Λοιπόν, για να ξέρουμε τι λέμε. Ακούω διάφορα κουλά και άκυρα από το Σάββατο το βράδυ για τη χαμένη νίκη στο Ελσίνκι από τη super power Φινλανδία. Οτι δεν είναι κακό αποτέλεσμα για αυτά τα νέα παιδιά, ότι μπορούμε την Τρίτη να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος και κάτι τέτοια.


Εγώ έμεινα με την πίκρα. Διότι ναι, είχες απουσίες κύριε Ρανιέρι. Πες μας, όμως, πόσους και πόσο παιχταράδες θέλεις για να κρατήσεις το αποτέλεσμα κόντρα στην… παραδοσιακή δύναμη που λέγεται Φινλανδία. Διότι, αν τα ξέρω καλά, εκεί πάνω αθλητές του στίβου βγάζουν και οδηγούς αγώνων ταχύτητας.


Αφού, λοιπόν, κάναμε Χάκινεν και Μάκινεν αυτή τη σούπερ ομάδα, καλά να πάθουμε και ας παίξουμε την Τρίτη κόντρα στη Βόρεια Ιρλανδία με το μαχαίρι στα δόντια για να μην κατέβει μετά στο λαιμό (το μαχαίρι).


Αμ το άλλο; Με τρία στόπερ; Δηλαδή πόσα στόπερ πρέπει να κατεβάσει ο Μίτσελ με τη Γιούβε του Τέβες; Διότι η έμπνευση του Μόρα ήταν για σεμινάριο. Καταλάβαμε ότι φοβήθηκε το ματς ο Ιταλός. Αυτό είναι το θέμα. Κι αν αυτό είναι όντως το θέμα με έναν αντίπαλο όπως η χώρα της… Τίνα Λίλακ και του Αϊ Βασίλη, τότε δε βλέπω να κάνει γιορτές στην Ελλάδα αν δεν κερδίσει την Τρίτη.


Για να τα λέμε, όμως, όλα, τα παιδιά στο κέντρο, ο Σάμαρης και ο Μανιάτης, στριφογύριζαν και κουτούλαγαν στο δεύτερο. Ο Αθανασιάδης; Τα ίδια, όπως και οι Σαμαράς-Μήτρογλου. Και ανήμποροι έδειξαν, και έπαιξαν 10 λεπτά ο ένας, 6 ο άλλος. 


Στα καλά, ο Καρέλης που έδειξε να πατάει καλά στο ντεμπούτο του, ο Ταχτσίδης με πολύ θράσος και ο Τοροσίδαρος που φάνηκε άξιος κάπταιν.

Ας είναι. Πάμε για την Τρίτη τώρα. Να κερδίσουμε, γιατί αν όχι, θα χάσουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Δε φημιζόμαστε για την ψυχραιμία μας οι Ελληνες.