Και ξαφνικά βλέπω ένα αιχμηρό μεν, εντός ορίων δε άρθρο για το πρωινό του Mega να γίνεται best seller στα μεσημεριανάδικα σαν να πρόκειται για ζήτημα εθνικής σημασίας. Να βγαίνει ο Σεφερλής, να βγαίνει η Τσαβαλιά, να βγαίνει κι ο Κωστόπουλος να δικαιολογηθεί που σε δικό του site δημοσιεύτηκε. Να βγαίνει και στον αέρα το όνομα μου αντί του Ηνίοχος Φελιζόλ με το οποίο το υπέγραψα.
Για να τελειώνουμε με όλη αυτή τη γελοιότητα, ναι εγώ το έγραψα και το παραδέχομαι κατ’ αρχάς γιατί με τόση σημασία που έχει το κείμενο (το παραθέτω παρακάτω) μάλλον πάω για Πούλιντζερ. Είναι ζήτημα το αν έχω γράψει στη ζωή μου πέντε κείμενα άποψης ανυπόγραφα ή με ψευδώνυμο κι όποτε αυτό συνέβη σίγουρα δεν έγινε επειδή φοβάμαι να υπερασπιστώ την άποψη μου ή να υποστώ τις συνέπειες. Πόσο μάλλον για ένα φαιδρό ζήτημα όπως είναι στο μεγαλύτερο βαθμό της η τηλεόραση.
Υπήρχαν άλλοι λόγοι. Εν προκειμένω είχα ήδη μετακομίσει στο Provocateur το οποίο σαν μπίζνα είναι ανταγωνιστική με το μαγαζί του Πέτρου. Είχα ήδη κάποιες ανειλημμένες συγγραφικές υποχρεώσεις στον Κωστόπουλο όμως από τη στιγμή που ήμουν ήδη αλλού δεν ήταν ηθικό να βγαίνει η υπογραφή μου σε δύο παρόμοια μαγαζιά. Άσε που ουσιαστικά δεν το έκρυψα και εντελώς. Φάτσα κάρτα το ανέρτησα στη σελίδα μου στο fb, δηλαδή μόνο ντουντούκα δεν έβγαλα.
Αυτά για κάτι σχόλια περί της ηθικής μου να το υπογράψω ανώνυμα, ειδικά από ανθρώπους που το έχουν κάνει επιστήμη. Είτε οι ίδιοι είτε βάζοντας άλλους και τηλεφωνώντας σε περιοδικά για να δώσουν γραμμή. Όσο για το ίδιο το κείμενο και την ενόχληση που αισθάνθηκαν ο Μάρκος Σεφερλής και η σύζυγός του Έλενα Τσαβαλιά. Σόρι παιδιά, αλλά αυτή είναι η άποψη μου και την υποστηρίζω. Δεν θεωρώ πως πρόκειται για προσωπική επίθεση αλλά για σχολιασμό συγκεκριμένων επικοινωνιακών κινήσεων και επιλογών.
Και μην ξεχνάμε ότι την εποχή του Nitro, ήμουν από τους πρώτους που προσέγγισε τον Σεφερλή και το Δελφινάριο, όχι σαν περιστατικό χαμηλής ποιότητας αλλά σαν φαινόμενο. Με σοβαρή και αγαπησιάρικη συνέντευξη και αποθεωτική κριτική για τη γνησιότητα της επιθεωρησιακής λαϊκότητας των θεαμάτων του.
Αν κάποιοι έχουν μνήμη χρυσόψαρου, κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι τους πολεμούν οι πόλεμοι και κάποιοι τρίτοι, δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, δεν είναι δικό μου το πρόβλημα. Ας πιούνε ξύδι, ας κάνουν αγιασμό, ας δούνε ψυχολόγο, ας κάνουνε κλύσμα, ας κάνουνε τέλος πάντων καλά τη δουλειά τους αποδεχόμενοι το ότι είναι δημόσια πρόσωπα και βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στο στόχαστρο της κριτικής. Διαφορετικά να πάνε να γίνουν ερημίτες.
Ιδού το κείμενο που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία:
Μάρκος Σεφερλής: Το Δελφινάριο μας δίνει τώρα και μαθήματα δημοσιογραφίας. Γελάμε;
Από τον Ηνίοχο Φελιζόλ
Το αν η απόφαση του Mega να αναθέσει την πρωινή του ζώνη σε έναν επιτυχημένο και αναμφισβήτητα δημοφιλή (σε συγκεκριμένο όμως κοινό) κωμικό, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Το κατά πόσο από τη μία θες να κάνεις υποτίθεται τη διαφορά και την έκπληξη, από την άλλη όμως πατάς και στα σταθερά με τη συνταγή συζυγικό ντουέτο βάζοντας για συμπαρουσιάστρια τη συμπαθέστατη και χαμηλών τόνων Έλενα Τσαβαλιά, δείχνει ένα μικρό ως μεγάλο πρόβλημα σύγχυσης από την άλλη.
Κατ’ αρχάς γιατί δε φαίνεσαι τελικά τόσο πρόθυμος να πρωτοτυπήσεις αλλά γυρνάς σε μία από τα ίδια. Με δύο πρόσωπα που δεν έχουν την παραμικρή δημοσιογραφική εμπειρία. Ή του ρόλου παρουσιαστή. Με την Τσαβαλιά να παραείναι χαμηλών τόνων, ακόμα και στη σκηνή όπου αν και σύζυγος του θιασάρχη εμφανίζεται ως κομπάρσα β και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι θα κάνει γκελ στο γυναικείο κοινό . Και την περσόνα του Μάρκου να καπελώνει εκ φύσεως οτιδήποτε άλλο δίπλα του.
Λογικές οι ερωτήσεις λογικές και σεβαστές οι ανασφάλειες του καναλιού και του ζευγαριού. Όταν όμως αυτό μεταφράζεται σε έναν πυροβολισμό συνεντεύξεων και δηλώσεων, αγγίζει τα όρια της έπαρσης, που ακόμα κι αν προέρχεται από φόβο δεν δικαιολογείται. Δεν υπάρχει σχεδόν μέσο στο οποίο ο Μάρκος Σεφερλής να μην έχει κάνει δηλώσεις (η Τσαβαλιά και σε αυτό ανύπαρκτη). Μερικές από τις οποίες διακρίνονται από μια ευγενικά θα το θέσω, επιπολαιότητα, για την οποία ο Μάρκος αν (και δεν το εύχομαι) αποτύχει στο νέο του ρόλο, θα πρέπει να απολογηθεί.
Το κερασάκι στην τούρτα είναι το «εμείς θα κάνουμε τις συνεντεύξεις διαφορετικά, ο καλεσμένος θα αισθάνεται άνετα, όχι ότι περνάει από ανάκριση και γι αυτό το λόγο κάθε φορά θα υποδύομαι έναν διαφορετικό ρόλο». Συγγνώμη αλλά πότε είδατε καλεσμένο ειδικά σε πρωινάδικο να περνάει από ανάκριση; Και στην τελική ανάλυση, ναι εντάξει, όλοι φίλοι είμαστε είναι και μικρή η βιοτεχνία μανταρίσματος που λέγεται σόου μπιζ σε αυτή τη χώρα. Αλλά αν είναι να ρωτάς τον άλλον «πως περνάτε στα παρασκήνια;» έχει κοιμηθεί κι αυτός και όλοι μας.
Και όταν λέτε πως κάθε φορά θα υποδύεστε διαφορετικούς ρόλους, τι ακριβώς εννοείτε; Όπως στο Δελφινάριο; Ότι τη μία θα του παίρνετε συνέντευξη μεταμφιεσμένος σε ξεφωνισμένη αδερφή, την άλλη σε γριά που κλάνει και την επόμενη σαν Γκόλφω; Μπράβο σας δηλαδή αν το πετύχετε ειλικρινά, αλλά πέρα από την Άντζελα Δημητρίου και τη Στέλλα Καλλή πιστεύετε ότι θα δεχτούν πολλοί να τους πάρετε με αυτόν τον τρόπο συνέντευξη; Άντε το πολύ πολύ ο Κώστας Πρέκας παραμονές 28ης Οκτωβρίου αν έχετε ντυθεί Υπολοχαγός Νατάσσα.
Η επιθυμία σας για επανεφεύρεση της τεχνικής της συνέντευξης είναι σαν να θεωρείτε ότι η μέθοδος του στιλ υποκριτικής που εκπροσωπείτε διδάσκεται στα Actor’s Studio. Kαι μπορεί να μην το καταλαβαίνετε αλλά είναι τόσο προσβλητική σε όσους κατέχουν μέσα από κόπο, ιδρώτα, και πολλές επιτυχίες αυτή την τεχνική όσο με το να πω εγώ, παρά το ότι έχετε κοπιάσει, δουλέψει και διατηρείτε το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά θέατρο στην Αθήνα, πως δεν είστε ηθοποιός αλλά μίμος.
Δεν αποκλείω το δικαίωμα ή το πιθανό ταλέντο οποιουδήποτε που θέλει να δοκιμαστεί σε άλλο ρόλο από αυτόν με τον οποίον τον ξέρει το κοινό. Το μοντέλο που θέλει να γίνει ηθοποιός, το δημοσιογράφο που θέλει να γίνει χορεύτρια κ.ο.κ. Όμως πρώτα το κάνεις και μετά αρχίζεις τις προγραμματικές δηλώσεις σαν το Σαμαρά στη Δ.Ε.Θ. Γιατί προσωπικά η δήλωση θα είμαστε διαφορετικοί, δε μου λέει τίποτα. Σαν να κλείνω τυφλό ραντεβού από site με μια γκόμενα που μου δηλώνει μοντέλο και να μου προκύπτει 50άρα με το μαλλί αγκινάρα μου μοιάζει.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την προσωπική, δημόσια έκθεσή σας, σε έναν επικίνδυνο ρόλο που δεν είμαι καθ’ όλου σίγουρος κατά πόσο υποστηρίζεται από το ίδιο κοινό που σας υποστηρίζει στις άλλες σας δραστηριότητες. 10 το πρωί το σεξουαλικό χιουμοριστικό υπονοούμενο για σωματικές εκκρίσεις, δεν ξέρω αν κάνει καλό στο στομάχι του θεατή. Εκτός κι αν οποιαδήποτε απειρία σας στην παρουσίαση, την επισκιάσει το πανεπιστημιακό διδακτορικό σας με θέμα «Ανατρέποντας τους κανόνες της συνέντευξης μέσα από το καρναβάλι της Πάτρας».
