Ο Κωσταντίνος Μπογδάνος έχει περάσει ένα καλοκαίρι στη πρώτη γραμμή της ενημέρωσης του ΣΚΑΪ.
Και να οι πολιτικοί, να οι αναλύσεις, δώστου οι οικονομικοί συντάκτες, πάρτου οι ανταποκριτές! Χαμός γινόταν! Θα μου πεις, άμα γίνονταν χαμός γιατί δεν ασχολιόσουν να γράψεις καμία αράδα, που τον έφαγαν τα στούντιο και τα πλατό τον μαύρο συνάδελφο καλοκαιριάτικα!
Ε, δεν ασχολιόμουν! Κάτι τα μπάνια του λαού, κάτι η καλοκαιρινή ραστώνη, κάτι άλλο που μου πέφτει βαρύς ο Μπογδάνος με άδειο στομάχι, δεν έγραψα! Κι όμως, στο τέλος του καλοκαιριού, σύσσωμο το γραφείο ταλανίζεται από έναν έντονο προβληματισμό, ενώ εγώ κοίταζα –με χαμηλωμένη φωνή, συντετριμμένα ας το παραδεχτώ, διότι είμαι του ρηχού και του μπαμ life style- τις ειδήσεις του Μπογδάνου.
Πάνω στο γραφείο από πλέξι γκλας, το διάφανο και πολύ μοντέρνο, που αποτελεί μέρος του σκηνικού, ο πολύ άνετος παρουσιαστής έχει ακουμπήσει ένα κίτρινο αντικείμενο. Το κοιτάμε καλά! Το εξετάζουμε από κοντά και από μακριά! Ω! Ναι, αναφωνούμε!
Ο δημοσιογράφος έχει φέρει την μπανάνα του για τις υπογλυκαιμίες στο διάλειμμα!
Γιατί μη μας πεις κυρ Κωσταντίνο μου πως δεν είναι μπανάνα αυτή… δηλαδή, να μη σώσω να προσφαΐσω τα φτωχικά λαδερά μου, που έφερα ο Ταπερίστας και εγώ απ’το σπίτι… (εγώ σήμερα σπανακόρυζο, εσύ;)…
