Το τεύχος Αυγούστου του NEWPOSTER κυκλοφόρησε
Μέσα σε ποια συναισθήματα βουτά όταν ανεβαίνει πάνω στη σκηνή; Ποια ταξίδια ξεκινά και ποιος ο τελικός προορισμός; Και με τα λιμάνια, τι γίνεται; Σφυρίζουν ασφάλεια ή περιπέτεια; «Φεύγω, πάνω στη σκηνή, φεύγω για μέρη μακρινά. Δεν θα στα πω» θα απαντήσει. Κι ύστερα θα πιάσει την κιθάρα του. Ένα τραγούδι για τον Αίολο. Να ’ναι απάνεμα αυτά τα λιμάνια…
– Ποια είναι «η άλλη πλευρά της Ελλάδας»;
Την αγαπάω την Ελλάδα. Στα δικά μου μάτια δεν είναι μόνο η χώρα των περιβόητων λαϊκών μαγαζιών με το λουλουδοπόλεμο, τις χαρτοπετσέτες και τη φράση «greek, μουζάκα, τζατζίκι, φουστανέλα». Είναι κάτι πέρα απ’ όλα αυτά. Είναι κυρίως η Ελλάδα των μεγάλων ποιητών, η Ελλάδα των Κατσιμιχαίων, η Ελλάδα των μεγάλων συνθετών, όπως ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης, η Ελλάδα του rock and roll και του Σιδηρόπουλου.
– Σε πληγώνουν τα σχόλια του ξένου Τύπου για την Ελλάδα;
Νομίζω ότι εμείς οι ίδιοι κάνουμε κακό στην Ελλάδα και όχι τα Μέσα. Τα τελευταία χρόνια οι ξένοι βρήκαν την ευκαιρία να πουν διάφορα άσχημα για εμάς. Ότι είμαστε τεμπέληδες, ότι χρωστάμε και χίλιες δυο άλλες ιστορίες. Τα Μέσα, βέβαια, που αναπαράγουν όλες αυτές τις ειδήσεις δεν είναι και τόσο σοβαρά. Περισσότερο γραφικά θα τα χαρακτήριζα και ο πολύς κόσμος δείχνει να μην τα πιστεύει.
Υπάρχει αλληλεγγύη μέσα στην τέχνη;
Η τέχνη έχει μοναχική πορεία και αυτή η μοναξιά της είναι απαραίτητη. Δεν είναι αυτοσκοπός της η συσπείρωση ή η συνένωση. Όταν προκύπτει, όμως, είναι όμορφο πράγμα. Η αλληλεγγύη και η συσπείρωση είναι το υπ’ αριθμόν ένα ζητούμενο της κοινωνίας, όχι της τέχνης.
– Πώς βρεθήκαμε υπό καθεστώς κρίσης;
Η κρίση ξεκίνησε 30 χρόνια πριν, εμείς δεν την καταλάβαμε. Όλη αυτή η ευμάρεια που ζούσαμε τόσα χρόνια ήταν μια πολύ μεγαλύτερη κρίση -ηθική, κοινωνική, πνευματική, συναισθηματική- από αυτήν που ζούμε σήμερα. Τριάντα χρόνια τώρα «τρώγαμε» το παραμύθι. Υπήρχε όλο αυτό το σαθρό οικοδόμημα του υποτιθέμενου life style: κοπέλες και αγόρια να μοιάζουν όλοι μεταξύ τους, να παίρνουμε καταναλωτικά δάνεια, να έχουμε τριπλά αυτοκίνητα και εφτά σπίτια με πισίνα για να είμαστε ανταγωνιστικοί μεταξύ μας. Τα ουσιώδη τα ξεχάσαμε. Μία από τις πιο σοφές και χιουμοριστικές ατάκες που άκουσα τον τελευταίο καιρό είναι ότι «όλη η Ελλάδα είναι ΠΑΣΟΚ».
– Η νεοπλουτίστικη νοοτροπία μας έφερε δηλαδή σε αυτή την κατάσταση;
Η νοοτροπία με την οποία συνδεθήκαμε τα τελευταία 30 χρόνια. Η νοοτροπία του «όποιος είναι λίγο λαμόγιο και μάγκας μπορεί να κάνει την κολεγιά με τα Δημόσια και να βγάζει λεφτά». Πιστέψαμε ότι είναι μάγκας όποιος μπορεί να κλέψει χωρίς να τον πιάσουν. Όποιος παίρνει δάνεια αβέρτα ή όποιος ζει με δανεικά. Όλο αυτό το ολοκαύτωμα που ζούμε λοιπόν σήμερα είναι απόρροια αυτής της νοοτροπίας. Αν βρούμε τρόπους να συνυπάρξουμε, μπορεί η κρίση να μας βγει και σε καλό. Γιατί εμείς είμαστε μονίμως μέσα στον τσακωμό και την κριτική. Αν δεν βρούμε κάποιον να τσακωθούμε, είμαστε ικανοί να τσακωθούμε με τον εαυτό μας, κοιτώντας στον καθρέφτη.
– Έπεσες στην παγίδα του «φαίνεσθαι»;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πέσει στη λούμπα αυτή. Για να μην αδικήσω κάποιους, σίγουρα θα υπάρχουν και εξαιρέσεις, είναι πολύ μικρή, όμως, αυτή η μερίδα ανθρώπων. Έχω δει καλλιτέχνες να μπαίνουν σε χώρους, έχοντας πάρει προκαταβολικά την αμοιβή τους, να ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή να παίξουν και να λένε στους σερβιτόρους «αφήστε τα παιδιά που δεν έχουν χρήματα να μπουν μέσα». Την αμοιβή τους, όμως, την έχουν πάρει από πριν. Θέλω να σου πω, δηλαδή, ότι είμαστε και τέτοιοι τύποι. Large με τα λεφτά των άλλων. Και λίγο επαναστάτες και λίγο λαμόγια ταυτόχρονα. Κάποια στιγμή νομίζω πως όλοι πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
– Ποιο είδος μουσικής σε αφήνει τελείως αδιάφορο;
Δεν μπορώ να ταιριάξω με τη μουσική αυτή που παίζεται στις λαϊκές πίστες, όπως ονομάζονται σήμερα. Αισθάνομαι ότι δεν με αφορά αυτό το είδος, με πιάνει πονοκέφαλος με τη μουσική που παίζεται στα μπουζούκια. Γενικά, με ενοχλεί το λαϊκό που δεν είναι λαϊκό. Κάποιοι αυτού του είδους το «λαϊκό» το χαρακτηρίζουν «σκυλάδικο». Είναι άδικος, όμως, αυτός ο χαρακτηρισμός κυρίως για τα τόσο συμπαθή τετράποδα.
– Χρειάζονται ταμπέλες στη μουσική;
Δεν συμφωνώ καθόλου με τις ταμπέλες στη μουσική. Για παράδειγμα, τον όρο του «έντεχνου» και του «άτεχνου» δεν μπορώ να τον καταλάβω. Η μουσική είναι μουσική, οι στίχοι στίχοι και το τραγούδι τραγούδι. Τώρα, αν αυτό το τραγούδι έχει ως αποτέλεσμα να γλυκάνει λίγο την ψυχή των ανθρώπων, νομίζω ότι κατακτά ένα μεγάλο στόχο. Αυτό είναι για μένα η μουσική. Η εξωτερίκευση μιας ενέργειας που είναι διάχυτη μέσα από ανθρώπους που έτυχε να έχουν κάποιες πιο ευαίσθητες κεραίες από άλλους.
– Υπάρχουν συνταγές στην τέχνη;
Δεν υπάρχει καμιά συνταγή. Όποιος ψάχνει για συνταγές στην τέχνη, ας ασχοληθεί με τη μαγειρική.
– Ποιον θα όριζες ως σκοπό της τέχνης σου;
Να δίνει ένα ερέθισμα στην ψυχή, να την ταρακουνάει. Από μικρό παιδί με βοηθούσε η τέχνη, με ισορροπούσε, με έκανε να έρθω στα ίσια μου.
– Σε φόβισε αρχικά η μοναχική πορεία που ακολούθησες μετά τους «Πυξ Λαξ»;
Από κανέναν μας δεν υπήρχε η φοβία του τι θα γίνει μετά το συγκρότημα, γιατί ήμασταν από πριν απόλυτα βέβαιοι ότι η προσωπική μας πορεία δεν θα ξεπερνούσε με τίποτα όλο αυτό που συνέβη με το συγκρότημα.
– Γιατί αποφάσισες να κάνεις πιο επιλεκτικές μουσικές εμφανίσεις;
Κάποια στιγμή γενικά πρέπει να σταματάμε. Να παίρνουμε και λίγο απόσταση. Η απόσταση, εκτός από την αναπλήρωση δυνάμεων, που είναι απαραίτητη στους καλλιτέχνες, σου δίνει τη δυνατότητα να ξαναδείς τα πράγματα με άλλο μάτι. Πιο αντικειμενικά.
– Όταν ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή, πού ταξιδεύεις;
Φεύγω σε διάφορα μέρη. Δεν θα στα πω. Είναι μακρινά αυτά τα μέρη (γέλια). Τα λιμάνια αλλάζουνε, όπως πολλά πράγματα στη ζωή μας. Τα λιμάνια γίνονται φουρτούνες και οι φουρτούνες είναι τα λιμάνια.
– Για ποιο λόγο θα εγκατέλειπες το τραγούδι;
Αυτό εξαρτάται από το στόχο που έχει θέσει ο καθένας από πριν. Αν ο στόχος που έχεις είναι να βγάλεις απλά χρήματα, τότε σταματάς εύκολα. Αν ο στόχος που έχεις είναι πολύ πιο ουσιαστικός και σημαντικός για την ψυχή σου, τότε τίποτα δεν μπορεί να σε επηρεάσει. Όλη αυτή την υπερβολή που έχουμε ως λαός, με τις βαρύγδουπες εκφράσεις και την απολυτότητα που μας χαρακτηρίζει, ας την κόψουμε λίγο. Η ουσία είναι ο διπλανός μας. Ένα βλέμμα που θα μας πείσει και ένα ζεστό άγγιγμα. Αυτό και τίποτ’ άλλο.
– Αποφεύγεις να δίνεις συχνά συνεντεύξεις;
Αντίθετα, για τα δικά μου μέτρα, θεωρώ ότι μιλάω πολύ. Θα δώσω συνέντευξη όταν έχω βγάλει ένα νέο δίσκο ή όταν έχω μια καινούργια ματιά πάνω στα πράγματα. Ειδάλλως, αισθάνομαι και λίγο «μαϊντανός» μετά. Βάλε και λίγο αλατοπίπερο και γίνεσαι μια πρώτης τάξεως σούπα.
– Είμαστε πολιτισμένοι; Σεβόμαστε τους καλλιτέχνες μας;
Αυτούς που αγαπάμε πολλές φορές θέλουμε και να τους σταυρώσουμε. Και δεν είναι μόνο ελληνικό αυτό το φαινόμενο. Ως λαός έχουμε ένα α΄ επίπεδο πολιτισμού, γενικά θα έλεγα ότι στο σύνολο φέρουμε ένα μαγικό φως. Έχουμε ρίζες και γνώσεις, αλλά έχουμε και την απληστία και την αλαζονεία του νεοέλληνα. Περνάνε στο DNA μας τεράστια κείμενα που έρχονται από την αρχαιότητα και πάνω σ’ αυτά τα κείμενα έχει δομηθεί ολόκληρη η φιλοσοφία του δυτικού πολιτισμού. Και εμείς τι κάνουμε; Έχουμε την αλαζονεία να χύνουμε πάνω σ’ αυτά τα κείμενα ουίσκι και γαρύφαλλα. Μετά τα βάζουμε όλα αυτά μαζί σ’ ένα μπλέντερ και ό,τι βγει. Μπορεί να βγει και Πάολα, ξέρω εγώ; (γέλια)
– Πώς κρίνεις την πορεία της δισκογραφίας σήμερα;
Δισκογραφία στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Έχει ατονήσει τόσο πολύ, που έχει φτάσει πια να είναι σχεδόν μηδαμινή. Κάποια στιγμή, πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν οι νέοι άνθρωποι. Να καταλάβουν ότι όταν «κατεβάζεις» τσάμπα μουσική, εκείνη την ώρα κάνεις μια παράνομη πράξη. Καταλαβαίνω ότι οι δίσκοι είναι ακριβοί, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν ότι μιλάμε για «κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων». Όταν καταλάβουμε, λοιπόν, ότι το πνευματικό δικαίωμα του δημιουργού είναι το ίδιο σημαντικό με την πίτσα, τότε θα έχουμε κάνει ένα επίτευγμα ως λαός. Έρχονται οι πολιτικάντηδες να σου πουν «α! αυτό είναι η ελευθερία του κόσμου, δεν μπορούμε να το αγγίξουμε». Αυτή είναι η εύκολη λύση για να «βαρέσουν» και άλλα μέτρα. Κοπανάνε αυτοί μέτρα και σου λένε «άσε, μη θυμώσουμε τώρα τον κόσμο και γι’ αυτό». Όλες οι εύκολες λύσεις θα βρεθούνε σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη, την Ελλάδα. Όλες οι εύκολες λύσεις είναι εδώ. Τουλάχιστον, ας βρούμε έναν τρόπο να τις κάνουμε εξαγωγή. «Εδώ οι καλές, οι εύκολες λύσεις!».
– Ποια είναι η γνώμη σου για όσους μας κυβερνούν;
Οι πολιτικοί που μας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια είναι ο αφρός που εμείς επιλέξαμε. Το δικό μας καζάνι βράζει και βγάζει αυτούς. Αυτοί, λοιπόν, όσο και να μη μας αρέσει τώρα το αποτέλεσμα, είναι η εικόνα μας στον καθρέπτη. Προσωπικά, ποτέ δεν ενεπλάκην με την πολιτική και τα κόμματα. Θεωρώ ότι όλη αυτή η ιστορία με τα κόμματα στην Ελλάδα ανακυκλώνει μόνο ένα ερώτημα: «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;». Δεν θέλω να συμμετάσχω σε αυτήν την τρέλα. Για μένα είναι σαφές. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αρεστοί, ψηφίζονται και τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβερνούσαν για πάρα πολλά χρόνια το 90% του ελληνικού πληθυσμού, ήταν αυτοί που γούσταρε ο λαός. Δεν τους έβαλε κανείς με το ζόρι να τους ψηφίσουν.
– Πώς σχολιάζεις τους καλλιτέχνες που τραγουδούν για πολιτικά κόμματα;
Αυτό δεν είναι κακό. Εμείς τη μουσική μας παίζουμε και όπου μας καλέσουν, θα πάμε. Έχω τραγουδήσει πάρα πολλές φορές για το ΚΚΕ. Από την άλλη μεριά, είναι προφανές ότι έχεις και μια συμπάθεια στο κόμμα για το οποίο θα πας να τραγουδήσεις. Κάποια κοινά ιδεολογικά μετερίζια, ας πούμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ταυτίζεσαι ή ότι συχνά δεν διαφωνείς μαζί τους. Εγώ, δυστυχώς, δεν έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια μία συνολική πολιτική πρόταση που να με πείσει. Δεν έχω πειστεί εντελώς από κανέναν τους, παρά τις συμπάθειες που έχω. Είναι, τελικά, ζητούμενο αυτό το αυτονόητο σε αυτήν τη ρημάδα τη χώρα. Να ακούσεις κάτι και να πεις «ναι, ρε παιδί μου, αυτός ο άνθρωπος μιλάει λογικά».
Ο Φίλιππος Πλιάτσικας κυκλοφόρησε το νέο του δίσκο «Η Άλλη Πλευρά του Μπλε» από τη Feelgood Records όπου περιλαμβάνει νέες ηχογραφήσεις, καθώς και αποσπάσματα από την πρόσφατη ευρωπαϊκή περιοδεία της παράστασής του «The other side of Greece». Παράλληλα, όλο το καλοκαίρι θα κάνει προγραμματισμένες συναυλίες μαζί με τον Μπάμπη Στόκα σε όλα τα μέρη της Ελλάδας και στην Κύπρο. Επιπλέον, από κοινού με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας θα παρουσιάσει στο Ηρώδειο την παράσταση “The other side of Greece”, το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου.
