Όπου ως δυσοίωνο παραδέχομαι και κατονομάζω εμένα. Άκου να δεις Μάρκο και συγγνώμη για τον ενικό, δεν είμαστε φίλοι αλλά δεν θα μου κυλούσε αλλιώς το άρθρο. Μου είναι στριμόκωλη αυτή η στιγμή το παραδέχομαι αλλά έπρεπε να γράψω αυτό το κείμενο για να αισθανθώ καθαρός με την πάρτη μου.
Από το μηδέν κι ένα ελαφρύ άρθρο με αρκετά όμως κρεσέντο οξύτητας γεννήθηκε ένας μιντιακός χαμός που πραγματικά δεν τον περίμενα. 20 χρόνια δημοσιογράφος και ξαφνικά πάω σε πρεμιέρα θεάτρου, έρχεται πάνω μου ο καμεραμαναντζής κι αντί να με ρωτήσει πως ήταν το έργο με ρωτάει για σένα και τον Κωστόπουλο. Και μου γυρνάει το άντερο.
Γιατί με όποια ευθύνη κουβαλάω (και κουβαλάω) δέχτηκα σαν πλάκα την κρεατομηχανή των media την οποία ενίοτε και εγώ υπηρετώ (για να μη βγάζω τον κώλο μου απ’ έξω). Ήθελα να σου γράψω εδώ και μέρες, από όταν γάμησες στα νούμερα αλλά μου φάνηκε πολύ στημένο. Τύπου, εμ πρώτα αδειάζεις τον τυπά και μετά όταν βλέπεις ότι πουλάει το κάνεις κωλοτούμπα; Γι αυτό και το κράτησα μερικές μέρες.
Έχω παραδεχτεί πως τίποτα από αυτά που λες για την μιας ημέρας επαγγελματική μας γνωριμία δεν είναι ψέμα. Κάναμε μια συνέντευξη για το Nitro που πραγματικά με εξέπληξε, είδα την παράσταση σου και δεν πίστευα τις αντιδράσεις του κοινού και τις δικές μου, σου έστελνα όντως μηνύματα τύπου «γαμείς» κατά τη διάρκεια της. Κι ήταν ένα από τα πιο κεφάτα πάρτι της ζωής μου κι εσύ ένας από τους πιο ευγενικούς οικοδεσπότες. Όχι μόνο για μένα αλλά για όλο το κοινό.
Και ναι έγραψα τότε στο Nitro ένα κείμενο που το πίστευα και το πιστεύω, όσον αφορά την περσόνα σου κόντρα στην σοβαροφάνεια των δυσκοίλιων. Και μετά χάρηκα που το θέμα πήρε ρεύμα και είδα για πρώτη φορά αποθεωτικές κριτικές για σένα και το Δελφινάριο από το Αθηνόραμα μέχρι τον Γεωργουσόπουλο. Οπότε η λογική σου ερώτηση είναι γιατί αυτή η προσέγγιση μετά; Μια μάλλον τζούφια απάντηση που έχει όμως βάση είναι πως η αντίφαση είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό σε δημιουργικά άτομα. Από μένα και τις κριτικές μου μέχρι εσένα από το Δελφινάριο στο Ζυμαρούλη.
Το θέμα είναι ότι αυτή τη φορά δεν σου έγραψα κριτική. Ζοχαδιάστηκα με κάποιες δηλώσεις σου και μετά το παρατράβηξα και το έκανα ολόκληρο άρθρο. Το συγγνώμη μου δεν αφορά τόσο στο περιεχόμενο αυτού του άρθρου όσο στο ότι υπεγράφη με ψευδώνυμο, μολονότι όπως έχω ξαναγράψει ήταν συγκεκριμένοι οι λόγοι για τους οποίους έγινε αυτό. Το δεύτερο συγγνώμη μου αφορά στο ότι προσέβαλλα χωρίς να ήταν αυτή η πρόθεση μου, την κατά γενική αποδοχή, ευγενική και διακριτική σύζυγο σου Έλενα Τσαβαλιά αποκαλώντας την κομπάρσα Β.
Αστεϊσμός ήταν όσον αφορά τη δική σου σαρωτική παρουσία. Πεσ’ το και άστοχο επιθεωρησιακό νούμερο. Επιθεώρηση κάνεις χρόνια τώρα, ξέρεις πόσο εύκολα μπορείς να ξεφύγεις από την πλάκα στην προσβολή. Για την ακρίβεια, είσαι από τους ελάχιστους που κάνουν την επιθεώρηση όπως πρέπει. Χωρίς σοφιστικέ δηθενιές, σαν ένα εξωφρενικό λαϊκό πάρτι. Και το λαϊκό δεν το λέω υποτιμητικά. Στο λέω αυτό γιατί δεν γεννήθηκα από το αιδοίο της Μαρίας Αντουανέτας ούτε έμαθα γαλλικά και πιάνο σε ένα δωμάτιο με χρυσοποίκιλτες ταπετσαρίες.
Ναι, οκ, μπορεί να διαφημίζω μερικές σκόρπιες γνώσεις μου για να το παίξω υπεράνω αλλά στη βάση μου, στη δομή μου καραλάικας είμαι. Μετά τον Ταρκόφσκι βάζω να δω «Υπολοχαγό Νατάσσα» και μετά την 9η του Μπετόβεν, Καζαντζίδη (θα διάβαζα και κανέναν Καζαντζάκη αλλά επειδή βαριέμαι το διάβασμα προτιμώ να βλέπω τον «Ζορμπά» σε ταινία). Που μείναμε γιατί έχω χαθεί για λίγο; Α ναι, στο ότι τους πήρες τα σώβρακα και τους τα πήρες δικαίως και οι δυσοίωνες προβλέψεις μου βγήκαν άκυρες. Στο λέω αυτό για 3 λόγους: 1) Ενώ δεν ξυπνάω πριν τις 12 το κατάφερα για να σε δω και έγινα έξαλλος, κόκκινος, τρένο μουντζούρης. Γιατί περίμενα χαιρέκακα να φας τα μούτρα σου κι εσύ μου χάρισες χαμόγελο χωρίς καν να έχω πάρει τα αντικαταθλιπτικά μου.
2) Επειδή βαρέθηκα να διαβάζω το πόσο λαϊκό είναι το πρωινό σου. Σιγά μαντάμ (τα λέω για να τα ακούσω κι’ όλας). Μερικά πράγματα έχουν έναν επιθετικό προσδιορισμό από τη φύση τους. Ένα πρωινάδικο είναι λαϊκή ψυχαγωγία από τη φύση του. Δεν είναι δίωρο συνέντευξης με πυρηνικούς φυσικούς. Η δική σας μαγκιά, είναι το πώς βρήκατε ξανά τη συνταγή της λαϊκής απήχησης ενός τέτοιου προγράμματος, χωρίς τη βαρεμάρα 20 ετών copy paste και την επίδειξη εσωρούχων από την εταιρεία Αναμπέλα με έδρα το Ζούμπερι. Όπως κι εσύ απέναντι στα γραπτά μου, έτσι κι εγώ. Πέτα ένω 30% που δεν το γουστάρεις όπως κι εγώ από το το χιούμορ σου, αλλά τι να σου κλάσει το 30%; Ας μείνουμε στο 70% που περισσεύει. (Εντάξει για μένα ίσως το 30% μετράει γιατί ανήκω ακόμα στα νεανικά κοινά).
3) Ψιλογούσταρα όταν άρχισε η κόντρα, άρχισα να ξερνάω όταν είδα την αναπαραγωγή της από κοκότες μαντάμ ντε κομπανί με κριτικές (επαναλαμβάνω, εγώ δεν έκανα κριτική, δυσοίωνες προβλέψεις έκανα) Ειδικά όταν αυτές οι κριτικές αφορούν και σε αγαπημένους μου ανθρώπους στην ομάδα σου, όπως η Χριστίνα Πολίτη και ο Δημήτρης Ουγγαρέζος σαν πληρωμένες από αντίπαλο κανάλι. Mε χτυπήματα απέναντι τους κάτω από τη μέση. Μια αυτό, μια ένας δυο συνάδελφοι στο γραφείο που μου είπαν «πόσο μαλάκας είσαι» (εννοώ εμένα) με πήγε να το δω λίγο αλλιώς. Όσο για την ιστορία της φάρσας και την κριτική που σου ασκήθηκε, το θεωρώ επιτομή υποκρισίας από άτομα που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χτυπήσουν το κουδούνι της γριάς και να της πούνε (σοβαρολογώντας) «που είναι τα νοίκια μου μωρή». Το πρωινό σου είναι ευτυχώς επιτέλους, ένα σόου. Κάτι που θες να βλέπεις λίγο πριν βγεις στο δρόμο αντιμέτωπος με πρωτοσέλιδα κρίσης και πανικών.
Η αισθητική είναι μια πολύ σχετική έννοια. Ναι, ενίοτε εσύ της πηδάς τη μάνα, αλλά γιατί να μην το κάνεις; Αριστοφανικός ηθοποιός είσαι ακόμα και σαν παρουσιαστής, όχι avant garde καλλιτέχνης που παρουσιάζει τη νέα του έκθεση με ιαπωνικά πέη φτιαγμένα από οδοντογλυφίδες. Αν κάποιος ενοχλείται από την αισθητική σου εκείνη την ώρα, μια χαρά υπάρχει η ΝΕΡΙΤ. Μια χαρά υπάρχει και ο Γιώργος Λιάγκας. Τα «αδερφίστικα» αστεία σου είναι πταίσματα μπροστά στα μισογυνικά, ομοφοβικά, με το ζόρι πολιτισμένα (από τα βάθη του Αμαζονίου) σχόλια του Κινγκ Κονγκ Λιάγκας όσο χαίδεύει την κοιλάρα του κι από δίπλα η Φαίη τον κοιτάζει έτοιμη για ρεύση. Το εντελώς αντίθετο από την Τσαβαλιά που έχει γραμμένο στα απ’ αυτά της το σεξ απίλ (μολονότι είναι πολύ όμορφη) και το γάμο σας (τηλεοπτικά εννοώ ε;) και παίζει ρόλο. Εδώ θα πω πάλι το δηλητήριο μου, αυτόν το ρόλο τον παίζει πολύ καλύτερα από άλλες υποκριτικές προσπάθειες της. Και τον χαίρετε και τον χαιρόμαστε κι εμείς.
Για να τελειώνω γιατί το παρατράβηξα. Έχω γράψει υπέροχα κείμενα που τα σιχαίνομαι και φρικτά κείμενα που τα λατρεύω. Γιατί; Γιατί μου αρέσει ότι κάνω να λειτουργεί όπως πρέπει στο χώρο που του δίνεται. Το ίδιο έχεις κάνει κι εσύ φαντάζομαι Μάρκο μου από το δικό σου μετερίζι. Μπορεί το σύνολο της αισθητικής σου ή της προσέγγισης σου στα πράγματα να μην είναι του γούστου μου, αλλά ποιος μπορεί να πει ποιος είναι κακόγουστος; Εγώ ή εσύ; Και στην τελική ποιος κρίνει τους κριτικούς; Χαίρομαι ειλικρινά για την επιτυχία σας, αισθάνομαι αμήχανα με ότι έγινε μεταξύ μας, κι αυτοί οι δύο λόγοι είναι και οι βασικοί που έκατσα βραδιάτικα να γράψω 1200 λέξεις. Γιατί η ζωή είναι μικρή και δεν χωράει χρωστούμενα. Ειδικά «Mega Mε Μία» που είμαι πάντα άφραγκος.
