“…είναι χωρίς αμφιβολία η πιο όμορφη χώρα που έχει απομείνει. Οι άνθρωποι είναι οι πιο συμπαθητικοί που γνώρισα ποτέ. Όλοι χαμογελάνε. Γιατί δεν μου είπες ότι αυτή η χώρα είναι τόσο όμορφη;”, διαβάζω και κλείνω το βιβλίο με το εξώφυλλο στους τόνους του τυρκουάζ, του κίτρινου και του γαλάζιου. Τυρκουάζ της θάλασσας, κίτρινο του ήλιου, γαλάζιο του ουρανού. Η χώρα όπου όλοι κάποτε χαμογελούσαν. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Απλά και μόνο επειδή ζούσαν σε αυτήν, όπως περιγράφει με όλη της τη συγγραφική μαεστρία η Βιρτζίνια Γουλφ, στο βιβλίο που έγραψε το 1932, “Ελλάδα και Μάης μαζί”.

Η Ελλάδα. Η Ελλάδα μας. Η χώρα που είναι ταυτισμένη με το φως, τους ελαιώνες, τα κρυστάλλινα νερά, τη μυρωδιά του θυμαριού, τις απέραντες εκτάσεις λουλουδιών, την αρμύρα της θάλασσας, τη ζεστή καρδιά των κατοίκων της και την τεράστια αγκαλιά τους που είναι πάντοτε σε ετοιμότητα να φιλοξενήσει, να παρηγορήσει, να αναστήσει, να αγαπήσει. Όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Μια χώρα όπου οι άνθρωποι δεν “τρώγονται” μεταξύ τους σε έναν διαρκή αγώνα επικράτησης του δήθεν ισχυρότερου. Του δήθεν καλύτερου. Του δήθεν πατριώτη. Ο αληθινός πατριώτης αγαπά τη χώρα του και πασχίζει με τις πράξεις, τα λόγια και τη γενικότερη συμπεριφορά του να αποδείξει ότι τη νοιάζεται. Όχι μέσα από τις φωνές, τη βία, τους λεκτικούς διαξιφισμούς και τη γκρίνια, αλλά μέσα από τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την ευγενή άμιλλα και τη δικαιοσύνη που διέπει τόσο τους πολίτες, όσο και τους νομοθέτες και τους από το λαό εκλεγμένους υποτιθέμενους “έμπιστους”.

“…είναι τρέλα να χάνει κανείς τα καλύτερά του χρόνια πασχίζοντας να πλουτίσει, όταν υπάρχει αυτή η πανέμορφη χώρα όπου μπορείς να ζήσεις…”. Πρόκειται για την ίδια χώρα που σήμερα εξορίζει τα νέα παιδιά σε όλα τα σημεία του ορίζοντα προκειμένου να αναζητήσουν την τύχη τους μακριά από αυτήν. Προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και να χαράξουν το δρόμο τους, αφού η αλλοτινή χώρα του ήλιου και του πηγαίου γέλιου ορθώνει τείχος σε κάθε τους προσπάθεια να παραμερίσουν το σκοτάδι και να αντικρίσουν έστω και μια χαραμάδα αισιοδοξίας. “Λιακάδα στον ουρανό, αλλά συννεφιά στην τσέπη”, μου είχε πει κάποια στιγμή ένας γνωστός όταν επιχείρησα να του εξηγήσω γιατί δεν επιλέγω κι εγώ το δρόμο της εξόδου από τη χώρα. Από την Ελλάδα μας που τόσο μας πληγώνει αλλά εμείς εξακολουθούμε να την νοιαζόμαστε. Γιατί, όταν κάποιος νοσεί, πρέπει να υπάρχει και κάποιος άλλος που θα του απλώσει το χέρι για να ξανασταθεί στα πόδια του. Θα τον ταΐσει, θα του σιγοψιθυρίσει γλυκόλογα και θα του πει ότι όλα στο τέλος θα πάνε καλά.

“…σε κανέναν δεν ανήκει τίποτα που δεν αγαπά”, αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου ο Άρης Μπερλής αναφορικά με τη σημερινή σχέση μας με την Ελλάδα. Και κάποιοι από εμάς είμαστε διατεθειμένοι να της αποδείξουμε ότι την αγαπάμε. Και θα κάνουμε τα πάντα για να κερδίσουμε την καρδιά της εκ νέου.

Γιατί η Ελλάδα μας δεν είναι μόνο ο Μάης, αλλά όλες οι εποχές μαζί!

 

*Το βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ “Ελλάδα και Μάης μαζί”, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία.