Φυσικά θα κάνω πολλές απο εσάς “θηρία” αλλά καλύτερα μιλημένα-ξηγημένα, παρά διαφορετική να με νομίζεις και διαφορετική να είμαι. Διπλή ζωή δεν άντεξα ποτέ να κάνω. Ενοχλεί την αισθητική μου. Λοιπον: Είμαι απο τα κορίτσια που νομίζω ότι έχω δει πάρα πολλές ανατολές. Αυτό όχι γιατί ξυπνούσα νωρίς, απλώς δεν κοιμόμουνα τις νύχτες. Τι έκανα; Γυρνούσα φυσικά. Που πήγαινα; Παντού. Όταν λέμε παντού, εννοούμε, παντού και πάντα με παρέες.
Πολύ γέλιο, πολύ χορός, πολύ κέφι, πολύ ανακάτεμα, πολλές μουσικές, διαφορετικές μουσικές, πολύχρωμοι άνθρωποι και φυσικά μετά, «στα καπάκια» δουλειά. Ναρκωτικά δεν δοκίμασα ποτέ, αν και ζούσα στο «κλίμα», δεν… Κανείς μα κανείς δεν προσπάθησε να με κεράσει, ούτε να μου ρίξει κάτι στο ποτό ή στα ποτά. Γύρω-γύρω όλοι στο «θέμα», αλλά μόλις έφταναν σε μένα δεν… Μια φορά στο πανεπιστήμιο δοκίμασα «μαύρο», χαλάστηκα, νύσταξα, τσούξανε τα μάτια μου και… αποφάσισα να μαζεύω τις τζιβάνες των άλλων παρά να χάσω το χιούμορ μου (μεγάλο θέμα αυτό θα το ανοίξω μια επόμενη φορά).
Το δεύτερο που δεν έκανα ποτέ, ήταν να κανονίζω με «γυναικοπαρέα» έξοδο την νύχτα. Μια φορά, πρωτάρα ήμουνα, με πείσανε οι φιλενάδες και βγήκαμε νύχτα. Επτά συμμαθήτριες. Τραγικό για μένα. Ντυθήκαμε, βαφτήκαμε, βάλαμε τακούνια, ψεκαστίκαμε με αρώματα και πήγαμε. Σ’ ένα μπαρ πρώτα. Πήραμε το πρώτο ποτό και αρχίσαμε να συζητάμε γιατί; Για τους «έτσι μας». Δυο ήταν ελεύθερες… Ψιλοψαχνόντουσαν βαρέθηκα! Στην συνέχεια, γιατί υπήρξε συνέχεια, πήγαμε, στα… μπουζούκια. Τις εγκατέλειψα και έφυγα κακήν κακώς μετά απο μία ώρα. Το πόσο τραγικά θλιβερό βρήκα να βουτάμε τα γαρύφαλλα να τα πετάμε η μία στην άλλη… Όχι δεν θέλω να το ξαναζήσω. Οι δύο μεράκλωσαν και αφιέρωναν τα καψουροτράγουδα στις υπόλοιπες… Πιο γελοίο δεν έχω. Να βλέπω απέναντι την Αλεξάνδρα ας πούμε και να της αφιερώνω «σου τα έδωσα όλα και έμεινα στον άσσο»; Α ! πα!πα! Απόγνωση…
Το πιο αποκρουστικό και γελοίο φυσικά, ήταν οι άντρες που κρατούσανε αγκαλιά στα διπλανά τραπέζια τα «κορίτσια τους», να κλείνουν το μάτι πίσω απο την πλάτη της «κυρίας τους» σε μας. Ήταν τόσο άθλιο το συναίσθημα που θα προτιμούσα να ήμουνα σπίτι μου, να ψάχνω στο πατάρι την συλλογή γραμματοσήμων που είχα ολοκληρώσει στην Τρίτη δημοτικού.
Αν την νύχτα δεν με συνοδεύει άντρας, δεν βγαίνω. Δεν έχει σημασία αν είναι ο φίλος μου, ο γιος μου, ο συνεργάτης μου, ο γκέι φίλος μου, ο άντρας της φίλης μου, ο κουμπάρος μου.
Θέλω, ναι θέλω, να μου κρατήσει την πόρτα του αυτοκινήτου να μπω, θέλω και να με περιμένει να καθίσω πρώτη και μετά να καθίσει εκείνος, θέλω και να κρατηθώ στο μπράτσο του, θέλω να νιώθω ότι για εκείνη την βραδιά με λανσάρει και είμαι πρωταγωνίστρια. Μόνο τότε αξίζει να ξοδέψω δύο φστττ Chanel. Είναι εποχές να χαλαλίσω το φετίχ-άρωμα, αν δεν ακούσω από αρσενικό, ακόμη και παντελώς αδιάφορος να μου είναι ερωτικά, κοπλιμέντο για τα νύχια μου, το άρωμά μου, το ντύσιμο, το tatoo που φαίνεται με την πρώτη ματιά;
Τι με ρώτησες; Αν είμαι φεμινίστρια; Με βρίζεις και δεν σε πρόσβαλα. Πιστεύω ότι ο φεμινισμός α) ήταν μια «ταφόπλακα» που φτιάξανε οι γυναίκες και μπήκαν απο κάτω και β) μια οργάνωση της οποίας στην Ελλάδα ηγήθηκε η Μαργαρίτα Παπανδρέου, για να μην σκέφτεται εμμονικά τις πολύπλοκες δραστηριότητες του Αντρέα.
Λοιπόν αν θέλετε να περνάτε καλά στο κρεβάτι σας, με τον άνθρωπο που προς το παρόν έχετε επιλέξει να είστε μαζί, να γίνεστε«γκέισες». Θα μου πεις πού κουράγια για να τον φτιάξεις σαν Σαλώμη με τα επτά πέπλα; Συμφωνώ. Αλλά μην αφήνεις την τρίχα στα πόδια και κυκλοφορείς σαν το μικρανήψι του Νταβέλη, μην τρελαίνεσαι ότι θα παρεξηγηθεί ο Γκράμσι (θα το γούσταρε και εκείνος) αν βρεις τρία λεπτά χρόνο να καθαρίσεις τα νύχια σου για να μην μοιάζουν με τα νύχια του Προκόπη που δουλεύει στο βουλκανιζατέρ και μην του τα κάνεις «πεπόνια» με δηλώσεις ότι ντε και καλά και σώνει θέλεις να βγαίνεις με τις κολλητές σου μπαρότσαρκα.
Είναι τόσο θλιβερό να βλέπω τα βράδια, τόσες γυναίκες μόνες τους να τα τρωγοπίνουν, με το βλέμμα ανήσυχο να σκανάρει μπας και περάσει αρσενικό που να καταδεχθεί να σκοντάψει πάνω στην μαϊμού lui vuiton που κρατάνε τρεις στις τέσσερες και που στυλιστικά είναι copy paste της Ελένης Μενεγάκη, αλλά με πολύ πιο πολλά κιλά και με νάυλον τρέσες στο κεφάλι!
Θυμάμαι κάτι που έγραψε η Σιμόν ντε Μποβουάρ, εμβληματική φιγούρα της γυναικείας απελευθέρωσης που κάποια στιγμή, κατα την διάρκεια της σχέσης της με τον Σάρτρ, όπου και οι δύο είχαν πειραματιστεί με συντρόφους περισσότερους και από τους κομπάρσους σε όλες τις ταινίες του Γκουσγκούνη, ότι «θέλω να σου μαγειρεύω, να σου τρίβω τα πόδια, να σφουγγαρίζω το σπίτι, αρκεί να είσαι δικός μου». Και για φαντάσου, ότι τότε που η Σιμόν αναφερότανε σε σφουγγάρισμα δεν κυκλοφορούσε το κοντάρι… Μόνο «στα τέσσερα» γινότανε…
