Ολίγη θεωρητικούρα, πριν πάμε στο ψωμί της ιστορίας.
Οι “φυλές” είναι κοινωνικές ομάδες που διακρίνονται από κοινά χαρακτηριστικά και προτιμήσεις. Εξωτερική εμφάνιση, χόμπι, μουσική κλπ. κλπ. Κάποτε κρατούν πολύ (βλέπε βλαχοροκάδες) και κάποτε τις τρώει το σκότος εντός εξαμήνου (βλέπε μοϊκάνια).
Και είναι και μερικές που υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί τις φτιάξαμε στα γραφεία μας εμείς οι δημοσιογράφοι. Το έχω κάνει κι εγώ στο απώγειο της lifestyle δημοσιογραφίας (στα ninenties δηλαδή), το κάνουν ακόμη σε κάποιες ιστοσελίδες που θεωρούν ότι έτσι θα “πιάσουν τη νεολαία”.
Καλή τύχη τους εύχομαι, ιδίως τώρα που η κουλτούρα είναι τόσο θραυσματική. Χώρια που η μουσική (ουσιαστικός παράγων για τα ελληνικά δεδομένα) έγινε απόλυτη σούπα και δεν καθορίζει πια πρόσωπα και συνειδήσεις.
Οπότε; Οπότε, μια και τις καινούριες φυλές δεν τις βλέπω να πολυέρχονται, ας πάμε σε εκείνες που μας αποχαιρέτησαν. Έψαξα την κεφάλα μου και βρήκα 10+1, τις παρακάτω:
1) Οι καρεκλάδες
(Όσο κι αν προσπαθεί ο Τόνι Σφήνος)
2) Οι βλαχοροκάδες
(Όσο κι αν προσπαθεί ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
3) Οι mods
(Λέγεται πάντως ότι συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται στη Λάρισα)
4) Τα κιουράκια
(Ακόμη κι ο Robert Smith δεν είναι κιουράκι πλέον)
5) Τα ίμο
(Ως και ξύλο στο Σύνταγμα πρόλαβαν να φάνε τα δόλια)
6) Τα μοϊκάνια
(Ούτε ένα φεγγάρι δεν κράτησαν)
7) Τα σκίνια
(Τα ξυρισμένα κεφάλια, μείνανε…)
8) Τα φρικιά
(Jimi is dead man, Janis is dead, long ago)
9) Οι έντεχνοι
(Δόξα τω Θεώ)
10) Οι ρέϊβερς
(Ενώ οι γκοθάδες ζουν και βασιλεύουν)
10+1) Οι χίπστερς
(Εντός ολίγου…)
