«Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη; τι είν’ αυτό, τι είν’αυτό, που κρυφά τις καρδιές οδηγεί κι όποιος το ‘νιωσε το νοσταλγεί; Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη; τι είν’ αυτό, τι είν’αυτό; γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή, της ζωής μας και τέλος κι αρχή; Ποτέ ποτέ κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα»…
Ήταν ο τραγουδιστής της αγάπης, σε μια εποχή που αναρωτιόταν «τι είναι αυτό;» και «που κρυφά τις καρδιές οδηγεί κι όποιος το ‘νιωσε το νοσταλγεί», που η λέξη «σεξ» και η ανάλυση πως θα το κάνεις καλυτέρα ήταν εξωπραγματική εξέλιξη μιας ζωής όλο αθωότητα. Οι άντρες όλοι, σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, θα φλέρταραν με κοστούμια και λευκά πουκάμισα. Οι γυναίκες είχαν σιλουέτες, μαγεία, λεπτές μέσες, φουρό και η επιθετική επίδειξη χαρών ήταν προστυχιά και ασύλληπτη ξεδιαντροπιά. Οι έρωτες πιάνοντας από μια ματιά και δένονταν με βόλτες παράλληλες και ποτέ τέμνουσες. Τα συναισθήματα υπονοούνταν και δεν υποτιμούνταν. Ένας περίπατος κοινός, ένα άγγιγμα, ένα απαλό φιλί στα χείλη, μια αγκαλιά ήταν τολμηρότητα. Και οι γάμοι, όταν γίνονται με το λευκό να δηλώνει αθωότητα και τα στεφάνια ένωση από σατέν ομφάλιο λώρο, κρατούσαν για πάντα. Ήταν μια εποχή που στο περιθώριο φτώχειας, καταφρόνιας, πολέμων, ανέχειας, η νιότη έβρισκε τον τρόπο να συνεχίσει με αρχή την ντροπαλοσύνη, την ποιητικότητα, την ξεχασμένη αθωότητα, την πίστη στο καλό, στο θετικό, στο αύριο, στο σεβασμό για τον σύντροφο. Και κάπου εκεί, υπήρχε και η Ευρώπη! Η Δύση!
Ο Τώνης Μαρούδας, ήταν αυτό! Ο δυτικότροπος τροβαδούρος της αγάπης! Γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1920, στην πλατεία Ομονοίας της Πάτρας. Ήταν παιδί πολύ φτωχής οικογενείας. Μέσα στον ορυμαγδό εκείνων των τρικυμισμένων πολιτικά και κοινωνικά, φυσικά, χρόνων, έχασε τον πατέρα του όταν ήταν μόλις δύο ετών. Χρειάστηκε να δουλέψει από όταν κατάλαβε τον εαυτό του. Βιοπάλη. Μεροκάματο. Το παιδί των θελημάτων. Το ορφανό σαν στίγμα, αφού σταμάτησε το σχολειό και ούτε το δημοτικό δεν τέλειωσε. Άλλη μια ιστορία πίκρας που εξελίσσεται σε προσωπικό θρίαμβο, με όπλα το πάθος και το ταλέντο.
Ο Τώνης έμαθε μόνος του να γράφει και να διαβάζει. Στα ελληνικά και στα γαλλικά. Αυτοδίδακτος στην ξένη γλώσσα, την μιλούσε άπταιστα ώστε να περνιέται ακόμη και για Γάλλος απ’ τους ίδιους. Στα 18, έραψε ένα κατοστάρικο στη φόδρα του σακακιού του και έφυγε ολομόναχος για την Αθήνα. Δούλευε πάντα του ακούραστα, δεν βαρυγκωμούσε ποτέ για κούραση, είχε πάθος και μια βελούδινη φωνή, με Ιταλικές επιρροές στην ερμηνεία, χάρη στα πρώτα ακούσματα της Πάτρας, του μεγάλου λιμανιού προς την Ευρώπη…
Δυο χρόνια, μετά τον ερχομό του στην πρωτεύουσα είναι σταρ. «Εγώ θα κόψω το κρασί», «Δε φταις εσύ», «Λάθος η αγάπη μας», «Γελάς», «Δυο φορές μ’ έχεις γελάσει», «Όνειρα», «Χθεσινή μου άγνωστη», «Απόψε η φαντασία μου γελά».
Το 1957 κυκλοφορεί η ταινία «Το παιδί και το δελφίνι», όπου ο Τωνης Μαρούδας τραγουδά μαζί με την Σοφία Λόρεν –καθιερώνεται τότε εκείνη, παίζοντας την Φαίδρα, με βρεγμένα ρούχα, χωρίς να δείχνει σάρκα, ως παγκόσμιο sex symbol- «τι ‘ ναι αυτό που το λένε αγάπη;». Το τραγούδι πουλάει διεθνώς πάνω από 2.500.000 δίσκους!
Στην προσωπική του ζωή ήταν παντρεμένος με την Ερασμία, για πάντα και είχε δυο γιους τον Τάκη και τον Μιχάλη. Πέθανε στις 22 Ιουλίου 1988 από καρκίνο, αφήνοντας μια απαρηγόρητη οικογένεια και χιλιάδες γυναικεία βλέμματα βουρκωμένα για εκείνον τον ευαίσθητο τραγουδιστή που τους τραγούδησε «αυτά τα μάτια κάπου τα `χω ξαναδεί αυτά τα μάτια που ‘ναι σαν διπλή παγίδα».
Σήμερα θυμόμαστε κάποια τραγούδια, χαμογελάμε αν ακούσουμε κάποια παλιά του ηχογράφηση, αλλά δεν μπορούμε να μην τιμούμε στην μνήμη του, εκείνη την γενιά ανδρών και γυναικών, πατεράδων ή παππούδων μας, πια, μητέρων ή γιαγιάδων, που αγαπηθήκαν βαφτίζοντας τα συναισθήματα τους σε μια καθαγιασμένη, παστέλ αγνότητα…
