Το ημερολόγιο έδειχνε 20 Ιουλίου του έτους 1974. Μια ημέρα που τίποτα δεν προμήνυε ότι ο ήλιος που ανέτειλε στον ουρανό θα γινόταν μάρτυρας ενός γεγονότος που ο ιστοριογράφος του μέλλοντος θα αποτύπωνε στις σελίδες των βιβλίων, με τα πιο μελανά χρώματα. Ημερομηνία που έμελλε να χαραχτεί με ανεξίτηλο μελάνι στην ψυχή των Κυπρίων οι οποίοι βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωποι με μια σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα.
Σαράντα περίπου χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν, εισέβαλλαν στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας παραβιάζοντας τον καταστατικό χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η εν λόγω απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων στην περιοχή Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας, πραγματοποιήθηκε λίγο μετά τις πέντε, το πρωί της 20ης Ιουλίου και ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις, με ένα μήνα σχεδόν διαφορά η πρώτη από τη δεύτερη, έχοντας ως αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας. Περίπου 200.000 Κύπριοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, με τον αριθμό των νεκρών να ανέρχεται περίπου στους 4.000, ενώ 1.619 δηλώθηκαν ως αγνοούμενοι. Οι Τούρκοι κατακτούν το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας και το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων.
Η τουρκική εισβολή, γνωστή και με την κωδική ονομασία “Αττίλας”, αποτελεί ένα φλέγον θέμα που παραμένει άλυτο μέχρι και σήμερα, σαράντα ακριβώς χρόνια μετά, καθώς οι πληγές στις καρδιές των οικογενειών και των συγγενών των αγνοουμένων, εξακολουθούν να είναι νωπές και οι σχετικές πολιτικές διαβουλεύσεις και ενέργειες μεταξύ των κρατών έτσι ώστε να επιλυθεί οριστικά το ζήτημα, δυστυχώς δεν έχουν φέρει μέχρι στιγμής κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα.
Αξίζει, δε να αναφερθεί, ότι παρ’όλο που η Κυπριακή Δημοκρατία έχει καλέσει επανειλημμένα την Τουρκία, να προσφύγουν και οι δυο χώρες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να γνωματευθεί το κατά πόσο νόμιμα εισέβαλε αυτή στην Κύπρο, η Τουρκία προβάλλει κάθε φορά εκ νέου, σθεναρή αντίσταση.
Όλοι οι Κύπριοι ζουν με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα τους ανήκει ξανά ολόκληρη η πατρίδα τους και θα μπορούν να φιλήσουν τα άγια χώματά της από τη Λευκωσία-που είναι η πρωτεύουσά της-μέχρι και την Αμμόχωστο που ανήκει στα κατεχόμενα. Θα μπορέσουν να περπατήσουν ξανά στις γειτονιές τους και να βρεθούν στα σπίτια τους που τώρα κατοικούνται από κατοίκους του λεγόμενου “ψευδοκράτους”, την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, όπως ονομάζεται από την Τουρκία, το βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο τελεί ακόμη υπό τουρκική κατοχή. Ωστόσο, τα Ηνωμένα Έθνη εξακολουθούν να αναγνωρίζουν την κυριαρχία της νόμιμης Κυπριακής Δημοκρατίας σε όλη την επικράτεια του νησιού και έχουν ανακηρύξει την προσπάθεια απόσχισης ως παράνομη.
Όνειρο ζωής για όλους τους Κυπρίους να απελευθερωθεί το υπόλοιπο μισό τμήμα της πατρίδας τους από τον τουρκικό ζυγό και να ατενίσουν τον ήλιο από άκρη σε άκρη του τρίτου μεγαλύτερου νησιού της Μεσογείου. Ελεύθεροι. Σε μία Κύπρο που ανήκει ολόκληρη σε έναν λαό πολύπαθο που έχει όμως μια μεγάλη καρδιά και μια ψυχή γενναία. Όπως τότε, έτσι και σήμερα. Σαράντα χρόνια μετά…
“…βοήθα χρυσή μου Παναγιά σύντομα να ‘ρτει η λευτεριά
ν’ αφήσουμεν την προσφυγιάν, να πάμεν πίσω στην Τζιυρκάν τζαι με λαμπάδες ται
τζιερκά ν’ ανοίξουμεν την εκκλησιάν τζιαι να προσευχηθούμεν,
τον Παντοδύναμον Θεόν να τον ευχαριστούμεν”.
