας να ‘ναι αν πηγαίνοντας για ψώνια θα μπορέσουν να θηλάσουν χωρίς να τις κοιτάξουν. Και πιθανόν και τα δελτία ειδήσεων να επιθυμούν να προβάλουν πως στο κράτος αυτά τα προβλήματα υπάρχουν της κοινωνικής μόνο διαπαιδαγώγησης. Μόνο που δεν είναι έτσι… Και το ξέρουμε όλες… Κι ας μην καταπιαστήκαμε γιατί δε μας άφησαν να θηλάσουμε έξω από την βιτρίνα των σινιέ τακουνιών και των νέων κολεξιόν εσωρούχων! Το μικρότερο ζόρι μας είναι…
