Δεν τσακώθηκα με τον Τάσο Θεοδωρόπουλο για τον Κωστόπουλο (αυτό έγραψα, αυτό έγραψε) και θα τσακωθώ για τις γάτες; Μα εννοείται ότι θα τσακωθώ για τις γάτες! Πρώτον, διότι έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τον Πετράν (συγγνώμη, από τον δόλιο τον Πετράν) και δεύτερον είμαι σίγουρος ότι κάπου, κάπως, κάποτε αυτά τα μίνι και σατανικά αιλουροειδή θα το εκτιμήσουν.
Ξεκινώ λοιπόν να αποδομήσω το «άρθρο που θα μισήσουν όλοι οι γατόφιλοι», υπερασπιζόμενος τόσο τον Γορδούλη και τον Σουπιό (οι τωρινοί μου γάτοι) όσο και τον συγχωρεμένο τον Τέλη, το πρώτο τετράποδο που μπήκε στη ζωή μου. Πάμε μαέστρο μία μία τις απαντήσεις:
1) Οι γάτες φυσικά και αναγνωρίζουν τη φωνή σου και καταλαβαίνουν πολύ καλά αν τους απευθύνεσαι. Μερικές γάτες μάλιστα μπαίνουν στον κόπο να αναγνωρίσουν και το ονομά τους. Από εκεί και πέρα, ούτε χέστηκαν ούτε δεν χέστηκαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμά σου. Ανάλογα με την ώρα, ανάλογα με τη μέρα, ανάλογα με το πού πέφτει το φως και το πώς φυσάει ο αέρας, ανάλογα με το γούστο τους και καπέλο τους και το καουμποϊλίκι τους, θα απαντήσουν στο κάλεσμα. Κι όποιος πει ότι όλες οι γάτες έχουν την ίδια συμπεριφορά, ξέρει από σκύλους δεν ξέρει από γατιά. Όσο για τους Ιάπωνες και τις μελέτες τους, δεν θα μας μάθουν εμάς για γάτες κάτι τύποι που το ψάρι το τρώνε ωμό και όχι στη σχάρα με λαδολέμονο.
2) Πάμε τώρα και στις αγκαλίτσες. Από πού κι ως πού στρεσάρονται οι γάτες με τις αγκαλίτσες, τη στιγμή που ουκ ολίγες φορές έρχονται οι ίδιες και τις ζητάνε; Και μάλιστα άλλο είδος αγκαλίτσα η καθεμιά. Όταν έβλεπα τηλεόραση ο Τέλης ερχόταν στην κοιλιά και μπαστακωνόταν, αλλά όταν πέφταμε για ύπνο ανέβαινε στην κοιλιά εκείνης που κοιμάται πλάι μου. Όσο για το σημερινό ντούο, ο Σουπιός ψοφάει για χάδια και ξύσιμο στο στήθος, ενώ ο Γορδούλης κουζουλαίνεται με τρίψιμο κοιλίτσας. Έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητα (προσοχή στη λέξη!) κάθε γάτας και τον χαρακτήρα της.
3) Όντως οι γάτες μας θεωρούν βρωμιάρηδες. Και ενίοτε μας «πλένουν» κιόλας, γλείφοντάς μας με αυτή τη σαγρέ γλωσσίτσα που σε ξεπετσιάζει. Αλλά καθόλου δεν μας σιχαίνονται. Αν μας σιχαίνονταν δεν θα έρχονταν να κουλουριαστούν στο λαιμό μας κάθε τρεις και λίγο, θα κόβανε λάσπη.
4) Οι γάτες τρίβονται πάνω μας για να μας κάνουν να κατανοήσουμε πράγματα που δεν χωράνε στο φτωχό μας το μυαλό. Επίσης, κάνουν πατουσάκια γιατί θυμούνται που βυζαίνανε τη μάνα τους και το ευχαριστιούνται. Αν θέλουν να σε διεκδικήσουν, θα βγάλουν νύχια -δεν θα κάνουν μαλακίες με το κωλοτρίψιμο.
5) Πιο «γατίσιο φιλί» και τρία αυγά; Άμα δεν έχει σου έχει κάνει μουσουδίτσες το γατί (ναι, ναι το γατί που σε σιχαίνεται…), δεν ξέρεις τι θα πει ζωή.
6) Ναι, άμα πεθάνεις η γάτα θα σε φάει ενώ ο σκύλος θα σε κλάψει. Και τι σε νοιάζει, αφού θα πας για αποτέφρωση;
7) Τα δολοφονικά ένστικτα της γάτας είναι γνωστά. Στις ΗΠΑ, που ένα στα δύο σπίτια έχει αυλή και κήπο, θα βγει να κυνηγήσει και θα κάνει τη δουλειά της, αν και οι στατιστικές των βιολόγων που παραθέτεις κύριε Τάσο, θυμίζουν περισσότερο τη λογική του «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι»… Και πώς στο διάολο θα τα φάει όλα αυτά τα δισεκατομμύρια πουλιά και «μικρότερα ζώα» (πες τα με το όνομά τους: ποντίκια) το γατί, όταν ζει στο αστικό περιβάλλον; Καμιά κατσαρίδα να εξοντώσει και πολύ του πάει. Παρεμπιπτόντως, για το ποιος ανήκει σε ποιον υπενθυμίζω την παλαιά παροιμία «ο σκύλος έχει αφεντικό και η γάτα έχει σπίτι». Δεν της ανήκεις, σε καμία περίπτωση. Και δεν την νοιάζει κιόλας.
8) Επειδή εδώ μιλάμε δημοσιογραφικά και δεν κολλάμε μπρίκια και λοιπά τσίγκινα αντικείμενα, για το θέμα του τοξοπλάσματος ζήτησα την άποψη της δημοφιλούς κτηνιάτρου Νάνσυς Μπλέτσα. Η απάντησή της: «Οι πιθανότητες μετάδοσης από οικιακές γάτες είναι μηδενικές, καθώς οι συγκεκριμένες γάτες δεν καταναλώνουν ωμό ή μισοβρασμένο κρέας, αλλά κατά κύριο λόγο καταναλώνουν ξηρά τροφή. Άρα, δεν υπάρχει λόγος να διώξετε τη γάτα σας αν μείνετε έγκυος, αρκεί να καθαρίζετε την άμμο της με γάντια, να προσέχετε εάν έχετε κάποια ανοιχτή πληγή στο δέρμα σας και φυσικά να μην την αφήσετε να καταναλώσει ωμό κρέας ή να βγαίνει ελεύθερη έξω με κίνδυνο να καταναλώσει ποντίκια ή πτηνά.
Και άντε και το κολλάει η γάτα το τοξόπλασμα. Από τη στιγμή που θα μολυνθεί, μπορεί να μεταδώσει τη νόσο με τα κόπρανα μόνο για 7 με 20 μέρες σε ολόκληρη τη ζωή της. Οπότε, μια γυναίκα έγκυος μπορεί να μολυνθεί είτε τρώγοντας τα κόπρανα της γάτας μόνο στο διάστημα αυτό που το μολυσμένο τετράποδο αποβάλλει το παράσιτο, είτε αν φάει τη γάτα ΆΨΗΤΗ.»
Ευχαριστώ την Νάνσυ και τα υπόλοιπα περί mind control και «τυφλής υπακοής» τα αφήνω στους ρέκτες του Twilight Zone -για να μην πω του “Manchurian Candidate”…
