Ξερνάω μέσα μου κυριολεκτικά από τις Μαντάμ Μποβαρί της τηλεκριτικής και των σχολιαστών στα social media. Κι ακόμα περισσότερα από τους «ποιοτικούς» συναδέλφους που έχουν πάθει σύγκαμα επειδή είναι άνεργοι, κράζουν όλους εμάς που συμμετέχουμε στη «λαϊκή» τηλεόραση, αλλά αν τους γινόταν πρόταση πανελίστριας στο TV Gravara με σπόνσορα την ψησταριά «Τα τρία αδέλφια» θα τρέχανε αμέσως.
Να πάμε στα βασικά. Τrash σημαίνει σκουπίδια. Σε προέκταση σκουπιδοντενεκές. Στον σκουπιδοντενεκέ μπορείς να ανακαλύψεις πολλά διαμάντια αν είσαι ευφυής ρακοσυλλέκτης. Αν είσαι βλαμμένος, άντε το πολύ να βρεις καμία ληγμένη κονσέρβα να γράψεις διδακτορικό για αυτήν (αφού τη φας γιατί σε έχει κόψει η λόρδα).
Η τηλεόραση εξ’ ορισμού είναι trash. Eίναι όλα μέσα. Δες λίγο RAI και RTL και θα με πιάσεις. Που είναι ακριβώς το έγκλημα σε αυτό; Σου έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο για να παρακολουθήσεις το «σκουπίδι»; Όχι, εσύ το επιλέγεις κι εσύ το χαίρεσαι μολονότι δίπλα μπορεί να παίζει Παραντζάνοφ.
Και τι στο διάολο τελικά σημαίνει «σκουπίδι»; Γιατί είναι «σκουπίδι» η Αννίτα και η Λαμπίρη κι όχι ο Πρετεντέρης που νομίζεις ότι θα μείνει σέκος στο πλατό από την οργή του για την κοινωνική αδικία; Ο Θεοδωράκης που μπροστά του ο Φώσκολος στο μελόδραμα ήταν υπόδειγμα αυτοσυγκράτησης; Η Βίκυ Φλέσσα με τις επιτηδευμένα διανοουμενίστικες ερωτήσεις που σου κάνουν τον εγκέφαλο μπάρμπεκιου μέχρι να τις αποκρυπτογραφήσεις, επειδή εκείνη αισθάνεται «Θεά»;
Και για να καταλάβω κάτι. Αφού τα βρίζετε τα «trash» με τόσο πάθος γιατί τα βλέπετε με τόσο πάθος και δεν αλλάζετε το κανάλι σε National Geographic? Για να έχετε λόγο ύπαρξης στο facebook; Γιατί καβλαντίζετε στο facebook αντί να ανοίξετε έναν Νοτοστογιεφσκι; Απλή η απάντηση. Επειδή θέλει η πουτάνα να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει. Μια χαρά περνάτε με αυτό που λέτε «trash tv» αλλά επειδή είστε γονιδιακά κομπλεξικοί το παίζετε όπως αυτός που πάει στο περίπτερο να αγοράσει την Καθημερινή και μέσα της κρύβει το περιοδικό «Πάρε με υγρή τώρα – δώρο δύο dvd».
Έχω δουλέψει χρόνια στην τηλεόραση. Και δεν έχω καμία ντροπή γι αυτό αφού κανέναν δεν προσέβαλα. Κι αν όταν κάποιον προσέβαλα, τα ήθελε ο κώλος του με δικές του δηλώσεις. Η τηλεόραση είναι ένας τεράστιος κουβάς. Με ότι καλό ή κακό αυτό μπορεί να περιέχει. Έχω μιλήσει και έχω κάνει παρέα με ανθρώπους που κάνουν αυτό που λέτε «trash» κι έχω μείνει κόκαλο από τις γνώσεις τους και την ευαισθησία τους (πχ, Χριστίνα Λαμπίρη).
Το έχω ξαναγράψει το τσιτάτο του Όσκαρ Ουάιλντ: «Όλοι μας γεννιόμαστε στο βούρκο αλλά μερικοί από μας μπορούμε να κοιτάζουμε τα άστρα». Δεν θες να φανταστείς τι δουλειά υπάρχει πίσω από το στήσιμο μιας ψυχαγωγικής «trash» εκπομπής. Απλά θες να είσαι δικαστής γιατί αυτό κάνει το μικρό σου πουλάκι να νοιώθει πως μεγαλώνει. Κανένα μιντιακό μέσο δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Κι αν θες να νοιώσεις καλός άνθρωπος σταμάτα να παρακολουθείς και να σχολιάζεις τις «τρασιές» μας και πήγαινε εθελοντής στην ομάδα διάσωσης της Καρέτα Καρέτα.
Κι επειδή αρχίζω να τα παίρνω στο κρανίο όλο και περισσότερο. Δεν έχω χρόνο να διαβάσω τους τόμους του «Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο» του Προυστ. Προτιμώ να τη βγάλω με έναν Νταν Μπράουν. Κι όχι, όταν γυρνάω σπίτι μου δεν ψάχνω να βρω ποιο κανάλι παίζει Φασμπίντερ. Αλλά το CSI. Ή καμία τσόντα στο ίντερνετ.
Το αστείο είναι πως ακόμα και οι ίδιοι οι τηλεοπτικοί «τρασάδες» στους οποίους πλέον ανήκω κι εγώ, γυρνάνε και λένε για εκπομπές ανάλογου ύφους ότι είναι «σκουπίδια». Ναι μωρή, γιατί εμείς χτες παίζαμε Πλάτωνα κι Αριστοτέλη δύο σε ένα εμ σαμπού εμ κοντίσιονερ. Και η Τσόλκα από δίπλα μου κι εγώ μέσα σε μια εβδομάδα, γίναμε star των social media. H πρώτη με μια γραφή που τη ζηλεύω θανάσιμα και της βάζω ηρεμιστικά στον καφέ της μπας και ξεραθεί στον ύπνο να σταματάει να γράφει. “Πασιονάρια του βόθρου” την είπανε επειδή δέχτηκε να είναι στο πάνελ του Φουρθιώτη.
Εγώ λαϊκάντζας ξεπουλήμενος επειδή είμαι στην Πάννια. Και παλιά ήμουνα στον Κωστόπουλο και το Πρώτο Θέμα. Που χτίσαμε το lifestyle και καταστρέψαμε την Ελλάδα. Κούκλα μου, αν κάποιος δεν θέλει να καταστραφεί δεν καταστρέφεται. Ένα το κρατούμενο. Το δεύτερο κρατούμενο δες το στην πλειοψηφία των περιοδικών στα περίπτερα με ένα ευρώ: «Ραγάδες ο κώλος της Μενεγάκη», «Νίκο μη με αφήνεις ούρλιαζε η Τατιάνα»,
Όχι το lifestyle δεν πέθανε. Απλά απέκτησε επιτέλους δυστυχώς την ελληνική χροιά που του αξίζει. Την οποία δε θα αποκτούσε αν δεν είχε έτοιμους καταναλωτές έγκαυλους για τις ραγάδες στον κώλο της Μενεγάκη. Προσωπικά, έχοντας δουλέψει κι εκεί κι εδώ και παραπέρα, ένα πράγμα ξέρω. Ότι μόνο τα «λαϊκά» έντυπα κι εκπομπές με άφησαν ανεξέλεγκτο κι αλογόκριτο να κάνω τη δουλειά μου όπως θέλω χωρίς το πρόσχημα του σκυλιού κανίς στο σαλόνι.
Και κλείνοντας να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Ρούλα Κορομηλά. Βλέποντας ξανά τις εκπομπές της που δούλεψα, με την εγκληματική παρουσία του Βαγγέλη Περρή στα ηνία. «Trash» τη λέγανε κι αυτή. Και ναι οκ διαφωνώ σε έναν κουβά θέματα μαζί της. Όμως τέτοια παραγωγή σόου στην Ελλάδα, απλά δεν έχει ξαναγίνει. Κι επειδή με τη διπλή ιδιότητα του συμμετέχοντος στην εκπομπή αλλά και του κριτικού, μπορώ πλέον να πω ότι εκεί πέρασα μερικά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Σαν «σκουπίδι» φυσικά.
