Φόνοι, κλοπές σκέτο, κλοπές με βία, κλοπές με έγκλημα, ρατσισμός, βρισιές, βιασμοί, σωματεμπορία, παιδεραστία, ψέματα, φυλακές, δαρμένοι τουρίστες, σώματα τυλιγμένα με εφημερίδες στο δρόμο, συσσίτια, απάτες, μαζικές κοροϊδίες, παραλλαγές σβάστικας, φασισμός, ξυλοδαρμοί. Παντού γύρω μας. Ακατάσχετη επανάληψη στις ειδήσεις στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στο διαδίκτυο. Τόσο που ακόμη και το αποτρόπαιο να συνηθίζεται.

Να είναι μόνο λέξεις! Να συνεχίζουμε, χωρίς να θυμόμαστε τ’ όνομα του κοριτσιού στην Ξάνθη πριν καιρό ή να μη μαθαίνουμε ποτέ πως λέγανε τις δυο ηλικιωμένες αδελφές που σκότωσαν για να ληστέψουν, ή γιατί να αυτοκτονήσει εκείνος ο 35χρονος άνδρας, κάνοντας κρεμάλα την τριχιά στο ίδιο του το δέντρο μόλις ένα χρόνο πριν. Ξεχνάμε την Μαρία, που στο κέντρο της Αθήνας, οι άνθρωποι που έπρεπε να την βοηθούν την είχαν πεταμένη, νηστική, βρώμικη, με ανοιχτό σώμα, στον ακάλυπτο!

Ξεχνάμε την ηλικιωμένη κυρία, που πάλι οι άνθρωποι που έπρεπε να την προσέχουν την έθαψαν ζωντανή. Πάντα για τα λεφτά. Η αδελφή αφήνει να σκοτώσουν την μικρότερη της αδελφή. Δάσκαλοι προορισμένοι για να μορφώνουν παιδιά, είναι παιδόφιλοι, κρύβονται πίσω απ’ τις έδρες και κρίνουμε την διαστροφή τους στο διαδίκτυο! Και εμείς; Συνηθίσαμε, μάθαμε, ανεχτήκαμε! Ο σοφός, λέει κάποιος σπουδαίος -που δεν θυμάμαι ποιος, αλλά και δικό μου αποκλείεται να ‘ναι αυτό το περίπλοκο- προβλέπει το κακό. Ο κουτός απλώς το ανέχεται.

Πως λένε άραγε εμάς, που το συνηθίσαμε; Συνενόχους; Συνεργούς; Θύματα ή πάντα ισχύει πως το αθώα θύματα πολύ απλά, δεν υπάρχουν; Και παντού τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα του Πάπα Γρηγορίου του Α’. Οκνηρία, με δαίμονα, λέει, φοβερό όλο δόντια, ουρές και κέρατα, τον Βηλφεγώρ. Αλαζονεία, αμάρτημα με προστάτη τον ίδιο τον πονηρό Εωσφόρο. Η Λαιμαργία του φρικτού Βελζεβούλ, η Λαγνεία του κτηνώδους πρόστυχου Ασμοδαίου, η Απληστία με τον Μαμμωνά, Οργή με τον Σατανά και τέλος Ζηλοφθονία με δαίμονα, το βιβλικό αιώνιο κτήνος, τον Λεβιάθαν. Παραμύθια, μεσαιωνικά, ναι!

Άξια να πυροδοτήσουν τη φαντασία σπουδαίων χολιγουντιανών σεναριογράφων και να φτιάξουν κάποιο θρίλερ, απ’ αυτά που δεν παίρνουν Όσκαρ, αλλά σαρώνουν στα ταμεία. Και μ’ αυτά πάει η θεία Χάρη. Και να την η αιωνία καταδίκη, να διαρκεί όσο μια στιγμή και μια αιωνιότητα, όσο να συναντήσεις δηλαδή, τον δήμιο σου, σε ένα φανάρι. Να χαθείς σε δευτερόλεπτα. Να μισείς. Να κοιτάξεις στο καθρέφτη και το είδωλο σου να ‘χει το πρόσωπο της κακίας που δεν υποπτευόσουν για δικιά σου.

Πιο καθημερινά; Ας δούμε γύρω μας! Φυγοπονία, τεμπελιά, κόσμος να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο, εξυπνότερο, ικανότερο, σπουδαιότερο, πολυτιμότερο, στοχαστικότερο ή ξέρω γω τι. Άνθρωποι που δεν χορταίνουν ποτέ, όχι μόνο τροφή αλλά ένα κενό μέσα τους, σπηλιά όλο έρεβος που δε γεμίζει. Άλλοι έρμαια σεξουαλικών επιθυμιών, χωρίς συναίνεση συντρόφου, αδιάφοροι για κάθε τι εκτός απ’ τον ηδονισμό τους. Και να θέλουν κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο! Περισσότερη εξουσία, δύναμη, λεφτά σε οφ σορ και ξένες τράπεζες, ισόθεη παντοδυναμία.

Και παντού θυμός. Στα φανάρια, στη δουλειά, στο δρόμο, στη διαδήλωση, στην οικογένεια, στο δίκιο και στο άδικο. Και μνησικακία. Να μη ξεχνούν ποτέ, να μη συγχωρούν, να μην ησυχάζουν. Από το πιο στραβό, ελάχιστο βλέμμα μέχρι την προσβολή. Και ζηλοφθονία, για όποιον πετυχαίνει την ελάχιστη αρμονία και δεν τους μοιάζει!

Πολιτικοί να βρίζονται μεταξύ τους στα ίδια τα κόμματα τους ή με τους άλλους. Διανοούμενοι, βουτηγμένοι στην αλαζονεία της σοφίας τους, αυτάρεσκοι μικροί δικτατορίσκοι να καθορίζουν το αλάθητο τους, ως πάπες της γνώσης. Ψευτοδιανοούμενοι να κρίνουν και να επικρίνουν και να κατακρίνουν ό,τι δεν τους μοιάζει, άρα τους απειλεί, ενώ ευαγγελίζονται μια διαφορετικότητα, που είναι απλό καθρέφτισμα του ειδώλου τους σε φαιδρό ναρκισσιστικό κάδρο.

Καλλιτέχνες πραγματικά σπουδαίοι, έτοιμοι να πουλήσουν τη ψυχή τους στο διάβολο ντυμένο μ’  όποια στολή ακόμη και αυτή των Ναζί, για τον σπουδαίο -ακόμα λίγο- ρόλο, όπως στο Μεφίστο του Κλάους Μαν. Σταρλετίτσες, πρόσκαιρες καλλονές, τυχαία επιτυχημένες, καραγκιοζίσκοι-διασκεδαστές με την απατηλή αίσθησης της αιωνιότητας τους, να διαπράττουν και τα 7 απ’ τα θανάσιμα αμαρτήματα. Θα καίγονταν στην κόλαση, αν αυτή υπήρχε, ο κόσμος γύρω μας. Τώρα όμως, που και αυτή πάψαμε να την πιστεύουμε, άρα δεν έχει λόγο καν ύπαρξης, φλεγόμαστε όλοι, στην άκρη του κόσμου, στο περιθωρίου της εγωκεντρικής μας συνύπαρξης με τους ελαχίστους άλλους.

Ψέματα. Αδιαφορία. Γύρω μας το κακό, σαν τα κεφάλαια της Αποκάλυψης. Μη σεβασμός, σπατάλη της φύσης, της δημιουργίας και της ανθρώπινης υπόστασης. Καταστροφικότατα. Κανένας  σεβασμός της ζωής και καμία αξία για αυτήν. Σκόπιμη αδικία, δίπλα σου, σε σένα απ’ την εξουσία, την πολιτική, το κοινοβούλιο, τις ειδήσεις των 8, το αφεντικό, το δημόσιο, τον εραστή, την οικογένεια. Ο σχεδιασμός του εξευτελισμού της αξιοπρέπειας με ταπεινά κίνητρα πλουτισμού και δύναμης και εξουσίας, είναι το κακό.

Και το κακό είναι εδώ! Ζει μαζί μας, κάθεται στον καναπέ, καιροφυλακτεί ξάγρυπνο πάνω απ’ το κεφάλι μας τη νύχτα. Είναι το τυχαίο και το αιφνίδιο στο δρόμο, στο ασανσέρ, στο σχολειό. Είναι το μαύρο που απλώνεται παντού γύρω. Και δυστυχώς, ανοίξαμε τα σπίτια διάπλατα να εισχωρήσει μέσα, αντί να κλειδώσουμε τις πόρτες μας, να βάλουμε έπιπλα από πίσω, να κρεμάσουμε ακόμα και σκόρδα στους τοίχους και να φράξουμε τις χαραμάδες. Είναι σαν εκείνο το θρίλερ, που το κακό ήταν παιδί και παρακάλαγε για λίγη συμπόνια, ώστε να του ανοίξεις να κοιμηθεί μαζί σου. Μόνο που εκείνο το διαβολικό μόρφωμα, ο δαίμονας, σαν βρήκε αγάπη ημέρωσε. Εμείς τώρα πια δεν έχουμε τίποτα να δώσουμε να το χορτάσουμε. Παρά μόνο να σκύψουμε το κεφάλι στην εξουσία του.

Και να σκεφτείτε ότι δεν πιστεύω καν σε αυτά!  Όμως η ριζωμένη μου χριστιανική παιδεία, η αταβιστική μου ορθόδοξη φοβία και ενοχικότητα, κάνουν καλά τη δουλειά τους, όσον αφορά στον τρόμο. Όσον αφορά στην σωτηρία μου, με εγκαταλείπουν. Γιατί και ο Παράδεισος την αποφεύγει την Ομόνοια, το κέντρο, το σκοτάδι και το κρύο της συνεχούς μας φτωχοποίησης και εσωτερικής εξαθλίωσης απ’ την πολύ συνήθεια και οι άγγελοι εδώ έχουν βελόνες στις φλέβες και σκούρα δέρματα και ρημάζουν αβοήθητοι σε δρόμους και γαντζώνονται σε ψεύτικους σωτήρες και είναι για πάντα πρόσφυγες του και αυτοεξόριστοι.

Και ναι, ξέρω, η ανθρώπινη βία είναι παλιά «όσο η Βαβυλώνα και διαβολική όσο η Κόλαση», μόνο που λέω πως εγώ τώρα ζω τη ζωή και απλά δεν την αντέχω…