Sealth–Seattle–Σηάτλ. Αυτό είναι το πραγματικό όνομα του αρχηγού των Duwamishs. Όταν ήταν παιδί το 1792 έζησε την άφιξη των πρώτων λευκών εξευρενητών υπο την αρχηγία του λοχαγού George Vancouver. Το Αποσπάσματα του λόγου που απηύθυνε στον κυβερνήτη Isaac Stevens, θα αποκαλύψουν την δύναμη της απλότητας και της αξιοπρέπειας σ’ εκείνους που του ζητούσαν να ξεπουλήσει την γη του. Βρήκα ότι ο λόγος εκείνου του Ινδιάνου είναι σήμερα πιο επίκαιρος απο ποτέ, γιατί αποτελεί για μένα ύμνο στην αλληλεξάρτηση του κάθε πλάσματος στον πλανήτη. Το κείμενο αυτό, δημοσιεύτηκε ολόκληρο στο “The Washington Hisrorical Quarterly”, τόμος XXII αρ.4 Οκτώβριος 1931.
«(…) Λίγο μας ενδιαφέρει ο τόπος που θα περάσουμε τις υπόλοιπες μέρες μας –όπως και να ‘ναι, δεν θα είναι πολλές. Η νύχτα των Ινδιάνων προμηνύεται σκοτεινή. Ούτε ένα άστρο ελπίδας δεν λάμπει στον ορίζοντα, άνεμοι σε τόνους πένθιμους στενάζουν απο μακριά. Φαίνεται ότι η απαίσια Νέμεση έχει βρει τα ίχνη του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Όπου και αν πάει εκείνος στο εξής, θα νιώθει πίσω του τα βήματα του διώκτη του και θα είναι πάντα έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει στωικά την μοίρα του, έτσι όπως ετοιμάζεται το πληγωμένο ελάφι σαν περιμένει να το πλησιάσει ο κυνηγός…
Αλλά γιατί να θλίβομαι για την πρόωρη εξαφάνιση των δικών μου; Η μια φυλή διαδέχεται την άλλη, το ένα έθνος διαδέχεται το άλλο, όπως τα κύματα του ωκεανού. Αυτός είναι ο νόμος της φύσης και το παράπονο μοιάζει ανώφελο. Ο καιρός της δικής σας πτώσης μπορεί να είναι μακριά αλλά θα έρθει σίγουρα, γιατί ακόμη και ο λευκός άνθρωπος δεν θα μπορέσει να ξεφύγει απο την κοινή μοίρα. Τελικά μπορεί να είμαστε αδελφοί… Ο χρόνος θα δείξει…
Εμείς τώρα μοιάζουμε σαν τα ορφανά που δεν μπορούν να στραφούν πουθενά για βοήθεια. Αλήθεια, πώς μπορεί ο Θεός σας να γίνει δικός μας θεός, να μας χαρίσει ευημερία, να ζωντανέψει πάλι στην καρδιά μας το όνειρο του αρχαίου μεγαλείου μας; Αν όλοι έχουμε τον ίδιο επουράνιο πατέρα αυτός μάλλον έχει προτιμήσεις, γιατί εμφανίζεται μόνο στα χλομοπρόσωπα παιδιά του. Εμείς ποτέ δεν τον έχουμε δει…
Θα εξετάσουμε την πρότασή σας, αλλά για να την δεχθούμε, θέτω εγώ ο ίδιος έναν όρο: Να μην μας απαγορευτεί να επισκεπτόμαστε οποιαδήποτε στιγμή και χωρίς να μας κακοποιούν, τους τάφους των προγόνων μας, των φίλων, των παιδιών μας. Κάθε βουνοπλαγιά, κάθε κοιλάδα, κάθε πεδιάδα, κάθε άλσος είναι αγιασμένο από ένα γεγονός, καλό ή κακό… .Ακόμη και τα βράχια που μοιάζουν άφωνα και νεκρά, ιδρώνουν κατά μήκος της σιωπηλής όχθης και ριγούν στην ανάμνηση σημαντικών γεγονότων που ταυτίστηκαν με την ζωή των δικών μας… Όταν ο τελευταίος ερυθρόδερμος θα έχει εξαφανιστεί απο την επιφάνεια της γης και η ανάμνηση των δικών μου θα έχει γίνει μύθος ανάμεσα στους λευκούς ανθρώπους, αυτές οι όχθες θα μυρμηγκιάζουν απο τους αόρατους νεκρούς της φυλής μου…
Αν είναι δίκαιος ο λευκός άνθρωπος, ας μεταχειριστεί τον λαό μου με προσοχή γιατί οι νεκροί δεν έχουν απογυμνωθεί απο την εξουσία τους. Οι νεκροί είπα; Δεν υπάρχει θάνατος. Μόνο αλλάζει ο κόσμος…
(Σημ: “Η Nύχτα των Iνδιάνων”, πρωτοκυκλοφόρησε εκτός εμπορίου από τις Εκδόσεις Άγρα τα Χριστούγεννα του 1995. Επανεκδόθηκε απο τον “Άτακτο Λαγό” των εκδόσεων Άγρα τον Δεκέμβριο του 1997).
