Χυδαίο πορνό δεν είναι αυτό με τα παρτουζώματα και τα ξεκωλίκια. Αυτό έχει πλάκα, κάβλα και σε χαλαρώνει. Χυδαίο πορνό είναι να βλέπεις κροίσους κωλόπαιδα να εκτοξεύουν για επίδειξη στις παραλίες της Μυκόνου κι όχι μόνο, πανάκριβες σαμπάνιες που είναι φτιαγμένες για εκλεπτυσμένη απόλαυση κι όχι για να βρέξεις σαν πλουσιόβλαχος, κωλαράκια wanna be βιζιτούδων. Που δεν έχουν καν την αξιοπρέπεια να παραδεχτούν ότι είναι πουτάνες, αλλά δηλώνουν κοσμικές. Και να ζηλεύεις σαν θεατής που δεν είσαι εκεί. Kριτικάροντας ταυτόχρονα την Τζούλια Αλεξανδράτου που αν μη τι άλλο το μπουκάλι της σαμπάνιας το αξιοποίησε δημιουργικά και έδωσε χαρά σε όλους μας.
Yπάρχει μια αριστουργηματική σκηνή στο βιβλίο «Αμερικάνικη Ψύχωση» του Μπρετ Ίστον Έλις. Mε τον ήρωα, έναν σούπερ γιάπι της κοινωνίας των εκλεκτών και ταυτόχρονα ψυχοπαθή δολοφόνο, να βγάζει κοροϊδευτικά εκατοδόλαρα και να τα κουνάει επιδεικτικά μπροστά στους ζητιάνους. Εκείνοι να χαίρονται ότι πρόκειται να τους τα δώσει κι αυτός σαρκαστικά να τους κλωτσάει βάζοντάς τα ξανά στην τσέπη του.
Δεν έχω πρόβλημα με τους πλούσιους. Αν και λογικά θα έπρεπε γιατί μαθηματικά, στην πλειοψηφία τους, ο πλούτος τους έχει δημιουργηθεί πάνω στην εκμετάλλευση του εργάτη, την κομπίνα και τη διαφθορά. Το θέμα είναι ταξικό κι εκεί πάνω δεν σηκώνει κουβέντα. Έχω όμως πρόβλημα με την χυδαία επίδειξη της ανωτερότητας τους, μέσα από την επίδειξη του χρήματος.
Θυμάμαι κάτι εστιατόρια στη Ρουμανία που σπούδαζα, όπου το να ακουμπήσεις στο τραπέζι ένα πακέτο Marlboro ήταν «σήμα» του ότι “τα έχεις”, κι όλες οι πουτάνες στην πέφτανε στη στιγμή. Αυτό που γίνεται τώρα με τα πανάκριβα smart phones, επιδεικτικά αφημένα στο τραπέζι ή στο μπαρ, για να πάρουν πρέφα όλοι ότι το έχεις το χρήμα.
Θυμάμαι επίσης κάτι άλλο για το οποίο έχω πολλές φορές τσακωθεί με τη μητέρα μου. Την άρνηση της να αφήσει πουρμπουάρ. Όχι από τσιγκουνιά ή έλλειψη καλών τρόπων. Αλλά γιατί το θεωρεί πράξη απαξίωσης του σερβιτόρου. Ναι, ξέρω πως οι σερβιτόροι περιμένουν σαν τρελοί το πουρμπουάρ για να τα βγάλουνπέρα. Όμως κατά πόσο απέχει η ευγένεια από τη ζητιανιά; Τη στιγμή που αυτά τα έξτρα λεφτά θα έπρεπε να τους τα δίνει ο εργοδότης τους, που τους ξεπατώνει ανασφάλιστους;
Για να πάει κι αυτός σε κάποιο νησί και να αρχίζει να ραίνει με ακριβές σαμπάνιες φτηνά κωλαράκια. Για να αισθανθεί την δύναμη και την εξουσία της λιπαρής του ύπαρξης, που δεν έχει καμία άλλη ποιότητα για να αισθανθεί υπερηφάνεια.
Πολλά χρόνια πριν, τρώγαμε με τη Μαλβίνα μεζέδες σε μια μοδάτη ελληνική ταβέρνα. Ενθουσιασμένος ο ιδιοκτήτης από την παρουσία μίας celebrity στο μαγαζί του, άρχισε μετά τα ντολμαδάκια και τα τζατζίκια να μας κερνάει τη μία σαμπάνια Moet μετά την άλλη. Η Μαλβίνα πήγε να πάθει εγκεφαλικό από τη βλαχιά. «Καμιά ρετσίνα δεν παίζει εδώ μέσα;» του λέει κι ο άλλος συγκοπή γιατί μάλλον κατάλαβε το υπονοούμενο.
Η κρίση μας έλεγαν, θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι μας μεταμόρφωσε σε τουμπανιασμένα αμάξια. Αυτά τα φλασάτα σαν πάρτι μπουρδέλου που οδηγούν κάγκουρες με μια γκόμενα δίπλα και τσιτάρουν τα σκυλάδικα από τα πειραγμένα ηχεία της κούρσας, για να μην υπάρξει άνθρωπος που να μην προσέξει την παρουσία τους. Μόνο που φίλε μου, ο μόνος άνθρωπος που ψοφάει για να προσέξουν την παρουσία του, είναι αυτός που δεν την έχει και δεν έχει καν την υποδομή για να την υποστηρίξει. Και βαφτίζει τη γελοιότητα σε ανέμελο life style.
Οι κοσμικές εξτραβαγκάντζες στα πρόσφατα πάρτι της Μυκόνου δεν με ενοχλούν τόσο όσο η δημόσια επίδειξη του τσομπάνη στην παραλία. Ναι σίγουρα κι αυτές προκλητικές αποδείχτηκαν ειδικά σε εποχές κρίσης, εφ’ όσον σαν πάρτι ξεκίνησαν αλλά κατεληξαν με τιμές πριβέ γκαλά όπερας στη Metropolitan. Με λίγο διαφορετικό ρεπερτόριο. Μπίζνα η οποία απλά γύρισε όπως ήταν αναμενόμενο σαν μπούμερανγκ, ειδικά όταν κάποιοι πήγαν να “τα μαζέψουν”. Όσοι θέλουν να υποστηρίξουν αρπαχτές σαν πελάτες, προκειμένου να δούνε τα πρόσωπά τους στα κανάλια, πρώτο τραπέζι πίστα, δικαίωμά τους, επιλογή τους, πρόβλημά τους και μαλακία τους.
Του Αντώνη Ρέμου όμως ακόμα μεγαλύτερη όταν κουβαλάει από το γηροκομείο τον Χούλιο Ιγκλέσιας με 1000 ευρώ το τραπέζι, και η γερόντισα επειδή έχει ξεχάσει να πάρει τα χάπια της, φωνάζει στον κόσμο “σκάστε” (λες και νόμιζε ότι τον κάλεσαν στην Επίδαυρο). Κι ο Αντωνάκης να κάνει χιουμοράκι σαν προτηγανισμένη πατάτα, για τις σαμπάνιες και τα καραγκιοζιλίκια που έκανε πέρσι στο Nammos.
Εκεί που γίνεται δικό μου πρόβλημα όμως όλη αυτή η ιστορία, είναι όταν αυτή η “ελίτ”, με τα κακομαθημένα παιδιά τους, έρχονται δίπλα μου στην παραλία, τουλάχιστον σε αυτή που παράνομα δεν έχουν μετατρέψει σε ιδιωτική με ξαπλώστρες των 300 ευρώ. Μεθυσμένοι με αυτή τη μέθη όχι της χαράς, αλλά ενός ευνουχισμένου Διονύσου. Που αποφάσισε ότι η ευφροσύνη που προκαλεί το κρασί, συγκρίνεται με την αγορά ενός Prada ή ενός Gucci. Mε κοιτάζουν υποτιμητικά επειδή φοράω μαγιό από το Zara, χαζογελάνε με την «φτήνια» του look μου, κι όση ώρα εγώ μετράω τα ψιλά στην τσέπη μου αν μου φτάνουν για φραπέ, εκτοξεύουν πανάκριβες σαμπάνιες για να δείξουν ότι μπορούν.
Κι ο serial killer φίλε μου γι αυτό δολοφονεί. Για την ηδονή του να αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει, να απολαμβάνει τον πόνο του άλλου και κανείς να μην τον πιάνει. Το life style από μόνο του, δεν είναι μια καταραμένη έννοια όπως πολλοί, άλλου τύπου κομπλεξικοί θέλησαν να μας «διδάξουν». To life style του μπουχέσα με το μοδάτο μαγιό, που πετάει σαμπάνιες σε γκόμενες επειδή αλλιώς καμία δεν θα του καθόταν να τη πηδήξει, είναι serial killing. Kαι απειλή βιασμού μαζί. Γιατί αυτός είναι ο τρόπος σου να μου δείξεις πόσο εύκολο σου είναι να με πηδήξεις όποτε θες. Με την προστασία των μπάτσων, των δικαστών, των πολιτικών και δεν ξέρω τι άλλο, που γνωρίζει κι ενίοτε εκβιάζει ο μεγαλοεπιχειρηματίας μπαμπάς σου.
Με την υποστήριξη της Ελλάδας, που ζει σαν ντρογκαρισμένη πουτάνα, το δικό της μύθο. Φορώντας σκισμένο καλσόν και παραπατώντας πάνω σε φθαρμένες γόβες με σπασμένα τακούνια.
