“Είμαι στο δωμάτιό μου και μόλις τέλειωσα τα μαθήματά μου γι’αύριο. Επέστρεψα από το σχολείο και έφαγα. Μόνη μου. Όλη την ημέρα ήμουν μόνη μου, γιατί η μαμά λείπει συνέχεια στη δουλειά. Και ο μπαμπάς λείπει, αλλά λιγότερες ώρες. Και παρ’όλο που αισθάνομαι τόσο μόνη μου, θα προτιμούσα να λείπει περισσότερο κι εκείνος. Γιατί, όταν τελειώνει η αγαπημένη του εκπομπή στην τηλεόραση, ξέρω ότι πλησιάζει πάλι η ώρα που θα ακούσω τα βήματά του στο διάδρομο. Η πόρτα του δωματίου μου θα ανοίξει. Κι εγώ θα θέλω να τρέξω να κρυφτώ για να μη με βρει. Θα με βρει όμως. Πάντα με βρίσκει…”
Είναι από εκείνα τα λόγια, που όσο σκληρόκαρδος κι αν είναι κανείς, λυγίζει στο άκουσμά τους. Κυρίως όταν πρόκειται για λόγια που ψιθυρίζει ένα παιδί μόνο του στο σκοτάδι, την ώρα που θα έπρεπε να παίζει ανέμελο μετρώντας τα παγωτά που έφαγε το καλοκαίρι και κάνοντας όνειρα. Πολλά όνειρα. Από εκείνα τα πολύχρωμα, που κάνουν μόνο τα παιδιά, όταν είναι ευτυχισμένα κι όταν νιώθουν ότι αγαπιούνται.
Δυστυχώς όμως, η ζωή δεν είναι για όλα τα παιδιά έτσι. Γιατί υπάρχουν κι εκείνα τα παιδιά, που η οικογενειακή τους εστία είναι μια αγκαλιά που πονάει. Μια αγκαλιά που ανοίγει για να ξυπνήσει στην αθώα ψυχή τους τον τρόμο και τη φρίκη που ψαλιδίζουν όλο το “τούλι” από το όμορφο “φόρεμα” της ζωής αφήνοντας “κουρέλια” να σκεπάζουν το κακοποιημένο τους σώμα και την τραυματισμένη τους ψυχή.
Ο λόγος για τα παιδιά που υφίστανται την ενδοοικογενειακή σεξουαλική κακοποίηση, θύματα της οποίας- σύμφωνα με στοιχεία διαφόρων ερευνών-πέφτει καθημερινά ένα αρκετά υψηλό ποσοστό παιδιών σε όλον τον κόσμο. Παιδιά κλεισμένα στον εαυτό τους, τρομοκρατημένα και πρόωρα ενηλικιωμένα αφού κατά τη διάρκεια της τρυφερής ηλικίας, τους έκλεψαν με βίαιο τρόπο την αθωότητα. Και ο κλέφτης δεν ήταν κάποιος ξένος κι άγνωστος, αλλά ο ίδιος τους ο πατέρας. Αυτός που συνέβαλε στο να έρθουν στη ζωή, είναι αυτός που την αφαιρεί κάθε φορά εκ νέου. Κάθε φορά που ικανοποιεί τις σεξουαλικές του ορέξεις στο ίδιο του το σπλάχνο. Κι όμως, όλα μπορούν να αλλάξουν όταν το παιδί βρει την απαραίτητη τόλμη να καταγγείλει την αποτρόπαια αυτή πράξη και να γλιτώσει από το μαρτύριο της σεξουαλικής κακοποίησης.
Αυτός ήταν ο σκοπός μιας καλλιτέχνιδας από τη Μέση Ανατολή με το ψευδώνυμο “Saint Hoax”, που μέσα από μια πρωτότυπη τεχνική εικονογράφησης δανείστηκε γνωστές φιγούρες του Ντίσνεϋ, όπως τη γοργόνα Άριελ, την πριγκίπισσα Τζασμίν και την “Ωραία Κοιμωμένη” για να προσεγγίσει έμμεσα παιδιά-και ιδίως κορίτσια”-που βιώνουν την κακοποίηση και φοβούνται να μιλήσουν γι’αυτό και να το καταγγείλουν. Μάλιστα, η συγκεκριμένη ιδέα γεννήθηκε με αφορμή την εξομολόγηση μιας φίλης της “Saint Hoax”, ότι επί δεκατέσσερα χρόνια έπεφτε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα της και ποτέ πριν δεν είχε μιλήσει γι’αυτό σε κάποιον, πόσο μάλλον να το καταγγείλει.
Οι εικόνες που φιλοτέχνησε, απεικονίζουν τις παραπάνω ηρωίδες να δέχονται από τον πατέρα τους ένα φιλί που τους προκαλεί απέχθεια και αποστροφή, κάτι που αντανακλάται στα μάτια τους, αν εστιάσει κανείς στο πρόσωπό τους. Οι εν λόγω φωτογραφίες πήραν την ονομασία “Princest Diaries” από τις λέξεις “Princess” και “Inzest”, που σημαίνει “πριγκίπισσα” και “αιμομιξία” αντίστοιχα και δημιούργησε φωτογραφίες που θα κινητοποιήσουν, θα μιλήσουν στην καρδιά των σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών και θα αποφασίσουν επιτέλους να προβούν σε καταγγελία ακόμη και του ίδιου του πατέρα τους προκειμένου να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τη σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα. Κάτω από κάθε φωτογραφία υπάρχει η εξής λεζάντα, η οποία μιλάει όσο χίλιες λέξεις μαζί: “Το 46% των μικρών παιδιών που πέφτουν θύματα βιασμού, βιάζονται από ένα μέλος της οικογένειάς τους. Ποτέ δεν είναι αργά να καταγγείλεις την επίθεση”.
Ήδη η εκστρατεία έχει αποφέρει καρπούς, καθώς μόλις μια μέρα μετά τη δημοσίευση των φωτογραφιών στην ιστοσελίδα που διατηρεί η καλλιτέχνης στο διαδίκτυο, ένα κοριτσάκι της τηλεφώνησε λέγοντάς της ότι οι φωτογραφίες από τη συλλογή των “Princest Diaries” την παρακίνησαν να καταγγείλει τον πατέρα της που την κακοποιούσε σεξουαλικά επί σειρά ετών. “Δάκρυσα από συγκίνηση”, αναφέρει σχετικά η “Saint Hoax” και συνεχίζει προσθέτοντας, “Αν αυτές οι φωτογραφίες καταφέρουν να αλλάξουν έστω και μία ζωή, τότε άξιζε τον κόπο η δημιουργία τους”.
Και δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε από καρδιάς το ίδιο.
Και κυρίως να έρθουν κάποτε οι μέρες, όπου τα παιδιά σε όλον τον πλανήτη θα μπορούν να μεγαλώνουν χαρούμενα κι ευτυχισμένα και θα εισπράττουν μόνο χάδια και φιλιά.
Χάδια που δεν πονάνε. Και φιλιά που δεν αιμορραγούν.
