Το ότι στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, βασιλεύει η παράνοια και ο φασισμός, είναι γνωστό. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, έχει γεννηθεί μια νέα μορφή φασισμού, αυτή των social media που με την πρώτη σταγόνα βροχής, μερικοί τα βάζουν με το Θεό, όπως κάποτε ο Μητσοτάκης που τα έριχνε στον Ανδρέα για τον καύσωνα.
«Τεςπα» που γράφουμε εν συντομία στο… φουμπού και στο τουίτερ. Δυο λόγια θέλω να πω για τον κακό χαμό και για την επανίδρυση του κράτους που επιχειρήθηκε από κάποιους -και ήταν και πολλοί, αυτό είναι το τραγικό- όταν είδαν τον προπονητή της εθνικής Εφήβων στο μπάσκετ να… σκοτώνει στο ξύλο ένα 17χρονο… αγγελούδι.
Η κάμερα, λοιπόν, έπιασε τον Ηλία Παπαθεοδώρου, αυτόν τον σάτυρο προπονητή που μπροστά του ο παιδόφιλος Σειραγάκης του Ρεθύμνου είναι σαν τον σπορτ Μπίλι, να χειροδικεί, να… κάνει αγνώριστο από το ξύλο τον Κόνιαρη, να τον στέλνει στη μάνα του αγνώριστο, να του τραβάει το στόμα στο σβέρκο και να τον μελανιάζει από τα μπουκέτα.
Αυτά βεβαίως δεν συνέβησαν ποτέ, απλά οι επαναστατημένοι Έλληνες που είδαν μια τρίχα του Κόνιαρη να σηκώνεται από τον αέρα που σήκωσε η «σφαλιάρα» του Παπαθεοδώρου, ξεσπάθωσαν και δεν άντεξαν την τρελή παραφωνία μέσα σε αυτό το κράτος δικαίου, αξιοπιστίας και δικαιοσύνης.
«Κι επειδή; Tι σημαίνει αυτό;» μπορεί να πει σηκωμένος ο οργίλος οπαδός, ο «έχων γνώμη για τα πάντα εκτός από αυτά που κάνουν άλλοι για την ίδια μου τη ζωή». Τι «επειδή;» θα του απαντήσω «ρε κακόμοιρε»;
Εχεις ιδέα από μπάλα, μπάσκετ και γενικά από ομαδικά αθλήματα; Εχεις πρωταγωνιστήσει ποτέ, εκτός από το ματς που δίνεις κάθε μέρα με… πέντε ορφανά; Μάλλον όχι.
Τώρα, λοιπόν, που έκατσε η σκόνη και ακόμα και ο ίδιος ο Παπαθεοδώρου παραδέχτηκε ότι αντέδρασε έντονα και υπερβολικά, σαν κανονικός άντρας δηλαδή, λέω τούτο: δεν υπάρχει ομάδα σοβαρή στον πλανήτη γη που να μη φεύγει η χριστοπαναγία σαν τις εκνευριστικές κορόνες του Άδωνι. Κι αν θυμήσω σε κανέναν το παπούτσι που είχε προσγειωθεί στη μάπα του Μπέκαμ και θυμηθούμε τι πάθαιναν τα… χρυσά μωρά του Άγιαξ μόλις έβλεπαν σε απόσταση 100 χιλιομέτρων τον Φαν Γκάαλ, θα πει ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα και διαφορετικά μεγέθη.
Μόνο που ο αθλητισμός -Ελληναρά μου- είναι ο ίδιος παντού. Αν δεν ήταν έτσι, η χρεοκοπημένη Αργεντινή δε θα κοντράριζε στα ίσια την πρώτη δύναμη στον κόσμο.
Και κάτι τελευταίο: ευτυχώς που όλοι εσείς οι κατακρίνοντες, τηρείτε απαρέγκλιτα το savoir vivre στις δουλειές και στο σπίτι σας και ευτυχώς που στη δουλειά δε σηκώνετε μύγα στο σπαθί. Το ότι η οικογένεια Κόνιαρη δεν είπε κουβέντα, δε σας λέει τίποτα ρε ακατοίκητοι;
