16 Ιουλίου 1969 και ο άνθρωπος κατακτά επίσημα το μακρινό φεγγάρι με την προσγείωση σε αυτό, της πρώτης αποστολής αστροναυτών με το διαστημόπλοιο που φέρει το όνομα “Apollo 11”. Αφετηρία της εν λόγω αποστολής, το Διαστημικό Κέντρο Κένεντυ, στη Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Η απόβαση των Αμερικανών στο φεγγάρι ή αλλιώς μια ακόμη κατάκτηση του ανθρώπου επιστρατεύοντας τη γνώση, την επιστήμη, την τεχνολογία, την ευφυΐα και τη δύναμη της θέλησης που τον ωθεί να καταφέρνει οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που βάζει στο μυαλό του. Αρκεί μόνο να θέλει. Και να προσπαθεί. Και κυρίως, να συνεργάζεται για την επίτευξη συλλογικών στόχων που εξελίσσουν συνολικά την ανθρωπότητα.

16 Ιουλίου 1969. Ημερομηνία-ορόσημο. Μια μέρα, που βρίσκει ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη να παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα αυτήν την άκρως σημαντική στιγμή που άλλαξε για πάντα τη ροή της ευρύτερης ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Η μάλλον αφιλόξενη πετρώδης επιφάνεια της Σελήνης γίνεται έδαφος που υποδέχεται την ανθρώπινη πνοή και οι σχετικές φωτογραφίες κάνουν το γύρο του κόσμου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η επιστήμη στην υπηρεσία του ανθρώπου με σκοπό την πρόοδο και την ατέρμονη εξέλιξή του. Ή μήπως όχι;

Μήπως από τη στιγμή που ο άνθρωπος πραγματοποίησε την κατάκτηση ακόμη και των πιο-κατά πολλούς-ανέφικτων περιοχών στον πλανήτη Γη και σε όλο το γαλαξιακό σύστημα, βγήκε από την τροχιά που τον συντονίζει με τη δική του, του συνανθρώπου του, της ψυχής του και οτιδήποτε άπτεται του συναισθηματικού κώδικα αξιών; Πότε άρχισε να απομακρύνεται από το γνωστό “Όλοι για έναν και ένας για όλους;” που μας παραπέμπει σε αυτό που τελικά αξίζει πραγματικά στη ζωή; Γιατί καλές οι κατακτήσεις και τα κατορθώματα, οι μέχρι πρότινος απάτητες κορυφές και οι επιτυχίες, όμως τι νόημα έχουν τελικά όλα αυτά, αν σε αντάλλαγμα χάνεται το ενδιαφέρον για το διπλανό μας και προσπερνάμε αδιάφορα τον ανθρώπινο πόνο, τη δυστυχία και την ανάγκη μας να ερχόμαστε πιο κοντά ως “κοινωνικά ζώα” κατά τον Αριστοτέλη; Εκτός αν, όπως επίσης ισχυρίζεται ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, είναι ο καθένας μας “ή θηρίο ή Θεός” και προτιμά να πορεύεται μόνος του στα μονοπάτια της ζωής.

16 Ιουλίου 2014. Ο άνθρωπος έχει κατακτήσει και έχει “τιθασεύσει” τομείς που ούτε καν φανταζόμασταν πριν από αρκετά χρόνια. Το ερώτημα όμως που όσο κι αν θέλει κανείς να καταπνίξει και να μην υποβάλλει στον εαυτό του, επειδή ενδεχομένως να φοβάται την απάντηση, είναι το εξής: Τι γίνεται με την κατάκτηση συναισθημάτων που μας φέρνουν κοντά και μας καθιστούν όντως ανθρώπους με την ουσιαστική έννοια του όρου;

Εκτός αν είμαστε “θηρία” ή…“Θεοί”…