Είναι μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων, που μόνο ένα εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να τους αναγνωρίσει. Οι περισσότεροι τους μπερδεύουν με τους «κακομαθημένους». Όμως τα πράγματα με αυτή τη… συνομοταξία δεν είναι τόσο απλά.
Ο «άνθρωπος-αδιέξοδο», είναι μια προσωπικότητα περίπλοκη, χωρίς αρχή-μέση-τέλος, χωρίς ειρμό στα «θέλω» του και τα «μπορώ» του.
Η σκέψη του είναι ένας δαίδαλος που εγκλωβίζεται στον ίδιο της τον εαυτό, αφού πρώτα καταπιεί όλους όσοι βρίσκονται γύρω του και προσπαθούν να του δείξουν το φως στην άκρη του τούνελ.
Θα τον αναγνωρίσεις αν είσαι λίγο παρατηρητικός στις καφετέριες.
Είναι αυτός που πανικοβάλλεται όταν υπάρχουν περισσότερα από δύο άδεια τραπέζια…
Αφού κοντοσταθεί λίγο στην πόρτα ενοχλημένος γιατί ακόμα και εδώ καλείται να πάρει μια απόφαση, τελικά μαζεύει τα κουράγια του και δρασκελίζει το χώρο από καρέκλα σε καρέκλα ελέγχοντας τη φορά του ανέμου που χτυπάει την κλειστή τζαμαρία,
-τη γωνία κλίσης σε σχέση με την είσοδο,
-την απόσταση από τις σκάλες που οδηγούν στο WC,
-τις συντεταγμένες της άκρης του ματιού της μπαργούμαν που «δεν θέλω να με κοιτάει»
-που «χτυπάει» το aircodition.
Είναι ο ίδιος που θα δημιουργήσει την καθυστέρηση-και τον εκνευρισμό- λίγο πριν ολοκληρωθεί η παραγγελία της παρέας…Τελευταίος πάντα, θα κρατήσει τη σερβιτόρα κρεμασμένη από πάνω του κι εκείνος θα ρωτάει: «μωρό τι να παρω; Εσυ τι πηρες; Καλό είναι; Να πάρω καφέ; Τέτοια ώρα; Μήπως να πάρω ένα ποτό; Ή να φάω κάτι;»
Είναι ο ίδιος που θα σε φέρει σε απελπισία όταν κληθείς να του σταθείς ως φίλος στα ατέλειωτα αδιέξοδα που τον ταλανίζουν:
1. Θέλω να χάσω κιλά αλλά πρέπει να βρω έναν τρόπο που να μη χρειάζεται δίαιτα γιατί δεν μπορώ να κόψω τη σοκολάτα.
2. Θέλω να πάω για μπάνιο σε κοσμική παραλία με ομπρέλα, ξαπλώστρα, μπαρ και frozen yogurt αλλά αν δω έστω κι ένα παιδάκι θα το πνίξω!
3. Θέλω πολύ να πάω στο Ηρώδειο να δω αυτή τη συναυλία αλλά τα καθίσματα είναι άβολα(;).
4. Θέλω να πάρω το πρωινό ωράριο στη δουλειά για να έχω όλο το απόγευμα ελεύθερο αλλά δεν θέλω και να ξυπνάω το πρωί γιατί μου αρέσει το χουζούρι.
Αν ακόμα δεν έχεις πειστεί ότι εδώ είναι σκούρα τα πράγματα, δεν έχεις να κάνεις με τις αντιμετωπίσιμες περιπτώσεις ενός κλασσικού κακομαθημένου ή μιας ιδιοφυΐας της γκρίνιας, τότε θα σε πείσει μόνο η προβληματική που κάποια στιγμή στο διάβα της ενηλικίωσής τους, με μαθηματική ακρίβεια, αναπτύσσουν όλα τα υποκείμενα της κατηγορίας «άνθρωπος – αδιέξοδο»:
«Γαμώτο, πρέπει να αρχίσω γυμναστική, δεν πάει άλλο η κατάστασή μου. Όμως:
ΔΕΝ θέλω να γραφτώ σε γυμναστήριο γιατί θα ντρέπομαι.
ΔΕΝ θέλω να πάω σε ανοιχτό γήπεδο γιατί το χειμώνα θα βρέχει.
ΔΕΝ θέλω να πάρω ποδήλατο γιατί θα πέσω θύμα τροχαίου.
ΔΕΝ θέλω να κάνω γυμναστική στο σπίτι γιατί δεν έχω κάποιον να μου δείξει τις ασκήσεις.
ΔΕΝ θέλω να γραφτώ στο κολυμβητήριο γιατί θα με ενοχλεί το χλώριο».
Και τότε, μια λαμπρή ιδέα γεννιέται στο μυαλό του, αποδεικνύοντας ότι αυτός ο άνθρωπος σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς του θα μετατρέπει το εύκολο σε Γολγοθά και θα καταφεύγει -προκειμένου να μην αναγκαστεί τελικά να δράσει- στο ακατόρθωτο:
«Το βρήκα! Θα γραφτώ σε μια ομάδα ξιφασκίας!»
