Πέμπτη 30 Οκτωβρίου. Aνοίγω την τηλεόραση νωρίς στον ΑΝΤ1 με δεδομένη την διάθεση να ζαπάρω. Είναι μερικά δευτερόλεπτα που έχει ξεκινήσει ο Γιώργος Παπαδάκης την εκπομπή και συγκεκριμένα η στιγμή που κάνει σύνδεση με τον άνθρωπο «της νύχτας», τον συνάδελφο που «δίνει» κάθε μέρα τις ειδήσεις από το αστυνομικό ρεπορτάζ. Στην οθόνη που έχει μοιραστεί σε «τέσσερα παράθυρα», ο παρουσιαστής, πριν μάθουμε όλα τα δυσοίωνα, αρχίζει τα πειράγματα στον συντάκτη. Εκείνος ανταποκρίνεται και εγώ αρχίζω να νιώθω ότι παρακολουθώ μια κεφάτη παρέα στο διπλανό τραπέζι του καφέ που συχνάζω κάθε Κυριακή.

Ο Γιώργος, δίνοντας «ανάσα» σε όσους ετοιμαζόμαστε να συγκρουστούμε με τα «παράλογα» της καθημερινότητας, ζητάει από τους συνεργάτες του, μπρος και πίσω από τις κάμερες να του δώσουν αριθμούς. Ο ένας μετά τον άλλον, εκτός από έναν χειριστή κάμερας, δίνουν νούμερα… Ο Παπαδάκης έπαιζε τζόκερ live για τα 11 εκατομμύρια ευρώ! Μόλις συμπλήρωσε το δελτίο, μας κοίταξε και είπε: «Λοιπόν, αν κερδίσουμε τα μοιραζόμαστε εμείς που παίξαμε και δεν θα μας ξαναδείτε». Το διέδωσα με μήνυμα σε φίλους «μακριά νυχτωμένους». Mέσα στην μέρα είχαμε συμπληρώσει όλοι δελτίο.

Έφτιαξα καφέ με σκοπό ν’ ανοίξω ραδιόφωνο. Δεν έγινε. Συνέχισα να βλέπω Παπαδάκη. Ο πρόεδρος του Χατζηκυριάκειου ιδρύματος, προκαλούσε με τις καταγγελίες του να στείλω φάσκελα προς το υπουργείο Οικονομικών. Ο άνθρωπος αποκάλυπτε ότι αν και το ίδρυμα  περιθάλπει-εκπαιδεύει και σπουδάζει τα παιδιά σε πανεπιστήμια του εξωτερικού χωρίς να  έχει πάρει καμία κρατική επιχορήγηση, πληρώνει φόρους και ΕΝΦΙΑ! Η σύγκρουση με το παράλογο είναι σφοδρή… Ακρωτηριάζεται και το μυαλό και η ψυχή όταν συνεχίζοντας, ο πρόεδρος μας ενημερώνει ότι σε περίπτωση που εφαρμοζότανε η διάταξη που απαλλάσσει τα φιλανθρωπικά ιδρύματα από την καταβολή φορολογίας και ΕΝΦΙΑ, θα μπορούσαν να περιθάλπουν 250 παιδιά!

Φυσικά και δεν αλλάζω κανάλι. Είμαι ανήμπορη και ταυτόχρονα εντυπωσιασμένη από τον ρυθμό που έχει η εκπομπή. Επόμενο θέμα τα γεγονότα στο Καποδιστριακό. Συνδέονται απευθείας, οι καλεσμένοι πολλοί, θέλω να δω εικόνα μέσα από την συνεδρίαση της Συγκλήτου. Το «κοντρόλ» καθυστερεί για δευτερόλεπτα να δώσει εικόνα, ο Γιώργος Παπαδάκης λέει «βγάλτε εμένα παιδιά από το παράθυρο και δώστε εικόνα τώρα». Αυτό που είπε, έγινε. Στη θέση του Γιώργου βλέπαμε εικόνα από τα γεγονότα που συνέβαιναν στην Σύγκλητο. 

Ο Παπαδάκης για ακόμη μια μέρα δεν με άφησε ν’ αλλάξω κανάλι. 24 χρόνια πρώτος στην ζώνη του μόνο τυχαίο δεν είναι. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά τα πόσα δυσοίωνα θέματα διαχειρίστηκε στην προσωπική του ζωή ο Παπαδάκης. Δεν επέτρεψε ποτέ όμως, παρά τις ανθρώπινες τραγωδίες που διαχειρίστηκε όπως ο καθένας μας, το τηλεοπτικό κοινό που τον εμπιστεύεται να καταλάβει το παραμικρό. Τόσα χρόνια δεν τον είδα μία φορά που να μοιάζει άκεφος, κουρασμένος ,βαριεστημένος, ασυντόνιστος, αδιάβαστος.

Υπήρξαν βεβαίως στιγμές που τον χαρακτήρισα υπερβολικό, υπήρξαν στιγμές που θα ήθελα να φωνάζει λιγότερο, υπήρξαν στιγμές που πίστεψα ότι για την τηλεθέαση πειραματίστηκε με κίνδυνο να χαρακτηριστεί γραφικός, υπήρξαν στιγμές που ήθελα να του τηλεφωνήσω και να του πω «σταμάτα Γιώργο να μιλήσει και κανένας άλλος», υπήρξαν στιγμές που ήθελα να παρέμβω (ποιος είπε ότι είμαι νορμάλ;) για να δώσουν επιτέλους ένα «κοντινό» πλάνο σε όποιο κορίτσι καθόταν δίπλα στον Παπαδάκη που για μήνες στο γενικό πλάνο βλέπαμε τα μαλλιά τους και την μύτη τους… Υπήρχαν στιγμές που εκνευρίζομαι όταν χρειάζεται από τον «αέρα »της εκπομπής του να καταγγείλει τα τεχνικά μέσα του σταθμού (που εξαιτίας τους έχουμε δει «μπλε άνθρωπο» σε ζωντανή σύνδεση). Επίσης, δεν μου άρεσε που είχε  ανοίξει «ανοικτό διάλογο» με τους τηλεκριτικούς.

Το αποτέλεσμα είναι ότι τα περισσότερα σπιτικά στην Ελλάδα θα ήθελαν για αδελφό, θείο, γαμπρό, γείτονα, τον Γιώργο Παπαδάκη . Αν και προτιμώ να ξυπνάω ακούγοντας David Bowie και το “Wild in the Wind”, όσες φορές έπιασα το τηλεκοντρόλ τις περισσότερες ώρες με «κόλλησε» ο Παπαδάκης. Όχι απαραίτητα με την θεματολόγια του, αλλά με τον μοναδικό τρόπο που με κάνει να θυμώνω (μαζί του πολλές φορές ή) με μερικούς σαλτιμπάγκους της πολιτικής που φιλοξενεί, τους οποίους όμως ξέρει να τους «παίζει» άψογα. Τελικά ο τύπος είναι φαινόμενο…