Η μούσα του Χίτσκοκ –πρωταγωνίστησε στα περίφημα «Πουλιά»- απορεί σήμερα για την άγνοια κινδύνου και την επιπολαιότητα που την διέκριναν στα νιάτα της. Εντυπωσιασμένη από την άγρια φύση της Αφρικής μετά από ένα ταξίδι για γυρίσματα το 1969, αποφάσισε να υιοθετήσει ένα λιοντάρι, το οποίο έφερε στην οικογενειακή εστία.
Ο σκοπός της ηθοποιού ήταν να εξοικειωθεί με τις αντιδράσεις του ζώου –στα σχέδιά της ήταν και το γύρισμα μια ταινίας που θα διαπραγματεύονταν την ιστορία μιας οικογένειας που μοιραζόταν το σπίτι της με μια παρέα από άγρια αιλουροειδή.
Το λιοντάρι ήταν ευτυχώς εκπαιδευμένο –πριν μετακομίσει στην οικία της Χέντρεν είχε πάρει μέρος στα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς «Daktari». Και, φυσικά, ήρθε με αναλυτικές οδηγίες «χρήσης» για τα μέλη της οικογένειας: Δεν του πιάνουμε το πρόσωπο, δεν του πειράζουμε τη μύτη, δεν κάνουμε απότομες κινήσεις γύρω του, δεν του γυρνάμε την πλάτη.
Το λιοντάρι, που ονομάζονταν Νιλ, εγκλιματίστηκε με άνεση στο σπιτικό της Τίπι Χέντρεν. Το βράδυ κοιμόταν με την δεκατριάχρονη κόρη της ηθοποιού, τη Μέλανι Γκρίφιθ...
...με την οποία περνούσε ατέλειωτες ώρες παίζοντας και χαζολογώντας στην πισίνα.
Είχε επίσης εξαίρετες σχέσεις με την οικοδέσποινα η οποία δεν δίσταζε να βάζει το κεφάλι της στο στόμα του για να παίξουν.
Από την άλλη, κανείς δεν ξέρει ποιες σκέψεις περνάνε από το κεφάλι της μαύρης υπηρέτριας που αναγκάζεται να υπερπηδήσει το εμπόδιο του κοιμισμένου γίγαντα στο δάπεδο της κουζίνας.
Και ίσως ο Νόελ Μάρσαλ, κινηματογραφικός παραγωγός και σύζυγος της Χέντρεν, να εμφανίζεται ολίγον ενοχλημένος καθώς είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται το γραφείο του με τον κατά πολύ ογκωδέστερο Νιλ.
Η Τίπι Χέντρεν, 84 ετών πλέον, δεν εγκρίνει καθόλου την συμπεριφορά της εκείνης της εποχής. Έχει αφιερώσει τις δυνάμεις της στην προστασία των αιλουροειδών –το καταφύγιο το οποίοι διευθύνει στην Καλιφόρνια διαθέτει 32 ζώα- και προσπαθεί να πείσει ότι τα άγρια ζώα δεν είναι κατάλληλα για κατοικίδια.
Είναι, δεν είναι, οι φωτογραφίες της οικογένειας Χέντρεν / Μάρσαλ / Γκρίφιθ / Νιλ –από φωτογραφικό ρεπορτάζ του περιοδικού Life του 1971- είναι από τις πιο χαριτωμένες και τρυφερές που έχουμε δει ποτέ.
