Κυριακή και Wembley Stadium. Όχι, δεν έχω πάει για αγώνα ποδοσφαίρου. Είμαι εκεί γιατί τα τελευταία χρόνια το NFL (National Football League) διοργανώνει έναν, και από φέτος δύο, αγώνες της season στο Wembley του Λονδίνου. Έτσι δίνει την ευκαιρία σε όποιον Αμερικάνο έχει ξεμείνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού να μπορεί να ζήσει μια μέρα όσο πιο red, white and blue γίνεται σε ένα περιβάλλον με τσάι και intellectual προφορά.
Ωραία και τι σχέση έχω εγώ με αυτό το άθλημα; Πέρασα όλα μου τα χρόνια στην Αθήνα πριν φύγω για Λονδίνο στα 17 μου. Έτσι όπως περπατούσα στο Freshers’ Fair την πρώτη μου φορά, πετυχαίνω έναν παίκτη της American Football ομάδας του πανεπιστημίου. Μου μιλάει, μου προτείνει να γραφτώ στην ομάδα. Λίγο η επιθυμία του να δοκιμάσω κάτι καινούργιο στο Λονδίνο, λίγο η γυμναστική, λίγο τα pads που φοράς, θεώρησα καλή ιδέα να το προσπαθήσω. Για ένα 6μηνο παθιάστηκα.
Δεν ήμουν αστέρι, εντάξει. Για starting benchwarmer με είχαν, αλλά το γούσταρα πολύ. Μια μέρα μου έρχεται ένα mail από τον προπονητή με ένα αρχείο συνημμένο. 65 slides με ανοίγματα και στρατηγική για τον αγώνα και όλα αυτά απ’ έξω. Τελικά από εκεί που το αντιμετώπιζα ως ένα άθλημα με 11 παίκτες από τη μια και 11 από την άλλη με στόχο η μπάλα να φτάσει, με όποιον τρόπο γίνεται, στην άλλη πλευρά του γηπέδου, το άθλημα πήρε τη μορφή μιας πιο γρήγορης και κουραστικής παρτίδας σκάκι. Υπάρχει στρατηγική για το κάθε play που παίζεται και η επιτυχία του βασίζεται και στους 11 παίκτες που το εκτελούν. Εκείνη είναι η στιγμή που αγάπησα αυτό το άθλημα και αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά.
Τον Φεβρουάριο της πρώτης χρονιάς τελικά είχα αφήσει τις προπονήσεις μιας και είδα ότι δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για μπάλα (και όχι την τελείως στρογγυλή) αλλά παρ’όλα αυτά συνέχιζα να παρακολουθώ την αγαπημένη μου ομάδα. Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκα μπλεγμένος με αυτό το άθλημα και στο Wembley κυριακάτικα.
Αυτή τη φορά είχα αποφασίσει να αφήσω το διάβασμα σε δεύτερη μοίρα, μιας και ποιός ξέρει που θα βρίσκομαι του χρόνου τέτοια μέρα, και να απολαύσω το NFL International Series στο έπακρο. Έφτασα εκεί λοιπόν κάνα 2ωρο πριν τον αγώνα με σκοπό να πάω επιτέλους στο tailgating party που δεν είχα επισκεφτεί ποτέ. Το tailgating, όπως μου είχε εξηγήσει ένας Αμερικάνος συμπαίκτης μου πριν από δύο χρόνια, είναι το barbecue που ξεκινάει στις 11 περίπου το πρωί, την ημέρα του αγώνα, στο οποίο πίνεις, τρως, συζητάς και παίζεις και καμιά πάσα με δυο-τρεις άκυρους που μόλις γνώρισες επειδή φορούν την φανέλα της ομάδας που υποστηρίζεις (αλλά δεν είναι και απαραίτητο). Budweisers λοιπόν και burgers/hot-dogs για όλους και λίγο pizza για κάτι χορτοφάγους σαν και εμένα. Βασικός κανόνας για τα tailgating party είναι ότι όσο πιο πολλούς rednecks έχει, τόσο καλύτερο το tailgating (βλ. ψήσιμο, μπύρα και κρέας). Στο Λονδίνο υποθέτω είναι πιο κυριλέ η κατάσταση βέβαια, άλλα κάποια στιγμή θα ήθελα να δω έναν αγώνα στον Αμερικάνικο νότο, αρκεί να μην πιάσω κουβέντα για πολιτική.
Pre-game show και απ’ όλα. Σαν να βλέπεις αγώνα στην Αμερική. Μίνι-συναυλία και αμερικάνικος ύμνος από Ne-Yo και ο αγγλικός από μια Βρετανή τραγουδίστρια όπερας πριν τον αγώνα (είπαμε, Αγγλικό class) και βλέπεις τους San Francisco ‘49ers να πατάνε τους Jacksonville Jaguars. Σημαιούλες, μαζορέτες, όλα σε κάνουν να μεταφερθείς πραγματικά.
Όταν τελειώσει ο αγώνας μετά από κάνα 3ωρο (και αν δεν έχεις φύγει πιο νωρίς για να αποφύγεις τον συνωστισμό στο τρένο) ξεκινάει ο μεγάλος δρόμος της επιστροφής. Η όλη διαδικασία δεν γίνεται πιο εύκολη μετά από αρκετές Budweisers, αλλά μετά από τρίτη χρονιά στο Wembley για NFL έχεις αρχίσει να συνηθίζεις αυτό που ακολουθεί. Ξέρεις όμως ότι δεν μετανιώνεις τίποτα. Ακόμα και ο αγώνας να μην ήταν καλός, η όλη ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο φοβερό Wembley αξίζει και χωρίς τη συνοδεία ενός καλού αγώνα.
Το american football έχει πιο πολλά να προσφέρει από αυτό για το οποίο φημίζεται, το ξύλο. Έχει ταχύτητα, στρατηγική και θέαμα. Αξίζει να δεις έναν αγώνα για το όλο πακέτο που θα σου προσφέρει και οι Αμερικάνοι εξ’ άλλου θα χωρέσουν όπου μπορέσουν το θέαμα. Θα χαθείς στην αρχή, αλλά θα συνηθίσεις κατά τη διάρκεια. Θα γελάσεις, θα αγχωθείς, θα τσαντιστείς, θα πανηγυρίσεις, αλλά εν κατακλείδι θα τρέψεις και το μικρό αμερικανάκι που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
