Με δεδομένη την τύχη να επισκέπτομαι το νοσοκομείο Eρρίκος Ντυνάν μια φορά κάθε 25 μέρες, ξεκίνησα ανυποψίαστη για το τι θα με περίμενε πριν συναντήσω την υπέροχη αιματολόγο μου, Ελίνα Βερβεσού.

Στο νοσοκομείο, όπως όλοι οι επισκέπτες και οι ασθενείς, επιχειρώ να μπω από την είσοδο. Λίγο πριν την κεντρική είσοδο του Ντυνάν, ένας ηλικιωμένος κύριος υποβασταζόμενος από συνοδό κυρία μεγάλης ηλικίας επιχειρούσε να βαδίσει με κόπο. Τα βλέμματά μας συναντιούνται και η πρώτη αντίδραση της κυρίας-συνοδού, του ηλικιωμένου αρρώστου, ήταν σαν ν’ αντίκριζε ξαφνικά η ξαδέλφη μου η Γιάννα, τον Σάκη Ρουβά στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς της.

Η γυναίκα άνοιξε την αγκαλιά της και μου χαμογέλασε τόσο εγκάρδια που ακαριαία νόμισα ότι λάθεψε. Πριν ανασάνω, ακούω: «Νανά μου, κορίτσι μου, τι χαρά να σε βλέπω εδώ! Για πες, είναι έγκυος η Μενεγάκη ε;» Καταρχήν τα έχασα αλλά δοκιμασμένη σε διαχείριση κρίσεων κατάλαβα ότι έπρεπε να δώσω χαρά σε αυτή την γυναίκα που ανυπομονούσε να μάθει ό,τι εγώ δεν ξέρω για την Ελένη. Πριν αναπνεύσω, συνέχισε με δεύτερη διαπίστωση: «Ελα πες μας, το Ελενάκι μας είναι έγκυος ε;» Διέξοδο άλλη από την πλήρη διαβεβαίωση της εγκυμοσύνης δεν είχα. Ήταν δύο άνθρωποι απέναντί μου, γύρευε πόσες μέρες στο νοσοκομείο, που η πιο happy είδηση της ζωής τους ήταν να μεταδώσω τα χαρμόσυνα οικογενειακά της Ελενίτσας. Δεν θα τους κέρναγα εγώ φαρμάκι με τίποτα. Αγκάλιασα την κυρία, φιληθήκαμε σταυρωτά και με διάθεση σαν να ήμουνα εγώ η μαμά του Πατζόπουλου, είπα: «Ναι! Ναι! Είναι έγκυος!». Η γλυκύτατη κυρία με «σταύρωσε» και μου είπε ότι κάθε μεσημέρι «το Ελενάκι το ξεματιάζει»…

Συνεχίζω την πορεία μου προς τα «επείγοντα» του νοσοκομείου. Εκεί είναι ο χώρος που κάθε μήνα γίνονται οι πρώτες ιατρικές πράξεις. Το τι χαρά παίρνω όταν βλέπω τα κορίτσια εκεί δεν λέγεται, αλήθεια. Είναι όλες υπέροχες. Μπαίνω πίσω από το παραβάν και υπακούω στις εντολές της νοσοκόμας. Φυσικά μεσολαβούν κουρτίνες ώστε εκείνος που εισάγεται με διαλυμένο κεφάλι από ατύχημα να μην γίνεται ορατός από τον διπλανό που μπορεί να έχει κρίση πανικού. Που σημαίνει; Ακουγόμαστε όλοι, απλώς δεν βλεπόμαστε.

Σηκώνω μανίκι για αιμοληψία… Στο διπλανό καμαράκι, ακούω «κατσαρή» τρεμάμενη φωνή γυναικεία που ενημερώνει τον γιο της ότι λιποθύμησε και βρίσκεται στα επείγοντα του Nτυνάν. Η φωνή της είναι σχεδόν σπαρακτική… Μέχρι να της απαντήσει ο γιος, ακούει προφανώς την φωνή της νοσοκόμας μου που λέει «Κυρία Παλαιτσάκη περιμένετε μέχρι να μας πει η κυρία Βερβεσού πως θα συνεχίσουμε». Η «διπλανή μου στα επείγοντα» αστραπιαία τραβάει την κίτρινη κουρτίνα που μας χωρίζει, εισβάλει στο καμαράκι και με λαχτάρα απίθανη με ρωτάει «Καλά τι χαρά να σας βρω εδώ! Τι γίνεται καλέ με την Μενεγάκη, είναι έγκυος ή μπα;». Είναι τόσο αδυσώπητη η ανάγκη της να μάθει για την Ελένη που έχει κλείσει το τηλέφωνο στον γιο της, έχει λησμονήσει το πιθανό εγκεφαλικό που πριν τρία δευτερόλεπτα ήταν βεβαία ότι είχε, στις παλιές της τις παντόφλες τι μπορεί να είχα εγώ και βρισκόμουνα οριζόντια σ’ ένα κρεβάτι στα επείγοντα, γιατί το πιο επείγον ήταν αν ή αν δεν ήταν έγκυος η Ελένη… Αστειεύεστε ότι δεν απάντησα. Όλα τα είπα! Όσο της μιλούσα για την Ελένη, η φωνή της έπαψε να είναι κατσαρή. Την  κάλεσε ο γιος της και του απάντησε «τώρα δεν μπορώ, μιλάω με την κυρία Παλαιτσάκη… Δεν πιστεύεις αγόρι μου τι μαθαίνω για την Μενεγάκη! Κλείσε… Κλείσε…».

Μισή ώρα αργότερα και περιμένοντας τις πρώτες απαντήσεις από τον εργαστηριακό έλεγχο ως επιπόλαιη που είμαι κάνω την λάθος κίνηση. Βγαίνω για να καπνίσω τσιγάρο στον χώρο του νοσοκομείου όπου τ’ ασθενοφόρα φέρνουν ασθενείς. Εκεί σε παγκάκια ξύλινα κάθονται καταβεβλημένοι ασθενείς που υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες, νοσηλευτές που ξεκλέβουν κάποια δευτερόλεπτα για τσιγάρο, οδηγοί ταξί που περιμένουν να επιβιβάσουν άρρωστο, συγγενείς αρρώστων που μόλις έχουν ανάψει ένα κερί στο εκκλησάκι του νοσοκομείου.

Ανάμεσα στο τόσο γνώριμο για μένα αυτό πλήθος, επιχειρώντας να καπνίσω το τσιγαράκι μου, πριν ανοιγοκλείσω βλέφαρο παραδίδομαι άνευ όρων σε ερωτήσεις…

Δεκάδες άνθρωποι ξεχνάνε την αγωνία χημειοθεραπείας, του δικού τους που έχει εγχειριστεί, την διαχείριση μιας νόσου που ωτίτιδα δεν την λες και συντονισμένοι περισσότερο και από την φωνή του Κωστάλα όταν μετέδιδε καλλιτεχνικό πατινάζ, απευθύνονται σε μένα… Ναι σε μένα, λέγοντας: «Ελάτε καθίστε εδώ» (η γυναίκα που μου κάνει χώρο είναι με γύψο στο πόδι), «τι είναι όλα αυτά με την Μενεγάκη; Έμεινε έγκυος αλήθεια; Πώς; Από πότε το ξέρετε; Μα πώς το αποφάσισε μετά από τρία παιδιά; Το ξέρει ο Λάτσιος; Πρέπει να τον έχει ερωτευτεί πολύ ε; (τον Ματθαίο εννοούν). Είναι δυνατόν τώρα στους πρώτους μήνες να δουλεύει μέχρι να ‘δέσει’ το μωρό, δεν είναι κοριτσάκι… Ξέρουνε τι είναι το παιδάκι; Θα παντρευτούν μετά ή έχουν παντρευτεί με πολιτικό;»

Το σφυροκόπημα των ερωτήσεων του κόσμου είναι πιο έντονο από τις ερωτήσεις της αντιτρομοκρατικής στον Νίκο Μαζιώτη…Έχει φτάσει η κάφτρα από το τσιγάρο να μου καίει το δάχτυλο και εγώ απαντάω, τι απαντάω; Ό,τι κρίνω ότι μπορεί να δώσει χαρά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τα χειρότερα αφημένοι και στο έλεος της καθημερινότητας. Απίθανο και όμως πραγματικό. Ναι, τα όσα αφορούν την ζωή της Ελένης, είναι δυνατόν να κάνουν το μυαλό κάποιου που κάνει χημειοθεραπεία να ξεκολλήσει για δευτερόλεπτα από το πιθανόν μη αναστρέψιμο. Υπό αυτή την έννοια, η Μενεγάκη ερήμην της προσφέρει κοινωνικό έργο.