Θα έλεγε κανείς πως εν έτει 2014, ο μέσος άνθρωπος θα είχε απαλλαγεί από το κέλυφος της σοβαροφάνειας. Επ’ ουδενί…
Ο άκρατος πουριτανισμός που χαρακτηρίζει παλαιές και νέες γενιές, καλά κρατεί. Μπορεί να αυτοχαρακτηριζόμαστε “έξω καρδιά”, μπορεί να το παίζουμε δήθεν χαλαροί και ανοιχτόμυαλοι, αλλά στην ουσία κρύβουμε σκέψεις και συναισθήματα, που ενδεχομένως να ξεδιπλώνουμε πίσω από την ανωνυμία μιας οθόνης.
Όλοι “γαμίκουλες” έως ότου αναδυθεί ο κομπλεξισμός και η ανασφάλεια που μας περιβάλλει. Όλοι απελευθερωμένοι έως ότου χρειαστεί να αναζητήσουμε τη θαλπωρή μιας σχέσης, την οποία με τρομακτική άνεση περιορίζουμε μέσα σε εγωιστικά στεγανά. Συγκαταβατικοί όσο δεν παίρνει, αλλά με ψήγματα αλτρουισμού που εξανεμίζονται σε τυχόν δυσκολίες.
Ένα γένος τίγκα στη μαλακία και στην αμπελοφιλοσοφία (μέλος του και εγώ φυσικά) που αδυνατεί να κατανοήσει την επιλογή, την πρόοδο, την επιθυμία. Πίσω από κλειστές πόρτες λειτουργούμε ενστικτωδώς, ενδίδοντας στην όποια φύση μας, έχοντας στο νου την ασφάλεια που παρέχει ο αυθορμητισμός και η ανάσα του άλλου.
Στον έξω κόσμο όμως, το “είθισται” βεβηλώνει αξίες και αισθήματα, ενώ η λογική της κλειδαρότρυπας καθιστά αδύνατο να αποδεχτείς το ρόλο σου ως ενεργό υποκείμενο και να εναρμονιστείς με τις προσωπικές επιλογές σου.
Όλοι παίζουμε ρόλους προκειμένου να φτάσουμε σε κοινούς στόχους. Ο άνδρας κυνηγός, η γυναίκα ελάφι, ο Φίφης και ο Ριρής, ο γόης, η καριόλα, ο πούστης (μεταφορικά), ο πούστης (κυριολεκτικά), ο “αρκουδίνος”, η μοιραία, ο λαβωμένος, η χωρισμένη, ο “τρίτος”, η “πόρνη”, ο μαλακομαγνήτης, η “μάνα”… Χαρακτήρες ενός θιάσου γεμάτο κομπάρσους, οι οποίοι ερμηνεύουν με στόμφο και δραματικό τόνο σκηνές από καλοκαιρινές επιθεωρήσεις, των οποίων το σενάριο παραμένει απαράλλαχτο εδώ και δεκαετίες.
Ενίοτε τα πράγματα είναι (πολύ) πιο απλά από αυτό που μας έχουν κάνει να νομίζουμε και όλα είναι θέμα επιλογών. Όμως ο φόβος ενός κυκεώνα επιπτώσεων λειτουργεί ανασταλτικά και εν τέλει η όλη έννοια της ελεύθερης βούλησης παίρνει τη μορφή ενός παραμορφωμένου καθρέφτη που αντικατοπτρίζει τον περιορισμένο ψυχικά εαυτό μας.
Το μόνο που χρειάζεται τελικά ο άνθρωπος, είναι ένας κραδασμός… Ένας ψυχικός κραδασμός, ο οποίος επιτυγχάνεται μονάχα όταν ο ίδιος απομακρυνθεί αυτοβούλως από την ασφάλεια της κλειστής πόρτας και επαναπροσδιορίσει τα όριά του, κάνοντας ουσιαστικά αυτό το γαμημένο βήμα που όλοι πάντα σκεφτόμαστε, αλλά δεν τολμάμε…
*** Ο Στέφανος Στεφανόπουλος γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δε γράφει για αυτή (στο rockway.gr), αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε να παριστάνει τον dj (παρότι το πτυχίο του τον θέλει κοινωνιολόγο) σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Δε συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.
