Ήταν ένα γκρίζο απόγευμα του Φεβρουαρίου του 2009, όταν η Δρ.Claire Guest, ψυχολόγος και ερευνήτρια στον τομέα της ζωικής συμπεριφοράς, πραγματοποιούσε την καθιερωμένη βόλτα με το σκύλο της στο πάρκο, κάνοντας σκέψεις γύρω από τη δουλειά της και συγκεκριμένα γύρω από το θέμα που την απασχολούσε έντονα το τελευταίο διάστημα. Ένα μακροπρόθεσμο όνειρο, που είχε οραματιστεί εδώ και λίγο καιρό και συγκεκριμένα το κατά πόσο θα μπορούσε να γίνει εφικτό να χρησιμοποιούνται εκπαιδευμένοι σκύλοι για να ανιχνεύουν αρχικά σημάδια του καρκίνου στον άνθρωπο. Ένα σχέδιο, που μέχρι στιγμής, δεν φαινόταν να είναι υλοποιήσιμο καθώς όλες της οι προσπάθειες να βρει υποστηρικτές μεταξύ της επιστημονικής κοινότητας, είχαν πέσει στο κενό. Η ίδια όμως, ήταν πεπεισμένη ότι τα ζώα μπορούσαν να διαισθανθούν ασυνήθη καρκινικά κύτταρα μέσω της μυρωδιάς που αναδύεται από το ανθρώπινο δέρμα, τα ούρα ή ακόμη και την αναπνοή και σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζεται καν να είναι παρόντες οι ασθενείς, καθώς και ένα δείγμα των ούρων και της αναπνοής τους είναι αρκετό για να γίνει ο εντοπισμός τους κρίνοντας από την εκάστοτε αντίδραση των σκύλων.
Η πρώτη της κλινική έρευνα, που δημοσιεύτηκε πέντε χρόνια νωρίτερα, έδειξε ότι όντως ήταν δυνατό να εκπαιδεύσει κανείς σκύλους για την ανίχνευση του καρκίνου σε δείγματα που παρέχονται από τους ασθενείς. Από την εποχή που ξεκίνησε τις έρευνες, το ποσοστό της “ικανότητας ανίχνευσης” των σκύλων, αυξήθηκε αγγίζοντας το 73%. Αλλά και πάλι, όσες προόδους σημείωνε με τα αποτελέσματα της έρευνάς της, ερχόταν σε σύγκρουση με το ιατρικό κατεστημένο μέχρι που και η ίδια είχε αρχίσει να αμφιβάλλει για το αν όντως ήταν εφαρμόσιμο το όραμά της.
Ώσπου ήρθε η απάντηση που περίμενε, ένα βράδυ που επέστρεφε από μια εκδρομή και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου της για να βγει έξω το σκυλί της, η Daisy, ράτσας λαμπραντόρ και εκείνα μιας φίλης της και παρατήρησε ότι η Daisy εξακολουθούσε να παραμένει μέσα στο αυτοκίνητο παρουσιάζοντας φανερά σημάδια ανησυχίας. Ξαφνικά, όρμησε στην αγκαλιά της και άρχισε να χτυπά επανειλημμένα το στήθος της αναγκάζοντάς την Δρ.Guest να την σπρώξει μακριά για να σταματήσει. “Με χτυπούσε τόσο έντονα με το σώμα της, που μου προκάλεσε μελανιές. Η συμπεριφορά της ήταν εντελώς διαφορετική ενώ συνήθως επρόκειτο για ένα ευτυχισμένο σκυλί”, λέει χαρακτηριστικά η Δρ. Guest και συνεχίζει λέγοντας “Εκ των υστέρων, κατάλαβα γιατί αντέδρασε έτσι και θα την ευγνωμονώ μέχρι την τελευταία μου στιγμή, γιατί πραγματικά μου έσωσε τη ζωή. Αργότερα, το ίδιο βράδυ, ψηλαφίζοντας το στήθος μου στη διάρκεια του μπάνιου, αισθάνθηκα έναν εσωτερικό σβώλο που δεν υπήρχε πριν και την επόμενη μέρα επισκέφθηκα αμέσως το γιατρό μου, ο οποίος επιβεβαίωσε αυτό που η Daisy ήθελε να μου δείξει με την ασυνήθιστη συμπεριφορά της. Είχα όγκο στο στήθος και έπασχα από καρκίνο σε αρχικό στάδιο”.
Ευτυχώς για την Δρ. Guest, χάρη στη διαίσθηση του σκυλιού της, πρόλαβε εγκαίρως την επιδείνωση της κατάστασής της και ενέτεινε τις προσπάθειές της για υλοποίηση του αρχικού σχεδίου της για χρησιμοποίηση της διαίσθησης των σκυλιών στην ανίχνευση του καρκίνου. Πλέον, έχει ιδρύσει μια φιλανθρωπική εταιρεία με την ονομασία “Medical Detection Dogs” (ελλ.“Σκύλοι για Ιατρικό Εντοπισμό”) που διαθέτει δώδεκα σκύλους, οι οποίοι προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους από Δευτέρα έως και Παρασκευή, ανιχνεύοντας εγκαίρως καρκινικά κύτταρα και σώζοντας έτσι τη ζωή πολλών ανθρώπων. Ήδη, η Daisy, έχει εντοπίσει πάνω από 500 περιπτώσεις καρκίνου και συνεχίζει απτόητη, όπως και όλα τα υπόλοιπα σκυλιά που έχουν ταχθεί στην υπηρεσία διάσωσης του ανθρώπου.
Γνωρίζαμε ότι ο σκύλος ανήκει στους πιο πιστούς φίλους του ανθρώπου και συνδέεται μαζί του με δεσμούς ανιδιοτελούς αγάπης και πηγαίου ενδιαφέροντος. Τώρα όμως, βλέπουμε ότι είναι σε θέση να σώσει και τη ζωή μας.
Ας το σκεφτούμε, λοιπόν αυτό πιο προσεκτικά βλέποντας με τα μάτια της καρδιάς και δείχνοντάς τους την ίδια αγάπη, η οποία σίγουρα δεν αποδεικνύεται, όσο εξακολουθούν να έρχονται στη δημοσιότητα ιστορίες, όπως αυτή που εκτυλίχθηκε πρόσφατα με τον βάρβαρο τρόπο θανάτωσης ενός αδέσποτου σκυλιού, στα Στύρα Ευβοίας…