Κι όμως! Eκτός από συλλέκτες γραμματοσήμων, εσωρούχων διάσημων γυναικών, έργων τέχνης, διαμαντιών, κλειδιών, πεταλούδων, νομισμάτων και βοτσάλων, ζουν ανάμεσά μας κι εκείνοι που μάζευαν (και μαζεύουν) τα κεφάλια των νεκρών εχθρών ως τρόπαια πολέμου.

Αν είχαν λόγο; Φυσικά. Ο τρόμος που ένιωθαν για το κακό που μπορούσε να τους προξενήσει η δίψα για εκδίκηση των νεκρών συγγενών τους. Πίστη και στόχος του πολεμιστή είναι να σκοτώσει όχι για να αφαιρέσει την ζωή του εχθρού απλώς, αλλά και για να κατακτήσει την ψυχή του (arutam). Με αυτό τον τρόπο, ο πολεμιστής που αποκεφαλίζει τον αντίπαλο και κρατάει το κεφάλι του νεκρού καταφέρνει να αυξήσει την προσωπική του δύναμη, την εξυπνάδα και την αυτοπεποίθηση, αλλά κυρίως εξασφαλίζει την αιώνια ζωή.

Λένε ότι το κυνήγι κεφαλών πρωτοεμφανίστηκε στις Άνδεις την προκολομβιανή περίοδο. Οι πολεμιστές παίρνουν τα κεφάλια των εχθρών ως τρόπαια. Σε περίπτωση που γυρνούσαν χωρίς «τρόπαια», η νίκη ήταν ημιτελής.
 



 

Η φυλή Shuar, που δραστηριοποιήθηκε στα τροπικά δάση της Λατινικής Αμερικής, είχε υιοθετήσει αυτό το εξαιρετικά αιμοσταγές hobby και φέρονται ως οι ιδρυτές του μύθου σχετικά με το κυνήγι κεφαλών, μιας συνήθειας που φτάνει μέχρι τις μέρες μας…

Τα κεφάλια των νεκρών (tsantsa) αποτελούσαν το υπερόπλο στα τελετουργικά, τα οποία όμως περνούσαν μια «επεξεργασία». Ένα tsantsa ήταν τόσο περιζήτητο που την περίοδο του 1930 πουλιότανε 25.000 δολάρια. Οι αιμοσταγείς πολεμιστές αντάλλασσαν tsantsa και έπαιρναν πυροβόλα. Αυτή η ανταλλαγή, έφερε επανάσταση στον τρόπο που αντιμετώπιζαν τον πόλεμο μέχρι τότε. Από το 1850 ξεκίνησε αυτό το μακάβριο εμπόριο και πήρε τέτοιες διαστάσεις σε σημείο που να κυκλοφορούν tsantsa «μαϊμού».

 


Οι «εχθροί» αποκεφαλίζονται. Kαι μετά;

Το τελετουργικό είχε ως εξής: Αφού αφαιρούσαν το κεφάλι από το σώμα του θύματος, τα μάτια ραβόντουσαν όπως και το στόμα για να παραμείνουν κλειστά. Στην συνέχεια το κεφάλι το βράζανε σ’ ένα διάλυμα με βότανα για δύο ώρες μέχρι για να συρρικνωθεί στο ένα τρίτο του πραγματικού μεγέθους. Με αυτόν τον τρόπο προστατευόντουσαν και τα μαλλιά για να μην πέσουν. Μετά, αφήνανε το κεφάλι για μια νύχτα πάνω από την φωτιά έτσι ώστε το χρώμα του να γινότανε μαύρο. Τέλος και αφού γεμίζανε το εσωτερικό με πέτρες και άμμο, το λουστράρανε και ήταν πια έτοιμο να συμπεριληφθεί στα τελετουργικά.
 


Μελετητής του θέματος που αφορά σε κυνηγούς κεφαλών είναι ο F.W. Up De Graff

Επειδή μπορεί να ρωτήσετε αν αυτό το τελετουργικό αφορά σε μαύρη μαγεία, η έρευνα θέλει ως πρώτο στόχο των πολεμιστών το κόψιμο του κεφαλιού του μάγου της εχθρικής φυλής, ο οποίος χρησιμοποιούσε τις δυνάμεις του εναντίον τους. Από εκεί και μετά ήταν πολύ απλό και εύκολο να ανοίξει ο κύκλος των εκδικήσεων.

Όλη η ιστορία που διαβάσατε και που αναφέρεται σε αιμοσταγείς συνήθειες μπορεί να προκαλεί φρίκη, αποστροφή, απέχθεια… Μας θυμίζει, όμως, ότι είμαστε άνθρωποι και ανεξάρτητα από τις τέχνες και τον πολιτισμό που αναπτύξαμε έως σήμερα στον πλανήτη μας, συγκατοικούμε με όσους υιοθετούν την κτηνωδία με το άλλοθι της εκδίκησης…


Tsantsa βρίσκονται σε δημόσια θέα στο Smithsonian Museum στην Νέα Υόρκη.