Δεν νομίζω ότι έχει ξαναγίνει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα που ούτως ή άλλως δε φημίζεται για τις προσπάθειες της να διευκολύνει άτομα με ειδικές ανάγκες παντός τύπου. Κάποια στιγμή κάπου κάπως κάποτε νομίζω ότι είχε διοργανωθεί μια εκδήλωση με προσθήκη υπότιτλων σε ελληνικές ταινίες αλλά ως εκεί.
Κατά τα άλλα οι καλλιτέχνες είναι ευαίσθητα όντα σου λέει και θέλουν η δημιουργία τους να έρθει σε επαφή με το κοινό. Προφανώς από το κοινό εξαιρούνται όχι μόνο οι κωφοί, αλλά και οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα αφού στην πλειοψηφία των θεάτρων και κινηματογράφων της Αθήνας, απλά γύψο στο πόδι να έχεις, δεν μπορείς να μπεις ανεβαίνοντας σκαλοπάτια φυλακής κάστρου και περπατώντας σε μυστικούς διάδρομους μασονικής στοάς.
Ο κινηματογράφος Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδας (Ι. Οδός 48 & Μ. Αλεξάνδρου 134) , μαζί με το σκηνοθέτη Πάνο Κούτρα, έδειξαν την απαραίτητη ευαισθησία. Και προβάλλουν την πανέμορφη «Xenia» του (διάβασε κριτική ΕΔΩ) με ελληνικούς υπότιτλους. Μια πρωτοπορία που για όλες τις άλλες πολιτισμένες χώρες του κόσμου είναι κανόνας. Όχι μόνο για τις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά και για τα τηλεοπτικά κανάλια που είναι υποχρεωμένα να προβάλλουν μέρος του προγράμματος τους από εγχώριες παραγωγές με υπότιτλους στη γλώσσα τους.
Κάτι που υποτίθεται ότι ισχύει και στην Ελλάδα. Πώς ισχύει; Με πατροπαράδοτο κουτοπόνηρι τρόπο. Σου λέει το κανάλι, με υποχρεώνει ο νόμος να έχω ένα χρονικό διάστημα με υπότιτλους; Πάρε να ‘χεις ξημερώματα στις 3 «Το καφέ της χαράς». Όλοι οι κωφοί σου λέοι άυπνοι από την αγωνία τους μη χάσουν το επεισόδιο. Κουτουλάνε την άλλη μέρα στους δρόμους από τη νύστα.
Σόρι κουκλίτσα μου αλλά ο πολιτισμός δε γεννιέται από θριαμβολογίες για την Αμφίπολη. Αλλά από το έμπρακτο ενδιαφέρον σου για τους ανθρώπους που ζούνε σε αυτή την πόλη και χρειάζονται τη συμπαράστασή σου, σε αυτή τη χώρα, σήμερα.
