Χρυσό. Παντού χρυσό. Διασχίζοντας τους διαδρόμους του «Quai d’ Orsay», του Μεγάρου όπου στεγάζεται το γραφείο του Υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γαλλίας η πρώτη σκέψη που μου περνάει από το μυαλό είναι ότι σίγουρα οι τοίχοι γύρω μου μπορούν να καλύψουν ένα μεγάλο μέρος του χρέους της Ελλάδας.
Πίσω από τις κόκκινες βελουτέ κουρτίνες, σαν αυλαίας θεάτρου φαντάσου τες, ο Γάλλος Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Thierry Repentin μας περιμένει να παίξουμε το γνωστό μονόπρακτο «Ζήτω Ευρώπη!». Στην ατζέντα της συζήτησης βρίσκεται το Εράσμους, το πρόγραμμα διασυνοριακής κινητικότητας φοιτητών και εκπαιδευτικών για σπουδές, διδασκαλία και πρακτική. Η εκδήλωση στην πραγματικότητα είναι από αυτές που γίνονται απλά για να γίνονται, περισσότερο για να φανεί στα μίντια ότι υπάρχει διάλογος με τη νεολαία παρά για την ουσία. (Ευρωεκλογές έρχονται κιόλας μην το ξεχνάμε…)
Πως βρέθηκα εγώ εκεί; Έχοντας πραγματοποιήσει και πρόγραμμα σπουδών αλλά και πρακτικής στο Παρίσι, μάλλον το προφίλ μου έδειχνε στους διοργανωτές ότι κοιμάμαι και ξυπνάω ευγνωμονώντας την Ευρώπη που με έστειλε να τρώω μπακέτα και καμαμπέρ κάτω από τον Πύργο του Άιφελ. Φευ!
Βρίσκω το καρτελάκι της Ελλάδας και παίρνω τη θέση μου στο οβάλ τραπέζι ανάμεσα στους εκπροσώπους και των υπόλοιπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βγάζοντας το σημειωματάριό μου από την τσάντα μου πέφτει η προκήρυξη που μου είχαν μοιράσει το ίδιο πρωί μαθητές Λυκείου, οι οποίοι βρίσκονται σε καταλήψεις, κινητοποιήσεις και αποκλεισμό των σχολείων τους μετά τις ρατσιστικές απελάσεις δύο μαθητών στην Αρμενία και το Κόσοβο.
Η συζήτηση ξεκινά με τον Υπουργό να πλέκει το εγκώμιο της Ευρώπης και να μας απευθύνει το ερώτημα αν το πρόγραμμα μας βοήθησε να νιώσουμε Ευρωπαίοι (!) Οι αρχικές τοποθετήσεις των εκπροσώπων που βρίσκονται στο τραπέζι κινούνται στην ίδια εγκωμιαστική χροιά με τους περισσότερους όμως να παραδέχονται ότι δεν νιώθουν Ευρωπαίοι πολίτες.
Όταν έφτασε η σειρά μου να τοποθετηθώ, ο Υπουργός μου έκανε πάσα καλωσορίζοντας την Ελλάδα στην προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ. Ένα ειρωνικό χαμόγελο μου ξέφυγε αυθόρμητα προϊδεάζοντας τον έμπειρο συνομιλητή μου για την τοποθέτηση που θα ακολουθούσε.
Γιατί ναι, μπορεί να βρέθηκα εγώ και άλλοι πολλοί στη Γαλλία εκμεταλλευόμενοι ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα αλλά είμαστε εδώ κυρίως λόγω της κρίσης για την οποία ευθύνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Με ένα πρόγραμμα που η υποτροφία του δεν καλύπτει ούτε τα έξοδα μετακίνησης, ούτε τα μηνιαία έξοδα ενός φοιτητή, ο οποίος τελικά αναγκάζεται να δουλεύει παράλληλα και τις περισσότερες φορές «μαύρα» (Ναι, ναι… Συμβαίνουν και στην Ευρώπη αυτά!).
Συνεχίζοντας την επιχειρηματολογία κάποια στιγμή με διακόπτει για να υπενθυμίσει ότι μπορεί να υπάρχει η κρίση αυτή τη στιγμή αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τους λόγους που δημιουργήθηκε η Ευρώπη κι έτσι πλέον ζούμε σε ένα ευρωπαϊκό παράδεισο με ανοιχτά σύνορα που μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε όπου θέλουμε.
Για ποια ανοιχτά σύνορα μιλάμε ακριβώς, τον ρωτώ. Ποια Ευρώπη των ανοιχτών συνόρων; Αυτών των συνόρων που έχουν βαφτεί με αίμα χιλιάδων μεταναστών, με πιο πρόσφατη την περίπτωση της νήσου Λαμπεντούζα στην Ιταλία; Μιας Ευρώπης-φρούριο, που εξοπλίζει τη Frontex, χτίζει τείχη στον Έβρο, συντηρεί κολαστήρια στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως στην Αμυγδαλέζα και πραγματοποιεί εκατοντάδες απελάσεις καθημερινά; Αυτός είναι ο ευρωπαϊκός παράδεισος;
Η απάντηση; Ότι είμαστε όλοι μαζί στο ίδιο καράβι. Άραγε του περνάει από το μυαλό ότι το καράβι μπορεί να λέγεται «Τιτανικός»;
Η διαδικασία τελειώνει. Αναμνηστικές φωτογραφίες και χαιρετούρες. Όταν έφτασε η σειρά μου να μου σφίξει το χέρι κοντοστάθηκε. Με κοίταξε, μου χτύπησε την πλάτη «πατ πατ» και μου είπε με συμπόνια «καλό κουράγιο στην Ελλάδα». Είναι η επίσημη θέση του;
Φεύγοντας για το σπίτι διαβάζω την προκήρυξη που μου είχαν μοιράσει το πρωί οι μαθητές. Παλεύουν για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, μίσος, ομοφοβία και ρατσισμό. Σκέφτομαι ότι οι κοινωνίες δεν αλλάζουν μέσα σε οβάλ γραφεία τεχνοκρατών, ούτε με «πατ πατ στην πλάτη». Οι κοινωνίες αλλάζουν στο δρόμο, με αγώνες. Τις αλλάζουν αυτά τα παιδιά…
Λοιπόν; Μήπως ήρθε η ώρα και για σένα να αποφασίσεις; Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις;
