Υπάρχει ένα νησί στο ανατολικό Αιγαίο, που συνδυάζει με έναν πρωτόγνωρο τρόπο, την πυκνή βλάστηση που εκτείνεται σε καταπράσινες πλαγιές, πεύκα και αμέτρητες κουμαριές, με τις απέραντες παραλίες με τα βότσαλα, το χαλίκι και τα κρυστάλλινα νερά.
Θα μου πείτε, ότι κι άλλα νησιά στην Ελλάδα είναι εξίσου πλούσια σε αντιθέσεις και γραφικά τοπία, που μοιάζουν σαν να ξεπήδησαν από τις σελίδες του περιοδικού “National Geographic”.
Κι όμως, το νησί αυτό έχει κάτι το ξεχωριστό, κάτι που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο νησί, όσο κι αν ψάξεις, κάτι που ο άνθρωπος αναζητά, όταν αρχίσει να διακρίνει πάνω του τα πρώτα σημάδια του γήρατος, ενώ εκείνος θέλει όσο τίποτε άλλο να κρατηθεί στη ζωή και να ρουφήξει κάθε σταγόνα από το νέκταρ της.
Ικαρία ή αλλιώς το νησί που φαίνεται να έχει ανακαλύψει το ελιξίριο της νεότητας, το μυστικό της μακροζωίας και της ανεξάντλητης ευτυχίας καθώς οι κάτοικοί του ζουν πολλά χρόνια, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες, πίνοντας δυνατό κόκκινο κρασί, γνωστό από τον Όμηρο ως “Πράμνειος Οίνος”, χορεύοντας τον Ικαριώτικο χορό, απολαμβάνοντας τον έρωτα και αφιερώνοντας καθημερινά χρόνο για το καθιερωμένο “ραχατιλίκι” ή αλλιώς την ξεκούραση που είναι σήμα κατατεθέν των αργών και ανέμελων ρυθμών με τους οποίους κυλά η ζωή.
Όλοι οι Ικαριώτες, από εκείνους που μένουν στον Άγιο Κήρυκο μέχρι τα ορεινά χωριά των Ραχών, συναντιούνται μετά την εργασία στα παραδοσιακά καφενεία για τάβλι, καφέ, καλαμπούρι και κουβεντολόι λίγο μετά τη δύση του ηλίου.
Τότε είναι που ανοίγουν όλα τα μαγαζιά στο νησί καθώς οι κάτοικοι του ξεχωριστού αυτού νησιού έχουν θεσπίσει τα δικά τους ωράρια.
Κάτι θα ξέρουν εκείνοι, αφού είναι αυτοί που έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ μακροζωίας κάνοντας ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να μιλούν για εκείνους χαρακτηρίζοντάς τους ως “αιωνόβιους”, που φαίνεται να προκάλεσαν τόσο πολύ τη συμπάθεια του “γέρο-χρόνου”, ο οποίος συμφώνησε να μην τους αγγίξει ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Και περνάνε χρόνια πολλά, χρόνια ξέγνοιαστα, ερωτικά, πλούσια σε συγκινήσεις, υπέροχα, μοναδικά.
Περίμενα να πεθάνω, αλλά απλώς δεν συνέβαινε. Άρχισα να ασχολούμαι πάλι με τον κήπο μου, φύτεψα λαχανικά, ξυπνούσα αργά, δούλευα στους αμπελώνες μέχρι το μεσημέρι και μετά το φαγητό ξεκουραζόμουν. Τα βράδια περπατούσα ως την ταβέρνα όπου έπαιζα “πόρτες” και έπινα κρασί με φίλους μέχρι τα μεσάνυχτα
…δηλώνει ένας κάτοικος του νησιού σε παλιότερο άρθρο της εφημερίδας “Το Βήμα”, ο οποίος είχε διαγνωστεί κάποτε με καρκίνο στον πνεύμονα και οι γιατροί του έδιναν λίγους μόλις μήνες ζωής.
Κι όμως, απέδειξε ότι “το λέει η ψυχή” των Ικαριωτών και έτσι κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο ακολουθώντας τους ρυθμούς της ικαριώτικης καθημερινότητας.
“Τρέφομαι με τρόφιμα ντόπιας παραγωγής, με λαχανικά που φυτεύω στον κήπο μου, αρκετό ψάρι και λίγο κοτόπουλο. Το πρωί δεν πίνω καφέ, αλλά φασκόμηλο με αγνό ικαριώτικο μέλι. Αλλά εγώ νομίζω ότι το σημαντικότερο πράγμα που με κρατάει δυνατό είναι το κρασί που φτιάχνω μόνος μου και πίνω αρκετό”
…προσθέτει και “γελάνε και τα μουστάκια του”.
Έτσι είναι οι Ικαριώτες. Γλεντάνε ως το πρωί, δεν παίρνουν χάπια, δεν κάνουν γυμναστική ούτε και δίαιτα, αλλά ζουν ως τα εκατό, είναι υγιέστατοι και κάνουν άφθονο σεξ ως τα βαθιά γεράματα, όπως είχε αναφερθεί και στην τηλεοπτική εκπομπή “60 Minutes”, του αυστραλιανού δικτύου NINE πριν από λίγα χρόνια.
Τι να είναι άραγε αυτό που κάνει αυτούς τους ανθρώπους να ζουν για τόσα χρόνια χωρίς ίχνος προβλήματος και με το χαμόγελο να είναι μόνιμα εγκατεστημένο στα χείλη τους;
Μην είναι ο καθαρός αέρας, τα φρέσκα λαχανικά, το φρέσκο γάλα κατσίκας;
Μην είναι η πλούσια ερωτική ζωή μέχρι τα βαθιά γεράματα;
Μην είναι ο παραδοσιακός ελληνικός καφές στη χόβολη με τη συνοδεία λουκουμιού τριαντάφυλλο;
Μην είναι οι “κάμποι, τα βουνά και οι ραχούλες”;
Ό,τι κι αν είναι, ένα είναι σίγουρο: ότι οι Ικαριώτες έχουν γερή κράση και θα συνεχίσουν να έχουν, όσο ζουν ατενίζοντας το Αιγαίο και παίζοντας κυνηγητό με τη ζωή η οποία τελικά είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή!
Το λένε άλλωστε και οι ίδιοι πίνοντας νερό- ή μάλλον κόκκινο κρασί-στο όνομα του φημισμένου αυτού “Νησιού της Νιότης”.
Και αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, ε, κάτι παραπάνω θα ξέρουν…
Και θα χορέψουμε μαζί κι οι δυο, το σκοπό τον ικαριώτικο
Θα γλεντήσουμε, θα μεθύσουμε, τους καημούς θα λησμονήσουμε
Μες στην Ικαριά, μια γλυκιά βραδιά θα το κάψουμε με τα βιολιά…
