Και δεν αναφέρομαι μόνο στην πόλεμο του Ιράκ. Μιλάω για την αμερικάνικη τρομοκρατία δεκαετιών, από τον προηγούμενο αιώνα. Με την παρακολούθηση πολιτών, τον στιγματισμό και τη φυλάκιση των αντιφρονούντων. Και φυσικά την επικοινωνιακή τρομοκρατία. Ειδησεογραφική ή μυθοπλασίας. Που ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου εξελίχθηκε σε επιστήμη.

Αποσιώπηση γεγονότων, καταστροφολογία, αποδοχή της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίων και δημιουργία ενός πέπλου σκιάς και τρόμου με τον κάθε ένα υποψήφιο εχθρό του δημοκρατίας. Λογικό, για να καταπολεμήσουμε την πιθανότητα κατάλυσης της δημοκρατίας την καταλύουμε από μόνοι μας.

Στον ίδιο ρυθμό το Χόλιγουντ και η τηλεοπτική παραγωγή με άλλοθι τις πραγματικά προσεγμένες παραγωγές τους. Που όμως καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή. Με θεαματικές εκρήξεις, αργή κίνηση ή φρενήρη δράση και άλλοθι το «έλα μωρέ μια ταινία είναι». Στις οποίες το Γκουαντάμο και τα βασανιστήρια δικαιολογούνται, 8 στους 10 ισλαμιστές εμπλέκονται σε συνομωσίες ενώ ακόμα και μέσα στις ίδιες τις αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες υπάρχει κλίμα αμφιβολίας. Με δυο τρεις να είναι κρυφοί συνεργάτες του εχθρού.

Δε θα αρνηθώ ότι υπήρξα φανατικός, δηλαδή μιλάμε για εντελώς εθισμένος, και με το «24» και με το «Homeland» και με το τεχνικά άψογο οσκαρικό «Zero Dark Thirty» με τη σύλληψη του Μπιν Λάντεν. Όμως μερικά πράγματα γίνονται μπούμερανγκ. Πώς έγιναν μπούμερανγκ τα κολλητηλίκια της αμερικάνικης κυβέρνησης με τον Σαντάμ και με διάφορους άλλους που αφού τους «εκπαίδευσε», όταν σταμάτησαν τα αμοιβαία συμφέροντα έγιναν εχθροί;

Το ίδιο και με την επικοινωνία. Ο δημόσιος αποκεφαλισμός των αμερικάνων δημοσιογράφων είναι μόνο ένα παράδειγμα. Ανάλογο με τη μετάδοση του απαγχονισμού του Σαντάμ. Η οπτική προπαγάνδα των Τζιχαντιστών ακολουθεί πλέον όλα τα αμερικάνικα τρικάκια. Όπως έγραψε πρόσφατα επισημαίνοντας τα παραπάνω και η Πόπη Διαμαντάκου στην Καθημερινή: «Ηδη κυκλοφόρησε στο Ιντερνετ στις αρχές του καλοκαιριού ένα εξωφρενικά βίαιο φιλμάκι κατασκευασμένο από τις δυνάμεις των τζιχαντιστών του Ιράκ και της Συρίας (ISIS), όπου η χρήση των ειδικών εφέ, της αργής κίνησης και του μοντάζ εμφανίζει χολιγουντιανή τελειότητα. Αλλωστε, τιτλοφορείται «The Clanging of the Swords IV», όπου ο λατινικός αριθμός λέγεται ότι παραπέμπει στις συνέχειες των χολιγουντιανών blockbusters. Δολοφονικό μένος σε συνέχειες.»

Σε έναν αέναο κύκλο αίματος και βίας που θα τολμούσα να πω, ότι στο βάθος περισσότερο εξυπηρετεί παρά ενοχλεί τους Αμερικάνους. Προσφέροντας τους το απόλυτο άλλοθι για ακόμα πιο απροκάλυπτες παραβιάσεις δικαιωμάτων, και παρεμβάσεις σε εμπόλεμες ζώνες. Με άλλοθι την εξισορρόπηση αλλά ουσιαστικό κίνητρο το δικό τους κέρδος. Εξ’ άλλου, το σινεμά και η πολεμική βιομηχανία ήταν πάντα δύο από τις πιο επικερδείς επιχειρησεις των Η.Π.Α.

Και δύο από τους κυριότερους πυλώνες της διατήρησης της υπάρχουσας τάξης πραγματων. Αρκεί να υπάρχουν θύτες και θεατές. Η τρίτη λέξη, τα θύματα, είναι η τελευταία που απασχολεί τις Η.Π.Α.