Λίγες ημέρες μετά το Δεκαπενταύγουστο. Η ζέστη στους δρόμους της Αθήνας, αφόρητη και οι λιγοστοί πεζοί σπεύδουν να αναζητήσουν την πλησιέστερη σκιά για μια στιγμιαία ανάσα υποτυπώδους δροσιάς. Περιπλανιέμαι κατά μήκος του σταθμού της Κηφισιάς περιμένοντας υπομονετικά τον “Ηλεκτρικό” για να φτάσω στον προορισμό μου και να ανοίξω το κλιματιστικό στο τέρμα.
Κι εκεί που κάθομαι, έρχεται ξαφνικά στο μυαλό μου ένα άρθρο που είχα διαβάσει πρόσφατα για την ιστορία του Αστικού Σιδηροδρόμου και την επίσημη λειτουργία του δρομολογίου Αθήνα-Κηφισιά, που ξεκίνησε για πρώτη φορά σαν σήμερα. 17 Αυγούστου του έτους 1957.
Ατμοκίνητος αρχικά και ηλεκτροκίνητος, στη συνέχεια, ο σιδηρόδρομος συνέδεσε την Αθήνα με τον Πειραιά, που μέχρι τότε το μόνο μέσο συγκοινωνίας για τη συγκεκριμένη απόσταση ήταν οι άμαξες.
Έπειτα από ανεπιτυχείς προσπάθειες ανάθεσης του έργου, το αναλαμβάνει τελικά ο άγγλος επιχειρηματίας, Εδουάρδος Πίκερινγκ, ο οποίος αρχίζει σχεδόν αμέσως την εφαρμογή των σχεδίων για την υλοποίηση της σταδιακής κατασκευής του έργου, που θα αποτελούσε κάτι καινοτόμο και ρηξικέλευθο για την εποχή του.
Κλείνω τα μάτια και λίγα λεπτά αργότερα, έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από την ημέρα της λειτουργίας του εν λόγω δρομολογίου. Φαντάζομαι κυρίες με ρούχα της εποχής να στέκονται με περηφάνια και καμάρι στην αποβάθρα περιμένοντας να επιβιβαστούν στα βαγόνια για να πραγματοποιήσουν το παρθενικό τους δρομολόγιο με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, στη διαδρομή Αθήνα-Κηφισιά.
Παιδιά με μαλλί της γριάς στο ένα χέρι και από το άλλο να κρατούν το χέρι της μαμάς ή του μπαμπά ανυπομονώντας να αντικρίσουν το περιβόητο τρένο, που έμοιαζε με αυτά που έβλεπαν σε φωτογραφίες και στην τηλεόραση. Φωνές, γέλια, κουβέντες, ενθουσιασμός και η γλυκιά αίσθηση της αναμονής, όλα μαζί να βιώνονται την ίδια στιγμή.
Ωστόσο, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου της εποχής, μέχρι να αποπερατωθεί το όλο εγχείρημα, έλαβαν χώρα μια σειρά από σημαντικές επιμέρους ενέργειες που σταδιακά οδήγησαν στην επιτυχή υλοποίηση της δέσμευσης που είχαν αναλάβει πριν οι ΕΗΣ (Ελληνικοί Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι) για βελτίωση της υπάρχουσας γραμμής και επέκτασης της υπόγειας σήραγγας ως το σταθμό “Αττική” με διπλή γραμμή για να ενωθεί ο Ηλεκτρικός με την Κηφισιά, με υπόγειο σταθμό κάτω από την “Ομόνοια”.
Ακολουθεί η ηλεκτροδότηση του σιδηροδρόμου και το έτος 1950, οι ΕΗΣ συνεχίζουν τα σχετικά έργα, που καταλήγουν σταδιακά το 1957 με τη λειτουργία του σταθμού της Κηφισιάς. Έτσι, η συγκοινωνία από Πειραιά μέχρι Κηφισιά με τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο είναι πλέον πραγματικότητα.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή του, από το 1869 που εγκαινιάστηκε έως και σήμερα, ο σιδηρόδρομος έζησε στιγμές μεγαλείου, αλλά και αρκετές συμφορές. Μετέφερε βασιλείς, υψηλούς επισκέπτες, έδωσε το παρόν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, μετέφερε στρατιώτες πολέμου, βομβαρδίστηκε και επέζησε, πραγματοποιώντας εκατομμύρια δρομολόγια, που εξυπηρέτησαν δισεκατομμύρια επιβάτες και η ζωή του ανθρώπου βελτιώθηκε σημαντικά.
…από κάπου ακούγεται ο ήχος του τρένου, προαναγγέλλοντας την είσοδό του στην αποβάθρα εντός των επομένων λεπτών. Ανοίγω τα μάτια μετά από ένα σύντομο νοερό ταξίδι στο χρόνο. Τόσο, όσο χρειάστηκε για να περιμένω στην αποβάθρα για τον επόμενο συρμό. Έτος 2014. Δρομολόγιο Κηφισιά-Αθήνα.
Τόσα χρόνια μετά κι όμως, όσο κι αν τα πάντα γύρω έχουν αλλάξει, κάτι πλανάται ακόμη στην ατμόσφαιρα που θυμίζει έντονα την αίγλη εκείνης της εποχής και όλα τα συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού που συνδέονται με την πρώτη επίσημη λειτουργία του παραπάνω δρομολογίου.
“Επόμενος σταθμός, Ομόνοια”, ακούω να αναγγέλλει από το ηχείο του βαγονιού η χαρακτηριστική γυναικεία φωνή, που σχεδόν όλοι μας λατρεύουμε να μισούμε.
Ώρα να κατέβω. Καλή η αναδρομή σε επιτεύγματα παλαιότερων εποχών, αλλά η ζέστη εν τω μεταξύ έχει κάνει ανησυχητικά αισθητή την παρουσία της καθιστώντας αδύνατο να συνεχίσω περαιτέρω τη σχετική ονειροπόληση. Τρέχω να ανοίξω το κλιματιστικό.
Αθήνα-Κηφισιά, μια ανάσα, δρόμος…
