Ο Brian Molko και η παρέα του έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές το ελληνικό κοινό.

Θες επειδή οι Placebo ξέρουν τη συνταγή για όμορφα radio friendly κομμάτια; Θες επειδή βρίσκονται στο προσκήνιο εδώ και 18 χρόνια; Θες επειδή στην Ελλάδα δε γνωρίζουμε πάνω από 5-6 συγκροτήματα; Όπως και να έχει, η επιστροφή τους από τα μέρη μας, για μια ακόμη φορά συγκίνησε ιδιαίτερα τους εγχώριους μουσικόφιλους.

Η επιλογή του ανοιχτού χώρου του Ειρήνης και Φιλίας αποδείχτηκε σωστή, μιας και στο μεγαλύτερο μέρος του είχες καλή οπτική της σκηνής, ενώ και ο ήχος ήταν αρκετά καλός.

Παρότι προσωπικά περίμενα λιγότερο κόσμο, μιας και είναι αρχές Αυγούστου, 8000 νοματαίοι παρευρέθηκαν για να χειροκροτήσουν το αγγλικό σχήμα.

Οι Sigmatropic, παρότι φάνταζαν ως μια καλή ιδέα σα support, δεν κατάφεραν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού, με μονάχα ένα πολύ μικρό μέρος του να τους χειροκροτεί, με τη συντριπτική πλειοψηφία να αδιαφορεί. Και εδώ που τα λέμε, το σχήμα δεν είχε την απαραίτητη ενέργεια.

Όσο περνούσε η ώρα, η ανυπομονησία του κόσμου για τους Placebo ήταν φανερή, με τις εν δυνάμει “ρουβίτσες” να ξεσηκώνονται και να ουρλιάζουν κάθε φορά που κάποιος τεχνικός της μπάντας ανέβαινε στη σκηνή.

Η αρχή έγινε με τα “B3” και “For What It’s Worth”, με τους παρευρισκόμενους να ενθουσιάζονται, όχι τόσο με τις εναρκτήριες επιλογές, όσο με το γεγονός πως έβλεπαν ξανά τους alternative ήρωές τους.

Ο Molko επισκίαζε την υπόλοιπη μπάντα, όπως είναι λογικό, αλλά ως συνήθως ήταν απόμακρος και πολύ τυπικός. Για του λόγου το αληθές, επειδή δε γίνονταν ιδιαίτερες παύσεις προκειμένου να απευθυνθεί στο κοινό, μέσα σε σχεδόν μιάμιση ώρα έπαιξαν 19 κομμάτια!

Το live σε γενικές γραμμές ήταν καλό, απλά το πόσο καλό έπαιζε από διάφορους παράγοντες. Αν ήταν πχ η πρώτη φορά που τους έβλεπες, σίγουρα άξιζε! Αν ήταν η πέμπτη, είδες ξανά το ίδιο μοτίβο μαζί με κάποια νέα κομμάτια. Αν είσαι 20 χρονών, σίγουρα δε σε νοιάζει το ότι υπήρξαν πολλές ελλείψεις από το ένδοξο παρελθόν της μπάντας, ενώ αν άκουγες Placebo από τα πρώτα τους βήματα, θα γέλαγες με κάποιες από τις (pop) επιλογές τους.

Για την ιστορία, το setlist είχε ως εξής:
B3
For What It’s Worth
Loud Like Love
Allergic (To the Thoughts of Mother Earth)
Every You and Every Me
Scene of the Crime
A Million Little Pieces
Rob the Bank
Too Many Friends
Space Monkey
One of a Kind
Exit Wounds
Meds
Song to Say Goodbye
Special K
The Bitter End
Running Up that Hill (Kate Bush cover)
Post Blue
Infra-Red

Εν κατακλείδι, μια πετυχημένη εμπορικά συναυλία, η οποία παρότι άκρως αναμενόμενη σε ότι αφορά την εξέλιξή της (είπαμε άλλωστε πως οι Placebo δε φημίζονται για τα live τους), ευχαρίστησε την μεταμοντέρνα alternative μάζα.

Η επιλογή της Didi λοιπόν ήταν “safe” και της βγήκε. Άλλωστε, μετά το στραπάτσο που έφαγε με τα τελευταία “festival” (τα εισαγωγικά διόλου τυχαία), οι επιλογές οφείλουν να καλύπτουν τουλάχιστον τα έξοδα του όλου event.

Βέβαια “safe” το έπαιξε η εταιρεία λίγες μέρες πριν και σε ότι αφορά τους HIM, στους οποίους όμως δε δόθηκαν δημοσιογραφικά πάσα, διότι το live έγινε sold out. Τουτέστιν, αυτό που θα ισχύει μάλλον από εδώ και πέρα στο Stage Volume 1, είναι πως οι συναυλίες θα καλύπτονται μονάχα αν έχουν περισσέψει εισιτήρια. Ναι, σωστά σκέφτηκες. Στην Ελλάδα βρίσκεσαι ακόμα.

 

*Ο Στέφανος Στεφανόπουλος γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δε γράφει για αυτή (στο rockway.gr), αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε να παριστάνει τον dj, παρότι το πτυχίο του τον θέλει κοινωνιολόγο, σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Δε συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.